Gedichten Bart Daems: oktober 2014

donderdag 30 oktober 2014

woensdag 29 oktober 2014

dinsdag 28 oktober 2014

maandag 27 oktober 2014

Mediagenieke martelaar of opstandige terrorist: welk propagandasprookje gelooft u het liefst in het Israëlisch-Palestijnse conflict?

Het Israëlisch-Palestijnse conflict is de uitvergroting van elk intermenselijk conflict op aarde. De strijd tussen 2 voormalige geliefden, die als de liefde bekoeld is gewapenderhand strijden om de voogdij van hun kind. Dat een Salomonsoordeel uiteindelijk luidt dat het kind het beste in twee kan worden gehakt om te voldoen aan de verzuchtingen van elke partij, om zo de partij, of de moeder met de echte liefde voor het kind aan te duiden, kan in deze een oplossing bieden. Beide strijdvaardige partijen zijn door hun wederzijdse haat zo ver verwijderd van een echte, blijvende oplossing dat de wereld enkel met afgrijzen kan vaststellen dat het Israëlisch-Palestijnse conflict de wereld dreigt mee te sleuren in een nieuw conflict, dat als het effectief wordt uitgevochten, niet alleen de regio, maar bij uitbreiding de hele wereld kan meesleuren in een nieuwe ideologische brandhaard.

Praat met een moslim, gematigd of extremistisch zoals u verkiest, en na verloop van tijd zal altijd het Israëlisch-Palestijnse conflict worden aangehaald om te duiden waarom hij zo strijdvaardig is. Het Israëlisch-Palestijnse conflict, dat ontstond na 1948, met de oprichting van de staat Israël is de gedroomde voedingsbodem voor elke ronselaar van het jihadisme, het hoe en waarom Europese, Amerikaanse en Aziatische jongeren zich aangetrokken voelen tot de jihad, en conflicthaarden als Syrië. Ik ga in deze voorbij aan de systemen van sociale uitsluiting, discriminatie en armoede, die vele moslimjongeren effectief ondervinden in hun West-Europese vaderlanden, als verdere oorzaken voor jihadisme. Het Israëlisch-Palestijnse conflict is hun belangrijkste ideologische drijfveer, naast de interne moslimdynamiek van het soenniet- sjiiet schisma.

Het westen, voornamelijk Amerika, heeft ooit de fatale vergissing begaan om het jihadisme te laten gisten in de erlenmeyer, die Afghanistan is. Dit leidde onvermijdelijk tot een sterk anti-Amerikaans beeld, en uiteindelijk tot aanslagen op Amerikaanse doelwitten die culmineerden in de aanslagen op het pentagon, en de WTC-torens. We spreken 2001 en de wereld maakte zich op tot 13 jaar gewapend conflict in Afghanistan en Irak. ISIS, een van de symptomen van de ziekte die het jihadisme is, probeert nu een vrijstaat te creëren in de brandhaard van de Levant, Syrië en Irak. Als het westen toestaat, dat deze beweging, terrorisme met een ideologisch kalifaat-sausje, zich permanent vestigt, dan zullen de gevolgen voor het westen onvermijdelijk catastrofaal zijn, wat ondertussen vele landen hebben ingezien als mag blijken uit de "coalition of the willing".

Vele moslims geloven al lang in de strijd van het westen tegen de islam, wat logisch lijkt als het westen slaafs de eenzijdige machtspolitiek en uitgeholde propaganda van Amerika volgt, in zijn zucht naar grondstoffen. De sterke Joodse lobby in de USA, die de USA tot een eeuwige bondgenoot maken van de staat Israël is een bijkomend element. Alhoewel vele Europese landen vooral te maken hebben met een sterke Arabische minderheid in hun landen van oorsprong, schipperen zij voortdurend door een impotente morele afkeuring van de havikenstaat Israël onder Netanyahu. Zij steunen in theorie de zaak van Palestina, en de gevraagde tweestatenoplossing, maar maken dit beleid nooit hard, wat tot grote onvrede leidt van vele moslims in de Europese landen.

De strijd met de Islam, zoals deze aanvoeld wordt door vele, zelfs gematigde moslims heeft te maken met de Amerikaanse zucht nar fossiele brandstoffen, die gelukkig ietwat getemperd wordt door de ontdekking van schaliegas en de Amerikaanse onvoorwaardelijke steun aan de staat Israël. Europa, dat gebukt gaat onder de aanslepende economische crisis en vooral gekenmerkt wordt door het ontbreken van een coherente buitenlandvisie, durft nog geen vuist te maken en zich af te zetten tegen het Amerikaanse neoimperialisme. De BRICS-landen, die wel de vluchten plukken van de economische groei zijn vooral spelers achter de coulissen en laten de strijd over aan de USA dat zich nog altijd opwerpt, tegen beter weten in, als enige mondiale grootmacht. De echte ontwikkeling van een multipolaire wereld waar velen van dromen, kan enkel gebeuren als de USA zich verslikken in hun imperialisme en hun strijd tegen het jihadisme.

