BHV

Het is dan toch gelukt, een propere splitsing

van een kieskring, de ontwarring van de

gordiaanse knoop.  Niet door het zwaard wild te

hanteren, maar als het ware met een scalpel.

Compensaties werden toch gegeven, beide

kanten verdedigen hun visie, dus een perfect

compromis wat enkel wordt afgewezen door

de hardliners aan gener uiterste zijde.

Misschien verdwijnt dit symbooldossier

dan eindelijk uit de aandacht, na liefst

40 jaar loopgravenoorlog met ingegraven

strijders die het mosterdgas niet schuwden.

Misschien hebben we vandaag geschiedenis

geschreven, wat moeilijk is vast te stellen zonder

het vergrootglas van de geschiedenis, laten we het

er maar op houden dat een belangrijke stap is gezet.

Cursisten

Honderden cursisten, samen in onze school,

samengebracht door het toeval van het lot,

door geografische toevalligheden of eerdere familie

om Nederlands te verwerven, al of niet met een accent.

Is het dan niet opvallend om een inburgeraar

te horen spreken met een tongval zo dik als boter,

Berberse, Arabische en Boomse klanken

te weven tot een dik klanktapijt.

Kan men dan niet spreken van integratie,

bij het horen van een perfecte vuile Antwerpse oa,

misschien niet voor ivoren taalpuristen,

maar zij leven dan ook niet in de realiteit.

Gisteren was er weer sprake van een taalverwarring,

waar ik sprak van een kop en een tas,

en eventueel ook over een gat, dan spreek ik immers

niet over de ozonlaag, maar over dialectisch drinkgerei.

Kater

Langzaam word ik wakker na een lange nacht

vol alcohol en karmendijs, de nacht was kort

en gevuld met vreemd vluchtige dromen.

De middag hebben we al lang de rug toegekeerd.

Ik knijp mijn ogen dicht tegen de opdringerige zon,

en drink gulzig van elke aanwezige fles.

Ik strompel halfnuchter rond en wacht tot het

benevelende bonzen aan mijn slapen wil verdwijnen.

Tergend traag ruimt de verdwazing plaats voor

een steeds hardnekkiger wordende realiteit.

Ik probeer de brokstukken van een wilde nacht

te reconstrueren aan de hand van geheugenflitsen.

In de spiegel kijken is een zware opgave,

om geconfronteerd te worden met de menselijke

aftakeling na een avondje stappen.  Ik vervloek

de drank en zweer hem af voor de duizendste maal.

Pan-Arabië

Overal in de Arabische wereld winnen revoluties

en volksbewegingen aan belang.   Oproepen op

sociale media, Twitter en Facebook vernietigen

beschamende pogingen tot repressie en censuur.

Na Ben Ali, Moebarak, El Khadaffi valt ook te vrezen

voor Bashar Al-Assad, de dood, de gevangenis , of luxueuze

ballingsoorden lijken de enige uitweg voor gevallen

dictaturen van het smerige onderdrukkende soort.

Belangrijker nog voor het westen is misschien niet

het vallen van oude bondgenoten in de strijd tegen

de Moslim Broederschap, maar het feit dat geen van

deze opstanden zich inspireerde bij Bin Laden Osama.

Overal in de Arabische wereld vrezen verstarde

regimes voor hun vege hachje, dat het vuur dat

ontstoken is door  zelfontbranding ook overslaat

naar hun hoofdstad of vreet aan hun meegegraaid geld.

Ik wens hen veel succes, mijn vrijgevochten Arabische

kameraden.  Jammer genoeg leidt de weg naar

democratie niet langs rozen en maneschijn,

maar alleszins is het beter dan het verdreven alternatief.

De politieke stilstand

Vandaag keek ik naar het nieuws

en liet ik me vertellen over de politieke

impasse.  Toch werd er weeral gesproken

over bijeenkomsten van de laatste kans.

Een ultieme vergadering, de laatste rechte

lijn, overal synoniemen van een historische

finaliteit.  Het lijkt me echter dat het belang

van de politiek schromelijk wordt overschat.

Compleet overbetaald en in stand gehouden door

de politieke media, retorica als enige verdienste.

Uiteindelijk brokkelt het vertrouwen af in de

waarde van deze zelfverheerlijkende klasse.

Stapje voor stapje evolueren de gedachten,

het taboe op de scheiding is sinds de jaren

‘60 verdwenen, maar toch lijken enkelen te

lijden aan absoluut gerechtvaardigde verlatingsangst.

Daarom verdwijnt het geloof in de politiek als

heersende klasse, en wordt er uitgekeken naar

burgerinitiatief.  Toch valt het te betwijfelen wat het

gevolg is van de blinde kracht van de onverschillige massa.

De Bezige Bij

Het leven van een dichter speelt zich

voornamelijk af tussen 2 oren en op een

wit scherm.  Toch komt hij naar buiten

voor objectieve kritiek op wat hij schrijft.

Vrienden en familie zijn per definitie

lief, vleien de dichter zijn vlotte pen.

Maar langzamerhand groeit het besef

dat hij ook moet groeien buiten zijn kern.

Daarom stuur ik mijn schrijfsels naar de

Bezige Bij, Amsterdams bolwerk van de

Nederlandse taal, houvast voor onzekere

dichters op zoek naar een literair bestaan.

Verzorgd pen ik het adres op een maagdelijke

envelop, en kuier ik naar de rode bus.  Trots overdenk

ik mijn evolutie en bevestig ik u oprecht

klaar te zijn voor de eerste weigering.

Onzekerheid

Langzaam verspreidt zich weer dat

bekende gevoel, een knoop in een

onrustige maag, droge mond en

zenuwachtig samengeknepen handen.

Moeilijkheden om te spreken in groep,

zorgen om je imago en een overdreven besef

van de werkelijkheid, klaar om ieder

klein teken te analyseren in het negatieve.

Slechts af en toe beschik ik over de zekerheid,

dat de mening van de buitenwereld me

Oost-Indisch koud laat, jaloers kijk ik

naar de arrogantie van de zelfzekere mens.

Migratie

Ze komen vaak van heinde en ver, om hier

hun geluk te beproeven. Aangetrokken

door een vergulde levensstandaard, maar

zonder oog voor onze waarden.

Hun verhaal is er vaak een van ontbering,

en miserie in hun exotische thuisland.

Toch keren ze zich vaak af van de vreemde

cultuur om terug te grijpen naar het vertrouwde.

Paradoxaal is flirten met absolute vrijheid,

van keuze maar toch eisen om te assimileren.

Toch moeten we stellen dat het multiculturele

slechts een schaamlap is van de segregatie.

Laat ze dit maar niet horen op het werk,

waar ze dit redelijk rechts zullen noemen.

Toch verdenk ik hen van een struisvogelpolitiek,

waarbij ze hun droom nemen voor realiteit.

De waanzin

Ik werd reeds geplaagd door de waanzin,

een prachtig woord om een duistere toestand

te beschrijven, die nog het meeste lijkt op

het verdwalen in een duistere spelonk.

Deze duistere grot heeft grillig gevormde

kronkelende wegen, en wordt bevolkt

door duizenden krijsende en fladderende

vleermuizen, die scheren over je hoofd.

Uiteindelijk werd ik gefolterd en gemarteld

in die spookachtige holte van mijn eigen geest.

Het is immers een verdomd triestige zaak

als je eigen geest zich tegen je keert.

Nu balanceer ik als een nietige koorddanser

boven een onmetelijke ravijn, waarbij de medicatie

mijn balanceerstok is en de koord mijn gezond verstand.

Af en toe wiebel ik nog, maar mijn vertrouwen groeit.

Gras

Soms is het leven eenvoudig,

maar soms ook overgecompliceerd.

Soms maak je het zelf wat moeilijk,

in het streven naar grote dromen.

Dan vermijd je best de grote stress

van het moeilijke raderwerk door

enkel maar te gaan voor het oplossen

van kleine problemen in je leven.

Het leven is zoals een totaal overwoekerde tuin,

die wacht op een gedreven tuinman,

die zwoegend zijn kleine grasmachine duwt

en wordt beloond met de geur van gras en wilde munt.

Dat is het ultieme geluk van de tuinman,

die voor het snoeien en wieden van kleine problemen,

ineens wordt beloond met een keurige tuin

en een overheerlijk ochtendlijk parfum.

Les Arabisch

Gisteren was een leuk experiment, een eerste

les Arabisch voor een groep van vrijwilligers en

juffen.  Het ultieme doel was een oefening in

empathie, om je doen te voelen als een doorsnee student.

Problematisch voor een educatieve is een natuurlijk gevoel

van superioriteit, als enige die Nederlands begrijpt en

spreekt.  Dit valse gevoel van eigen kunde is immers

nefast en overbodig om bij ons op school te zijn.

Toegegeven, gisteren voelde ik mij gelukkig heel

nederig, leren schrijven en vreemde klanken boetseren

in een onwillige mond was bovendien een opgave, die

mijn hoogmoedige geest wel eens nodig had.

Een vreemd gevoel van zenuwachtigheid plantte zich

onder mijn lenden, naast een bewondering voor de

knappe maar strenge lerares.  Ik was weer heel even

een adolescent, wiens verstand duidelijk verdwenen was.

Daarna kwam een vreemde trots, een fierheid op het uitbrengen

van de juiste klanken als dit werd gevraagd door de

juf.  Ach, hoe klein en vermakelijk is de menselijke trots,

als het hart verwarmd wordt door een enkele vraag.

Weekend

Afscheid nemen van het weekend

is als afscheid nemen van een oude vriend,

2 dagen heb je je met hem vermaakt,

nu zie je hem pas terug op het einde van de week

Vrijdag en zaterdag kunnen niet op en zijn de max,

als een prachtig meisje van achttien,

zondag is als een mooie ervaren vrouw,

elegant en gesofisticeerd, moeilijk te zeggen wie

je het liefste ziet, want alletwee bevredigen ze je libido.

Maandag is als een adolescent, vaak bezorgt ze je hoofdpijn

en grijze haren en zie je liever haar rechte rug.  Dinsdag tot

donderdag zijn groeifasen, langzaam verdwijnt de acne tot

ze vrijdag weer openbloeit tot een mooie zwaan.