Renee Zellwegger had me geraakt, ik was rokkenjager af…
Ok, ik weet heus wel hoe dit klinkt, ik wil in het midden
laten of ik last had van een beginnende midlife crisis of erger nog penopauze,
maar de film heeft me diep geraakt. In
zoverre dat ik besliste het over een andere boeg te gooien, een drastische
levenskeuze maken voor meer liefde, vriendelijkheid en sociaal respect. Ik was 26 toen ik dat besliste, nu ik dit
schrijf ben ik 39. Wat zijn mijn
ervaringen nu, vraagt u zich af. Nou, ze zijn niet echt hoopvol. Ik noem het karma. Na mijn
ervaringen met ontucht, plezier en wilde vrouwen wou ik nu
een lange relatie, wederzijds respect, trouw en monogamie. Wat vond ik in de
plaats, mijn vertrouwen werd afgestraft, ik werd met weinig respect behandeld,
af en toe archislecht, ik kwam een echte feeks tegen en had op de koop toe een
relatie met haar die me alleen achterliet met enkel wantrouwen tegenover het
zogenaamde zwakke geslacht,
onze breuk liet me achter met wat zorgen van de piekerende
soort. Laat het mij zo stellen, in mijn
ervaringen met wilde vrouwen, voelde ik me een god, een fenomeen in zijn eigen
recht, die een vrouw nooit echt lang genoeg kende om echt betrokken te zijn bij
haar inwendige leven. Mijn ervaringen
met relaties liepen enkel faliekant af, berooid, karakterieel en
financieel. Had ik dan de verkeerde
keuze gemaakt, niet in geweten, denk, wel absoluut in partner. Verscheidene jaren heb ik zo gebroed, bleef
ik liever alleen dan nog eens het risico te nemen gekwetst te worden, ik had
het wel gehad met vrouwen, ik nam een zwarte kat.
Tegenwoordig heb ik veel vriendinnen, met wie ik graag
babbel, roddel en klets. fantastische vrienden, warm, humoristisch en
meelevend, waarop je een huis kan bouwen.
Enkel in mijn daten had ik minder succes, ik probeerde een datingsite,
en leerde enkel de verkeerde vrouwen kennen, vrouwen met
zoveel emotionele bagage dat ik onmiddellijk wist geen verdere succes na te
streven op relationeel vlak. Gelukkig
zijn vrouwen tegenwoordig wel mans genoeg, zeer foute woordkeuze, om na enkele seksuele ervaringen te beslissen dat
we emotioneel toch niet met elkaar sporen.
Maar u weet het wel, seks verandert alles, hoe we het nu draaien of
keren, moeilijk om vriendschapsrelaties te onderhouden met seksuele partners.
Friends with benefits, een grotere leugen heb ik nog nooit gehoord.
Als ik een nieuwe partner wil, wil ik het totaalpakket, een
grappige, intelligente, mooie vrouw, met veel levenservaring die mij als haar
gelijke beschouwt, Met andere woorden, ik ben op zoek naar een utopie, de
onmogelijke vrouw, die perfect is in haar imperfectie, geniaal in haar
tekortkomingen, een witte raaf. Ik heb
haar nog niet gevonden, maar blijf haar zoeken, ze bestaat wel, en misschien
een avontuurtje, waarom niet met een zelfstandige, zelfzekere vrouw die me leuk
vindt voor even.
Het is al even geleden dat ik Bridget Jones nog heb gezien.
Of zoals ik het ooit omschreef in een gedicht:
Imperfectie is perfect
Ooit al gepraat met een vrouw
die haast gehouwen lijkt uit plastic of marmer uit
Carara,
een schoonheid zo perfect dat ze haast artificieel lijkt
en je tegelijkertijd afstoot,
vaak is praten dan een teleurstelling
want uit een perfecte mond komen vaak enkel maar
banaliteiten en platitudes,
boutades en clichés.
Zo aangetrokken en gefascineerd door haar onaardse
uiterlijk,
maar afgestoten door haar slaapverwekkende gepraat
dat meestal gepaard gaat met een verblindende arrogantie,
van de vrouw die al te vaak te horen kreeg
hoe perfect ze was.
Geef mij maar de vrouw, die groots is in haar imperfectie,
niet de perfecte maat, niet het stereotype beeld van de
gulden snede,
een klein litteken hier, een prachtige haaientand,
een kont die parmantig naar achteren steekt en de
zwaartekracht trotseert.
Dan verlies ik mijn zinnen, dan word ik wild,
dan word ik geobsedeerd en gefascineerd,
wil ik enkel voelen hoe ze denkt,
wil ik haar verleiden tot springerige conversaties,
om haar verstand, karakter en geheugen te doorgronden,
dan ben ik niet te houden, dan ben ik een wild beest,
dan ben ik enkel en alleen maar man
zonder greintje beschaving
dan huil ik naar de maan en lach ik maniakaal naar de
zon,
dan schrijf ik duizend en een gedichten met haar in mijn
achterhoofd,
dan ben ik gedreven, dan ben ik bezeten,
dan drijft de passie me voort.
Daarom zoek ik zonder ophouden
naar dat ene teken van imperfectie,
dat ene gebrek dat je zo siert,
en dat je groot maakt in je diversiteit
want niets zo saai als een perfecte vrouw.
Ik zoek naar een wild karakter,
een opstandige vrouw, groots in haar ongeduld,
en opvliegend als een wilde leeuw.
En tot ik haar vind, huil ik met de wolven
naar de laaghangende maan
die blauw doorheen het landschap schijnt,
dan schuim ik kroegen en het internet af op zoek naar
vertier en drinkgelagen.
Het is te hopen dat een imperfecte vrouw alleen zoekt
naar complementariteit,
want tot u spreekt een compleet imperfecte man,
die enkel in dialoog tot perfectie komt.
Om af te sluiten, een
streepje van mijn lievelingsmuziek, hopelijk tot volgende week als ik niet door
Sigal word gedefenestreerd. http://gedichtenbartje.blogspot.be/