Het echte conflict tussen het westen en de moslimwereld zal zich niet afspelen in Syrië of Irak, maar onvermijdelijk in Israël, de ideologische broeihaard van de wereld. Hoewel Netanyahu in theorie de tweestatenoplossing voorstaat, is dit in de praktijk voor hem onmogelijk te aanvaarden. Israël zal nooit toestaan dat een levensvatbaar Palestina wordt geboren of boven de doopvont gehouden, omdat dit indruist tegen zijn veiligheidspolitiek. Als Fatah of Hamas de boventoon voeren in Palestina, de Westbank of Gaza, zal dit onvermijdelijk leidden tot beschietingen en raketaanvallen op de staat Israël, die enkel is kunnen ontstaan door een Israëlische landroof, vergund door het westen na de holocaust. Het bestaan van de staat Israël wordt nog altijd betwist door Hamas, dat als het kon de laatste Israëli in de Middellandse Zee zou drijven, of dwingen tot een nieuwe diaspora.

Israël probeert door zijn nederzettingenpolitiek de tweestatenoplossing voorgoed te verbannen, door zijn voortdurende insnijdingen in de bezette Westbank probeert het een nieuwe realiteit te laten ontstaan, waardoor de staat Palestina onmogelijk wordt gemaakt. Deze tegenstrijdige drijfveren, Hamas en de Groot-Israëlische gedachte zullen in de volgende jaren steeds meer in conflict komen, tot het uiteindelijke conflict uitgevochten zal worden, waarbij het westen partij zal moeten kiezen. Ongetwijfeld zullen lessen uit WOI zijn getrokken, waarbij de falende alliantiepolitiek uiteindelijk leidde tot een mondiaal conflict, en zal deze nieuwe oorlog enkel worden uitgevochten op het grondgebied van de staat Israël en door middel van guerrilla-tactieken waarbij elke westerse hoofdstad letterlijk gebombardeerd zal worden tot mogelijke plek voor aanslagen.

Voor een meer uitgebreide analyse van de geschiedenis van het Israëlisch-Palestijnse conflict, verwijs ik u graag naar : Conflict.

Anekdotisch: een bericht op CNN in de voortdurende nieuwsstroom: Palestijns-Amerikaanse jongen van 18 gedood in de Westbank. Een 18-jarige jongen die van Amerika naar Palestina was gereisd om kennis te maken met zijn cultuur en geloof. Volgens Palestijnse bronnen: een van 10 minderjarige jongeren die nabij een Joodse nederzetting gedood waren na het gooien van stenen. Volgens Israëlische bronnen is een opstandeling van 18 gedood na het gooien van een molotovcocktail. Wat de echte waarheid is, valt niet te achterhalen maar de propaganda is symptomatisch voor het conflict. Een voorproefje wat de wereld te wachten staat als ze niet ingrijpt.

zondag 26 oktober 2014

Ogen als zeeën

zaterdag 25 oktober 2014

Waarom de PS het verkeerde geweer schoudert in Vlaanderen in de strijd tegen NVA?

De PS voert bij het begin van het parlementaire jaar een gewapende strijd tegen de federale regering, het is haar bedoeling om door de gewapende strijd tegen de NVA, zo de federale regering en bij de uitbreiding de MR, haar rechtstreekse tegenstander in de regionale verkiezingen en populariteitspolls voor zich te winnen. De tactieken lijken duidelijk, de PS slaat op de asociale, racistische en zelfs nazistische nagel, een argument bij uitstek om het eerder linksvoelende verkiezerspubliek in Wallonië voor zich te winnen, met la Onkelinckx als hamer van voorkeur. Het gaat in Wallonië er in als zoete koek, tot meerdere glorie van de PS, de vakbonden, en de socialistisch geïnspireerde pers. Dit is nu eenmaal het klimaat in Wallonië, met altijd een meer zuiders, en Latijns klimaat dan in het noorden.

In het noorden, Vlaanderen met andere woorden, moet Bart De Wever zich in de handen wrijven. Vlaanderen is het gewoon om in het buitenland bestempeld te worden als een rechtsconservatief, bijna racistisch clubje met veel navelstaarderij. Hoewel we prat gaan op onze universaliteit en talenkennis, eigenlijk ons imago, de uiterlijke spiegel die we ons graag voorhouden, is de volksgeest anders, en het wordt tijd dat de maskers worden afgerukt.

De populariteit van Maggie De Block is symptomatisch voor onze samenleving. Zij is het symbool bij uitstek voor onze samenleving. Maggie De Block, een postervoorbeeld voor de Amerikaanse snoepjesreepgeneratie is een lichtend voorbeeld voor de rest van Vlaanderen. Natuurlijk gaan wij niet voorbij aan Maggies ziekelijke obesitas, iedereen herinnert zich wel zijn reactie toen hij/zij Maggie De Block voor het eerst zag, een lichte shock and awe door Maggies omvang was zeker ons deel. Maar wij konden in Vlaanderen ons veelal identificeren, en met graagte, met het verlegen dikkertje van de klas die het middels haar intelligentie schopte tot dokter, staatssecretaris voor asiel en migratie en minister van volksgezondheid. Zijn wij naar Amerikaans voorbeeld niet allemaal opgevoed met cola en Snickers, en Lays chips, zijn frieten en mayonaise niet ons nationaal gerecht, hebben honderden, duizenden mannen geen last van een bierbuik door het nuttigen van vele biertjes in de lokale kroeg. Vlaanderen is Maggie De Block en omgekeerd, het land dat de hoogste spaarreserve op de boekjes heeft staan, en angstig kijkt naar de evolutie die ons land doormaakt van monochroom blank vaderland, naar een eerder gekleurd en multicultureel land. Wij knuffelen allemaal de excuustruus, de knappe Marokkaanse die perfect is geïntegreerd, genre Danira Boukhriss, de ultraknappe Marokkaanse verslaggeefster van het journaal, die beter Nederlands spreekt dan 99 % van de Vlamingen, ik vraag mij echter af of haar broer, met eenzelfde vocabularium wel binnen mag op de lokale fuif, want een Marokkaanse jongen, dus waarschijnlijk een oproerkraaier die uit is op flikflooien met Vlaamse deernes. Zijn we niet allemaal overdreven paternalistisch, en bekrompen, ook al willen we dit niet toegeven. Het imago, weet u wel, ons vertekend beeld, ons imago, zoals we graag gezien willen worden in de ogen van de buitenwereld, als knap, welbespraakt werelds, en universalistisch.

Maggie De Block speelt in op ons latent racisme, heeft daar haar populariteit in Vlaanderen, maar ook in Wallonië mee gehaald. De rechtlijnige staatssecretaris voor asiel en migratie die neen zegt tegen de instroom van vluchtelingen, eigenlijk de spijker van Vlaams Belang, maar zoals met veel standpunten is deze diep doorgedrongen in de Vlaamse ziel. De Block behaalde haar populariteit met de ophefmakende zaken tegen Sangari Perweiz, Navid Sharifi en Scott Manyo, eigenlijk zei ze drie keer nee, in weerwil van de druk van de rode kerk. De rode kerk, de links-populistische beweging, die zich graag voorstaat op haar politieke correctheid en aanvaarding van migratiestromen, had van deze drie jongeren, los van enige kennis van het dossier, de posterboys gemaakt van haar multiculturele wensdroom, die jaren het politieke denken domineerde ondanks een eerder donkere grondstroom in Vlaanderen die duidelijk minder ontvankelijk was voor de immigrant die zich vestigde in hun buurt. Maggie De Block was de verpersoonlijking van het nee, het njet tegen gelukszoekers en asielaanvragers, die onze welvaart komen aantasten en voornamelijk terechtkomen in het systeem van de sociale zekerheid. Maggie De Block was de persoon bij uitstek die het Vlaamse fort verdedigde, die weerstand bood aan de druk van de rode kerk, en haar njet uitvoerde. De donkere gedachtestroom, die onuitgesproken moet blijven in Vlaanderen, want niemand wil bestempeld worden als racistisch door de Jozef De Wittes en De Morgens van deze wereld, had haar postergirl geworden. De vleesgeworden dam tegen het multiculturele denken onder het mom van de rechtlijnigheid en de strijd tegen het anekdotische.

Als de PS, om terug te komen op mijn beginpunt, de troepen mobiliseert onder het mom van de strijd tegen het racisme, de homofobie en godbetert het nazisme, 70 jaar NA WOII schoudert zij het verkeerde geweer. Als Theo Francken erin slaagt het lichtende voorbeeld van Maggie De Block te volgen, wat ondertussen school gemaakt heeft in de politieke marketing, zal ook hij kunnen genieten van een groeiende populariteit. Rechtlijnigheid en verzet tegen de rode kerk, die eigenlijk een minderheid is tegen de donkere, verborgen wensdromen van een Vlaanderen dat prat gaat op haar universaliteit, maar in onderdrukte tijden zich altijd terugtrekt tot het fort Vlaanderen, provincialistisch en muggezifterig. Het zal de PS worst wezen wat Vlaanderen denkt, zij moeten stemmen ronselen in Wallonië. Het lijkt me eerder een probleem te zijn voor CD&V, die graag de middenpositie monopoliseert tussen rode kerk en donkere grondstroom.

Wat uiteindelijk belangrijker wordt, id of imago, zoals we ons graag zien, of zoals we echt zijn, het blijft koffiedik kijken, maar misschien wordt het eens tijd dat Vlaanderen eerlijk is met zichzelf.