Het was het weekend van de partijcongressen
van stalinistische scores en langdurig applaus
waar partijvoorzitters eindelijk toegejuicht werden
en zichtbaar ontroerd waren door de enorme bijval
Het is jammer genoeg geen plek voor discussie,
maar een vereniging van gelijkgestemden, met
een zichtbare verering van het verkozen opperhoofd
en een duidelijke afkeer voor andersgezinden
En toch, waar de klassieke tripartite aan Vlaamse
zijde zich hol op de borst slaat, loert het spook van
de Vlaamse oppositie al om de hoek met in een
Franstalige peiling een vooroorlogse score van 40 %
En wat zijn de vooruitzichten?? Een regering die gedomineerd
wordt door Franstaligen boezemt angst in in Vlaanderen,
getuige de overbodige maar symbolische discussie
of de regering in getalsterkte overwegend Frans spreekt.
Een Nederlandsonkundige premier, een toekomstige
koning die mateloos uitgelachen wordt in Vlaanderen,
een rits aan impopulaire maatregelen die hardnekkig
verdedigd moeten worden tot in het oneindige.
De partijcongressen van de klassieke tripartite
deden me onwillekeurig terugdenken aan het
orkest van de Titanic, dat ook bleef doorspelen
ondanks ramptijdingen in een vaste maat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten