Soms verdoe ik mijn tijd met wachten, wachten
op personen, wachten op een bepaald uur.
Dan worden seconden minuten, en lijkt een
kwartier een kleine eeuwigheid lang te duren.
Dan denk ik na over de relativiteit van de tijd,
over het explosieve snellen van tiktak minuten
en het kruipen van fluisterende seconden
al naargelang het te verwachten plezier.
Als ik sta te verkommeren in de dagelijkse
file, verglijden de minuten volgens de nog
uit te voeren arbeid en mijn immer
aanwezige woekerende zenuwachtigheid.
Toch moet ik ook beseffen dat mijn ervaring
ongerijmd is, en tijd altijd voortschrijdt volgens
haar vaste stramien, althans zo zou het moeten,
als mijn horloge niet was blijven stilstaan op acht uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten