Ik werd reeds geplaagd door de waanzin,
een prachtig woord om een duistere toestand
te beschrijven, die nog het meeste lijkt op
het verdwalen in een duistere spelonk.
Deze duistere grot heeft grillig gevormde
kronkelende wegen, en wordt bevolkt
door duizenden krijsende en fladderende
vleermuizen, die scheren over je hoofd.
Uiteindelijk werd ik gefolterd en gemarteld
in die spookachtige holte van mijn eigen geest.
Het is immers een verdomd triestige zaak
als je eigen geest zich tegen je keert.
Nu balanceer ik als een nietige koorddanser
boven een onmetelijke ravijn, waarbij de medicatie
mijn balanceerstok is en de koord mijn gezond verstand.
Af en toe wiebel ik nog, maar mijn vertrouwen groeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten