Netanyahu en de geschiedenis

Coalitiekoorts heerst in Israël.  Netanyahu heeft zijn deadline gehaald met 2 minuten op de klok..  De wereld kijkt ondertussen zonder ademen, gespannen toe.  De beslissingen die de komende paar uren genomen worden, bepalen grotendeels het klimaat in Israël voor de komende vier jaar, Israël-Palestina, de aloude brandhaard van de wereld.

Na het afhaken van Yisrael Beitenu van Lieberman, moet Bibi de Shas partij en de extreemrechtse, zionistische kolonistenpartij Het Joodse Huis van Naftali Bennett

overhalen toe te treden tot zijn coalitie.  Algemeen wordt aangenomen dat een coalitie met een minimale meerderheid van 61/120 een zwakke regering is die gegijzeld wordt door extreemrechts.  Netanyahu wil ten alle prijze zijn plaats in de geschiedenis opeisen, als hij erin slaagt de rit uit te doen, wat door velen wordt betwijfeld, wordt hij de langstregerende premier in de recente Israëlische geschiedenis.  Om dit te claimen is Netanyahu tot veel bereid.  Omdat de extreme geen belangrijke ministerportefeuilles konden binnenhalen als buitenlandse zaken, wat Bibi waarschijnlijk niet aandurfde om de kloof met de USA en Europa niet te vergroten, lijkt het me dat de kolonisten weinig bereid zijn tot toegevingen op het gebied van de nederzettingen, zei eisen ook een effectieve bezetting van meer grondgebied van de Westbank, wat het effectieve einde van de tweestatenoplossing zou inleiden en het einde van het vredesproces, voor zover dat al niet dood en begraven was, waarschijnlijk wel in de praktijk, maar door het hypocriet prerogatief van de politiek nog niet in woord.

Netanyahu is een evenwichtskunstenaar, een danser op de slappe koord.  Net voor de verkiezingen gebruikte hij de angst-strategie door rechts te mobiliseren en aan zich te binden door te beweren dat onder zijn premierschap er nooit een tweestatenoplossing zou komen.  Dit is al veel langer de overtuiging van Netanyahu, na eerdere ervaringen in Gaza waar het opgeven van de bezetting enkel leidde tot een machtsovername door Hamas en meer terrorisme, zal hij deze fout nooit meer maken.  Hij zal de bezetting in de Westbank nooit opgeven, niet zozeer omdat hij een voorstander is van de Groot-Israëlische gedachte,

maar eerder uit veiligheidsoverwegingen.  Hij gelooft rotsvast dat een opgave van de bezetting in combinatie met de splijtzwam Jeruzalem, in feite vergelijkbaar met de Vlaams-Waalse tegenstelling in Brussel in het kwadraat, enkel kan leiden tot meer onveiligheid in Israël en meer raketbeschietingen.  Netanyahu is geen ideologische pilaarbijter, eerder een pragmaticus, maar ik twijfel eraan welke van de twee ik verkies.  In het kader van het pragmatisme zijn er in de loop van de geschiedenis ook al ongelooflijke misdaden gepleegd.  Stalin bijvoorbeeld volgde zijn eigen logica, evenals Mao Zhedong om 2 illustere voorbeelden aan te halen.

Het is en blijft een drama dat de politiek wordt gegijzeld door eigenbelang en mislukte persoonlijke relaties.  Zo bindt Netanyahu zich aan duistere extreemrechtse partijtjes door zijn aversie voor Herzog, de leider van de arbeiderspartij.  Een meer logische coalitie van nationale eenheid is daardoor bij voorbaat uitgesloten tezij varkens overvliegen.  Netanyahu heeft ook een nauwelijks verholen aversie voor Barack Obama, wiens Iranbeleid hij met het vuur en het zwaard bestrijdt.  Als Netanyahu aan de macht komt, is zijn sterke persoonlijkheid verzekerd van een sterke interne en externe oppositie.

Ik blijf het een drama vinden dat het staatsbelang, het belang van Israël en Palestina, de tweestatenoplossing en de vrede ondergesneeuwd raken door de persoonlijkheden en persoonlijke overtuigingen van de betrokkenen.  Het moet toch ook kunnen om je eigen persoonlijkheid opzij te zetten en niet enkel overtuigd te zijn van je eigen gelijk, ik pleit voor meer REALPOLITIK in de dagelijkse politiek, al blijft de vaststelling dat ook in het teken van de realpolitik onvoorstelbare drama's zijn gebeurd.