Barbarij in het Oosten

Vandaag, 16 december 2014,  zal een dag zijn die de geschiedenisboeken zal ingaan als de dag waarop de Taliban bloedig wraak namen voor de Pakistaanse aanvallen op het Taliban-grondgebied in Noord-Waziristan.  De USA drongen er al lange tijd op aan dat Pakistan de terrorisme-vrijhaven Noord-Waziristan weer in regel zou brengen.  Het was geworden tot een broeihaard en opleidingsgebied van het terrorisme, dat uitzwermt over het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan, het gebied van de Pashtun. 

Pakistan hoorde de Amerikaanse smeekbedes, en treuzelde begrijpelijkerwijs met de voeten.  Uiteindelijk begon het offensief ‘Zarb-e-Azb’ (naar de naam van een zwaard van de profeet Mohammed). De situatie in Noord-Waziristan is een dramatisch oorlogsgebied, met ruim 60 militante bewegingen die er actief zijn, net als in het grensgebied.  Voor de Amerikanen, en aarzelende bondgenoot Pakistan is het vaak een keuze tussen goede en slechte taliban.  Voor meer informatie verwijs ik u graag door naar onderstaande link: Khalid Batti. Ondertussen heeft het conflict al meer dan 1000 militanten het leven gekost, en is er een vluchtelingenstroom op gang gebracht van ruim 400.000 vluchtelingen.  De vraag was dan ook niet of de Taliban zouden terugslaan, maar wanneer de taliban zouden terugslaan.
Vandaag, 16 december was de onheilsdag, 6 gewapende terroristen drongen binnen in een school waar voornamelijk kinderen van Pakistaanse militairen school liepen en brachten een bloedbad aan, met tot op datum 145 doden en honderd gewonden.  De dodentol kan nog oplopen, met de vele gewonden in de overspoelde Pakistaanse ziekenhuizen.  Zonder twijfel heeft de taliban een slag toegebracht, die het Pakistaanse leger in het hart treft.  Wat de gevolgen zullen zijn, is moeilijk in te schatten.  3 dagen van rouw zijn afgekondigd, waarna het Pakistaanse leger ongetwijfeld op zoek zal gaan naar de opdrachtgevers van dit bloedbad.  Tot een geregelde veldslag zal het niet komen, de taliban is gespecialiseerd in stadsguerrilla, en zogenaamde "soft targets", i.e. scholen en markten, waar ze maximaal bloedvergieten kunnen aanrichten.  Het lijkt duidelijk te zijn dat de Pakistaanse bevolking murwgeslagen is, het draagvlak voor de militante bewegingen bevindt zich op een historisch dieptepunt, wat het draagvlak verhoogt voor een tegenreactie van Directorate for Inter-Services Intelligence, kortweg Inter-Services Intelligence (ISI), de Pakistaanse inlichtingendienst en het Pakistaanse leger.  Het Pakistaanse leger moet echter op een slappe koord dansen, onder de bevolking leeft een sterk anti-Amerikanisme, nog versterkt door de afkeer van de vele Amerikaanse drone-aanslagen. Als het Amerikaanse leger geholpen wordt door vele drone-aanslagen, wat de risico's voor het Pakistaanse leger verkleint, verdwijnt hun draagvlak voor "Zarb-e-Azb". 

Onder invloed van ISIS, niet te verwarren met de bovengenoemde Pakistaanse ISI, lijkt een bloedige bloedige marketingoorlog te worden uitgevochten, met een opbod van in Westerse ogen barbarij.  Het succes van ISIS is af te meten aan het feit dat Al Qaida in Jemen nu hun methodes lijkt te kopiëren met live executies en het feit dat vele terroristische bewegingen, met als bekendste wellicht Boko Haram in Nigeria zich nu liëren met de meest succesvolle terroristen uit de recente geschiedenis.  Hun methodes zijn echter al eeuwenoud, en stammen uit de tijd van de Tataren, de Hunnen, maar later evengoed de kruisvaarders die het veroverde gebied met barbaarse methodes op de knieën brachten en tot dociliteit dwongen.  ISIS is verplicht om dergelijke tactieken te gebruiken, omdat zij over te weinig manschappen beschikken om een opstandig gebied te controleren, "shock and awe, weet u wel. Zolang zij succes hebben, is dit een blauwdruk voor would-be terroristen over heel de wereld.