De epiloog van een prelude tot het Griekse bankroet

Laten we elkaar geen mietje noemen, we spreken hier wel over een faillissement, het bankroet van een land, met alle mogelijke gevolgen voor de bewoners van een land, de onmogelijkheid om schuldeisers terug te betalen, een mogelijke schuldherschikking, de onmogelijkheid om uitkeringen, pensioenen en werkloosheidsuitkeringen en lonen van een alomtegenwoordige ambtenarenklasse uit te betalen.  De onderhandelingen tussen Griekenland en de trojka zitten in het slop, geen enkele partij kan of durft nog te bewegen.  Syriza, dat van het verzet tegen de austeriteitspolitiek van het IMF, de ECB en de Europese commissie zijn handelsmerk heeft gemaakt, alsmede het doorslaand succes bij de vorige verkiezingen, en de trojka zelf, met Duitsland voorop.  Deze feiten zijn bekend, wat is nu mijn punt.  De schandelijke parodie van de democratie die nu meer en meer opgevoerd wordt, stuit me meer en meer tegen de borst.  Alle partijen weten dat een Griekse schuldherkenning en het afschrijven van de Griekse schulden onvermijdelijk is geworden, de totale schuld van Griekenland bedraagt meer dan 180% van het BNP.  Het is onmogelijk deze schuld in de toekomst in te lossen zonder drastische, draconische maatregelen die het economisch leven in Griekenland totaal onmogelijk maken, wat zou leiden tot een massale Griekse exodus.  In de achtergrond van de Afrikaanse en Syrische vluchtelingenproblematiek, veronderstel ik dat men het Europese vluchtelingenprobleem niet exponentieel wil vergroten met economische Europese vluchtelingen.  Hoewel een Grexit natuurlijk een deel van dit probleem zou oplossen, als men het toch zover laat komen, sluit ik niet uit dat men in vliegende vaart een Grexit goedkeurt om het economische Griekse vluchtelingen onmogelijk te maken zich in Europa te vestigen.  De Europese landen, met als vertegenwoordiger de ECB, heeft de Griekse schuldpapieren al lang afgeschreven als een verlieslatende post.  Merkel, en de Europese landen, kunnen het zich niet veroorloven voor hun eigen achterban om de Grieken uit de nood te helpen met een vrijwillige schuldherschikking, de Europese landen hebben zich massaal uitgeroepen tot verdedigers van een austeriteitspolitiek die al veel sociale bloedbaden heeft aangericht in vele Europes landen, maar geen enkel Europees land revolteert, niemand, behalve het noodlijdende Griekenland, wil voorlopig uit de keurslijf breken, wat in Griekenland natuurlijk de proporties van een wurggreep heeft aangenomen.  Een faillissement zou de Europese leiders en Syriza heel wat kopzorgen bezorgen, maar ook wat schaamte besparen.  Een strategie die waarschijnlijk in de binnenkamers en op de Europese canapés al is besproken, en die gewoon uitgevoerd wordt om de regeringsleiders electoraal verlies in hun heimat te besparen zonder rekening te houden met de noodlijdende bevolking.  De Europese Unie, een Unie van egocentrische leiders zonder schaamte, die niet verder kijken dan hun eigen voortbestaan, die hun tragikomedie uitvoeren volgens een afgesproken script in een drama van strovuurpolitiek.