in vlokken van geïsoleerde
eenzaamheid
langzaam vallen pakken sneeuw
in vlokken van verbijsterende
monotonie
De sneeuw vormt een luchtig
tapijt
schreeuwend om bevlekt te worden
in voetstappen met maanachtig
allure
nooit zal mijn indruk vergaan,
althans niet het eerste uur tot
een koppige
sneeuwlaag mijn aanwezigheid en
bestaan ontkent
Langzaam snerpt de sneeuw onder
mijn gewicht
het unieke geluid van mijn
gewichtigheid
ik prijs me gelukkig in
winterwonderland
dat ik haastig bewonder achter
dubbel glas
Ik laat het exploreren aan mijn
kater
die wandelt als een Spaanse
flamingo
hoog opgetrokken poten die
wegzinken in het moeras
van winterse eentonigheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten