wanneer ik in de massa vertrek op het werk
uitkijkend naar een vertrouwd gezicht
lachend loopt hij naar mij toe,
mijn niet zo kleine neefje al,
al een kleine man van 11,
een miniman weliswaar
met soms een te ernstige blik
maar nu met jongenslach
"Nonkel Bart", soms verspreekt hij zich nog
en vergeet hij dat hij me niet stoer enkel nog Bart noemt,
"nonkel Bart", "al die mensen liepen naar hun auto", "en hard",
een voor mij vertrouwd fenomeen voelt vreemd aan
in een jongensdroom
"Waarom?", ik leg hem uit dat die mensen die lopen
de file op de parking willen vermijden, onvermijdbaar als
4000 man tegelijkertijd het bijltje neerlegt en de pijp aan Maarten geeft...
Wij rijden naar huis, hij luistert naar MNM, ik naar studio Brussel,
wij komen een CD overeen en bespreken waar we gaan eten,
ongezond, kan niet missen, maar voor een keer eens niet MC Donalds,
maar de plaatselijke pitta
"Ik heb honger" hoor ik naast me opklinken naast het
gezoem van zijn spel op tablet, hij parkeert bussen, en rijdt met bussen,
ik vraag hem "ben je geïnspireerd door de bussen bij Van Hool?"
hij grinnikt, en rijdt terstond met een kraan, en schiet een
automatisch wapen leeg :"Is dat nu een machinegeweer", ik ontken.
Zijn maagje gromt, en terstond bestelt hij de grootst mogelijke schotel,
een duidelijk geval van jeugdige overmoed,
ik laat hem doen, en bestel een kleine maaltijd.
"Oh", zijn ogen worden groot als hij de massa eten ziet die
voor hem wordt neergezet, hij valt aan, netjes al het vlees verorberend, en de groentjes
overbodig, ik geniet, hij geniet.
Ik luister onwillekeurig naar de grootspraak van 2 zakenmannen
aan het tafeltje naast mij, en prijs me gelukkig met mijn gezelschap.
Halverwege het bord kan hij niet meer, en kijkt me verontschuldigend aan
"Tis gewoon teveel", ik had het enigszins verwacht en verwissel mijn bord met dat van hem,
nadenkend groentjes kauwend op een mooie woensdagavond in pitta tuba .
De zus is daar met haar man, ik zijg neer op de zetel en houd me bezig met de poes,
hij had een slechte toets gedaan, de kleine man, waarschijnlijk te weinig geleerd,
jeugdig verdriet, de stemmen sterven uit, en ik ben weer alleen met de spinnende poes,
met mijn herinneringen aan een winterwoensdagavond in pitta tuba.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten