Een psychose is de hel op aarde, voor ik de juiste medicatie
vond, heb ik een jaar lang van mijn leven verspild door te leven met constante
angstaanvallen en waanbeelden. Marteling die je eigen geest je toedient in
kleine, middelgrote en ondraaglijke dosissen.
Met gemiddeld een uur slaap per nacht heb ik een jaar lang rondgewandeld
in een toestand die me nu enkel maar een nachtmerrie lijkt en die me bijna
vernietigde. Ontdaan van alle zelfwaarde
en zelfrelativering heb ik uiteindelijk deze periode overleefd. Ik hield niet
meer van mezelf, sterker nog ik haatte mezelf en was ervan overtuigd dat
iedereen die het maar wilde deze
absolute lelijkheid kon zien als was het een tatoeage aangebracht met
onuitwisbare inkt op mijn voorhoofd. Ik slaagde erin mezelf te overtuigen dat
alleen het lelijkste ter aarde mij nog graag kon zien in al mijn kleinheid en
lelijkheid. Dat meisje heb ik dan ook gevonden in Carolina
Janssens. Ik moest bijna kotsen die
eerste keer dat je je voor mij ontkleedde, je gedrochtelijke dijen, met putten
van vet, je verschrikkelijke vetzucht, je absolute domheid. Maar in mijn haat voor mezelf ging ik een
relatie met je aan, alleen het slechtste ter wereld was nog goed voor mij. Toen zelfbehoud het uiteindelijk won op
zelfvernietiging, heb ik je uiteindelijk buitengegooid, het lelijkste meisje na
datum. Ik weet nog hoe je rond sprong,
als een kleine dikke trol, ik wist meteen, beter kan ik niet, absolute
lichamelijke gedrochtelijkheid met de man met het afschuwelijke innerlijk. Een onlosmakelijk verbond, een huwelijk
gesmeed in hel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten