De PS voert bij het begin van het parlementaire jaar een
gewapende strijd tegen de federale regering, het is haar bedoeling om door de
gewapende strijd tegen de NVA, zo de federale regering en bij de uitbreiding de
MR, haar rechtstreekse tegenstander in de regionale verkiezingen en
populariteitspolls voor zich te winnen. De tactieken lijken duidelijk, de PS
slaat op de asociale, racistische en zelfs nazistische nagel, een argument bij
uitstek om het eerder linksvoelende verkiezerspubliek in Wallonië voor zich te
winnen, met la Onkelinckx als hamer van voorkeur. Het gaat in Wallonië er in als zoete koek,
tot meerdere glorie van de PS, de vakbonden, en de socialistisch geïnspireerde
pers. Dit is nu eenmaal het klimaat in
Wallonië, met altijd een meer zuiders, en Latijns klimaat dan in het noorden.
In het noorden, Vlaanderen met andere woorden, moet Bart De
Wever zich in de handen wrijven.
Vlaanderen is het gewoon om in het buitenland bestempeld te worden als
een rechtsconservatief, bijna racistisch clubje met veel navelstaarderij. Hoewel we prat gaan op onze universaliteit en
talenkennis, eigenlijk ons imago, de uiterlijke spiegel die we ons graag voorhouden,
is de volksgeest anders, en het wordt tijd dat de maskers worden afgerukt.
De populariteit van Maggie De Block is symptomatisch voor
onze samenleving. Zij is het symbool bij
uitstek voor onze samenleving. Maggie De
Block, een postervoorbeeld voor de Amerikaanse snoepjesreepgeneratie is een
lichtend voorbeeld voor de rest van Vlaanderen. Natuurlijk gaan wij niet voorbij aan Maggies
ziekelijke obesitas, iedereen herinnert zich wel zijn reactie toen hij/zij
Maggie De Block voor het eerst zag, een lichte shock and awe door Maggies
omvang was zeker ons deel. Maar wij
konden in Vlaanderen ons veelal identificeren, en met graagte, met het verlegen
dikkertje van de klas die het middels haar intelligentie schopte tot dokter,
staatssecretaris voor asiel en migratie en minister van volksgezondheid. Zijn wij naar Amerikaans voorbeeld niet
allemaal opgevoed met cola en Snickers, en Lays chips, zijn frieten en
mayonaise niet ons nationaal gerecht, hebben honderden, duizenden mannen geen
last van een bierbuik door het nuttigen van vele biertjes in de lokale
kroeg. Vlaanderen is Maggie De Block en
omgekeerd, het land dat de hoogste spaarreserve op de boekjes heeft staan, en
angstig kijkt naar de evolutie die ons land doormaakt van monochroom blank
vaderland, naar een eerder gekleurd en multicultureel land. Wij knuffelen allemaal de excuustruus, de
knappe Marokkaanse die perfect is geïntegreerd, genre Danira Boukhriss, de
ultraknappe Marokkaanse verslaggeefster van het journaal, die beter Nederlands
spreekt dan 99 % van de Vlamingen, ik vraag mij echter af of haar broer, met
eenzelfde vocabularium wel binnen mag op de lokale fuif, want een Marokkaanse
jongen, dus waarschijnlijk een oproerkraaier die uit is op flikflooien met
Vlaamse deernes. Zijn we niet allemaal
overdreven paternalistisch, en bekrompen, ook al willen we dit niet
toegeven. Het imago, weet u wel, ons
vertekend beeld, ons imago, zoals we graag gezien willen worden in de ogen van
de buitenwereld, als knap, welbespraakt werelds, en universalistisch.
Maggie De Block speelt in op ons latent racisme, heeft daar
haar populariteit in Vlaanderen, maar ook in Wallonië mee gehaald. De rechtlijnige staatssecretaris voor asiel
en migratie die neen zegt tegen de instroom van vluchtelingen, eigenlijk de
spijker van Vlaams Belang, maar zoals met veel standpunten is deze diep
doorgedrongen in de Vlaamse ziel. De
Block behaalde haar populariteit met de ophefmakende zaken tegen Sangari
Perweiz, Navid Sharifi en Scott Manyo, eigenlijk zei ze drie keer nee, in
weerwil van de druk van de rode kerk. De
rode kerk, de links-populistische beweging, die zich graag voorstaat op haar
politieke correctheid en aanvaarding van migratiestromen, had van deze drie jongeren,
los van enige kennis van het dossier, de posterboys gemaakt van haar
multiculturele wensdroom, die jaren het politieke denken domineerde ondanks een
eerder donkere grondstroom in Vlaanderen die duidelijk minder ontvankelijk was
voor de immigrant die zich vestigde in hun buurt. Maggie De Block was de verpersoonlijking van
het nee, het njet tegen gelukszoekers en asielaanvragers, die onze welvaart
komen aantasten en voornamelijk terechtkomen in het systeem van de sociale
zekerheid. Maggie De Block was de
persoon bij uitstek die het Vlaamse fort verdedigde, die weerstand bood aan de
druk van de rode kerk, en haar njet uitvoerde.
De donkere gedachtestroom, die onuitgesproken moet blijven in
Vlaanderen, want niemand wil bestempeld worden als racistisch door de Jozef De
Wittes en De Morgens van deze wereld, had haar postergirl geworden. De vleesgeworden dam tegen het multiculturele
denken onder het mom van de rechtlijnigheid en de strijd tegen het anekdotische.
Als de PS, om terug te komen op mijn beginpunt, de troepen
mobiliseert onder het mom van de strijd tegen het racisme, de homofobie en
godbetert het nazisme, 70 jaar NA WOII schoudert zij het verkeerde geweer. Als Theo Francken erin slaagt het lichtende
voorbeeld van Maggie De Block te volgen, wat ondertussen school gemaakt heeft
in de politieke marketing, zal ook hij kunnen genieten van een groeiende
populariteit. Rechtlijnigheid en verzet
tegen de rode kerk, die eigenlijk een minderheid is tegen de donkere, verborgen
wensdromen van een Vlaanderen dat prat gaat op haar universaliteit, maar in
onderdrukte tijden zich altijd terugtrekt tot het fort Vlaanderen,
provincialistisch en muggezifterig. Het
zal de PS worst wezen wat Vlaanderen denkt, zij moeten stemmen ronselen in
Wallonië. Het lijkt me eerder een probleem
te zijn voor CD&V, die graag de middenpositie monopoliseert tussen rode
kerk en donkere grondstroom.
Wat uiteindelijk belangrijker wordt, id of imago, zoals we
ons graag zien, of zoals we echt zijn, het blijft koffiedik kijken, maar
misschien wordt het eens tijd dat Vlaanderen eerlijk is met zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten