Meermin apin pop

Als het huis van de liefde instort
zijn de minnaars behouden maar verkouden.
Minnaar zijn niet warmer dan hun nachten.
Daarom, liefje, gauw in deze kou
een punt gezet in bed, en tegelijkertijd
een punt achter ons alfabet.

Hoe het ook waaide, de goden bliezen
ons verleden weg. En daarmee onze liefde.
Ik merkte het eerst niet, want ik lag
heg over steg tussen haar liezen.
Toen kwam het bevriezen.
Maar berouw? Nooit. O, gouden vrouw!

Speels wees zij mij aan welke plek
van haar zij mij wou knechten
met de vingers van een Zuster van Liefde.
Wees gegroet, plekje zoet.

Haar taxi reed weg van mij. Opnieuw
was ik het vijfde wiel.
Mijn ziel ratelt nog
in een kettingreactie.
Zij reed mij in puin in haar tuin.

En ik blijf ze maar niet vergeten,
haar geschramde benen, haar achteloze beten,
de sneeuw tussen haar tenen.
Hoe wij speelden die winter,
ik voor verstekeling, zij voor branding.

Heerste zij? Min of meer als godin.
Alleen voor mij, als eerste in de rij?
In een vergane slavernij?
Zij heerst nog als zij er niet is.
Meermin. Apin. Pop.

Zij is, zij blijft zo bitter mooi
dat ik haar in een kooi stop.
Ja, achter slot en tralie.
En als zij vannacht niet plooit
drinken wij cyaankali. Wie?
Ik en de koekoek in mijn zwembroek.

Neergebogen over mijn klavier

de as van mijn sigaret druppelt weg

en vertroebelt mijn toetsenbord

lees ik je mooiste gedichten,

Hugo Claus, Vlaamse troubadour

met een voorliefde voor vrouwelijk schoon

ach, met woorden kan ik je niet eren

daarvoor zijn ze te banaal

dan maar met wat mooie foto’s

voor een man met een voorliefde

voor choqueren en naakt

beslist kon je volgende sirenes wel appreciëren