Dali

Paradijs

Alien

Amandelogen

Smoking

Oorlog

VDAB

Chico

I fought the law, and the law won :(

De kleine man

Schijtpoëzie

ISIS is de grootste tegenstander van de ontwikkeling van de politieke Islam

De strijd in Syrië is nu ook losgebroken, eindelijk kan je zeggen.  De burgerbevolking vroeg al 3 jaar voor een militair ingrijpen in de Syrische burgeroorlog, het is eindelijk zover.  De redenen zijn legio om nu over te gaan tot een militair ingrijpen.  Vanzelfsprekend zou ik willen zeggen dat de menselijke catastrofes, en de genocides die ISIS pleegt in zowel Syrië als Irak de doorslag hebben gegeven, dat is toch de officiële lijn.  Logischer lijkt me dat de arrogantie van ISIS om de USA te betrekken door Noord-Irak binnen te vallen en een gevaar te worden voor de oliebevoorrading van de wereld, een tweede oorzaak is. Een derde reden is het helpen van een bondgenoot, de Peshmerga, de Iraaks-Koerdische beweging voor een onafhankelijk Koerdistan, heeft al lang aangedrongen om ISIS in zijn bolwerk Syrië aan te vallen , om de Koerdische strijdkrachten te ontlasten.  Een bijkomende reden waarover minder gesproken wordt, is de angst voor de opkomst van de politieke Islam sinds de Arabische lente.  Als je de coalition of the willing bekijkt, die nu strijdt tegen ISIS en Syrië, is deze samengesteld uit de USA, Australië maar vooral Bahrein, de VAE, Qatar, Jordanië en Saudi-Arabië.  Deze Arabische landen zijn broodnodig voor de USA, omdat ze de burgerbevolking wil duidelijk maken dat het niet om een strijd van het Westen tegen de islam gaat, zoals Al Qaida al jaren beweert, en wat ook het algemene gevoel is wat leeft van Brussel tot Bagdad.  Deze Arabische landen hebben een hemelse schrik van de opkomst van de politieke islam, ze zijn als het ware moderne dictaturen met een minimum aan democratische inspraak van de burgerbevolking.  Deze landen zijn overduidelijk voorbeelden van autoritaire plutocratieën, waar vooral de rijken aan de macht zijn en zich blijvend willen verrijken met olie-inkomsten.  In ruil voor de morele steun, vooral op het gebied van militaire inlichtingen, kunnen deze regimes rekenen op de steun van de USA om te blijven bestaan ondanks een duidelijke democratische beweging in omringende landen als LIbië, en Egypte met alle revolutionaire zure opstoten.  De USA hebben dit experiment met democratie altijd met lede ogen aangezien.  Het is de realiteit dat na een revolutie, geen westerse regimes aan de macht komen, de zogenaamde liberale democratieën naar Europees model, maar eerder theocratische, of autocratische regimes die mogelijk een tegenstander kunnen zijn voor de machtspositie, de invloedssfeer van de USA en uiteindelijk de oliebevoorrading.

Versta me niet verkeerd, ik ben een grote voorstander van bombardementen op Syrië, en de machtspositie van Bashar Al- Asad, niet enkel het bolwerk van ISIS.  Het zal moeten blijken welke realiteit zich ontspint op het slagveld, of na de uitroeiing van de ISIS-tumor ook Bashar Al-Assad, een dictatoriale tiran die verscheide massamoorden op zijn actief heeft, wordt aangepakt.  Het lijkt me haast onmogelijk dat de USA en the coalition of the willing stopt na het verslaan van ISIS en zich terugtrekt om Bashar Al -Assad toe te laten de brokstukken en restanten van zijn land terug onder controle te krijgen.  Assad heeft zich in de ogen van de wereld al te veel gecompromitteerd.  Maar laat ik niet teveel vooruitlopen, deze oorlog is een strijd tegen ISIS, om welke reden dan ook, een lastige vijand die moet worden verslagen.

Ironisch is dat de zelfverklaarde profeten van het islamitisch kalifaat, ISIS de grootste tegenstanders worden intrinsiek van de politieke islam, wat ook wel beseft wordt in pan-Arabië.  Ik hoop enkel dat de oorlogsinspanning van de USA niet vele jihadisten zal verleiden om het uiteindelijke conflict met het westen uit te vechten, ik hoop dat de groei van ISIS in getalsterkte beperkt blijft.  Uiteindelijk hoop ik dat de Arabische bevolking, en vooral de Soennitische bevolking beseft, dat het steunen van ISIS haar gerechtvaardigde verzuchtingen niet vooruithelpt.  Maar in deze ben ik hoopvol, hoe beter geïnformeerd, en beter geschoold, hoe minder steun voor de extremisten van ISIS.  Is terrorisme uitsluitend niet enkel een broeihaard van armoede, onwetendheid, en sociale uitsluiting zonder echte gevoelsbasis in de harten van de mensen. Laten we het hopen.

Kamikaze goudvis

Kernuitstap gedwarsboomd door industriële massahysterie

Misschien kent u wel het theoretisch kwantummechanisch experiment van Schrödinger, beter bekend als Schrödingers kat.  In een theoretische proefopstelling (geen katten werden gemarteld tijdens deze proef), bevindt zich in een afgesloten stalen koffer een proefbuisje met radioactief materiaal , een hamer, en een volledig onschuldige kat.  Omdat het niet zeker is dat de hamer gaat vallen en het proefbuisje wordt vernietigd, waardoor radioactieve straling vrijkomt, is het bijgevolg niet zeker of de kat na een uur dood is of nog leeft, ergo is het mogelijk dat de kat zowel dood is als levend, dat de kat zich dus in beide toestanden bevindt.  Er kan alleen empirisch bewezen worden dat de kat dood is of nog leeft, als je de doos opent, wat niet is toegelaten.  De kat bevindt zich theoretisch dus in beide zijnstoestanden: zowel dood als levend.
Het experiment van Schrödingers kat, vulgariserend en veralgemenend uitgelegd.  Dit is natuurlijk een theoretisch model, dit kan enkel in theorie, maar zo is het ook vaak in de wetenschap, vaak zijn tegenstrijdige waarheden in een onderzoek mogelijk tot een keuze ex negativo uitgesloten wordt.

Dit was tot voor kort ook de stand van zaken in de wetenschappelijke benadering van klimaatopwarming.  Bepaalde aspecten van de klimaatopwarming waren onmogelijk in een laboratorium te bewijzen, vaak waren meerdere opties mogelijk, waardoor een wetenschappelijke onzekerheid is ontstaan, waarop de industrie handig inspeelde.  Om de brede consensus na "An Inconvenient Truth" te doorbreken betaalde de industrie bepaalde wetenschappers, die omwille van financiële zekerheden, de premisse van de opdrachtgever wouden bevestigen.  Meestal was dit de stelling dat broeikasgassen niet zo schadelijk waren voor het klimaat, niet rechtstreeks verantwoordelijk voor de opwarming van de aarde.  Deze stelling werd dan gelobbyd bij ontvankelijke politici, waardoor het klimaatdebat jaren vertraging opliep.  Een gemakkelijke schuldige is de USA, ten tijde van George Bush Jr., een notoir voorstander van de energiesector, maar ook Rusland was een berucht opwarmingsnegationist, de BRIC-landen (Brazilië, Rusland, India en China) vonden hierin een gemakkelijk excuus om hun energiehonger met vervuilende kolencentrales intact te houden.  Overal waar de economie sterk stond, en de energielobby eveneens, kan men stellen dat de zogenaamde klimaatopwarmingcritici opdoken, afwijkende meningen van wetenschappers die de algemene consensus van klimaatopwarming betwijfelden ten voordele van de uitgangspunten van de industrie wiens honger naar het verbruik van fossiele brandstoffen niet gestild raakte.  Het drama van de bio-energie industrie is dat deze nog altijd ruimschoots duurder is dan het opwekken van energie met vervuilende fossiele brandstoffen.  Van het moment dat de belangen van de economie de ecologie overstijgen, dat de winstgevende hernieuwbare industrieën winstgevend worden, komt er een boom in deze energietak.

Of er zou een goede crisis moeten komen, een Europees Fukushima, een olieschaarste om de geesten in de goede richting te wijzen.  Duitsland heeft met zijn beslissing van de kernuitstap artificieel zo'n crisis veroorzaakt, waar de industrie achteraf de vruchten van kon plukken, na weliswaar een industriële ontluizingsperiode.  Een crisis is altijd bevorderlijk voor het aanscherpen van de geesten, of het doordrukken van moeilijke veranderingen.  Waarbij ik natuurlijk niet wil pleiten voor wannabe-terroristen om idiote acties op te zetten, ik pleit voor een kernuitstap, vergelijkbaar met het Duitse energiemodel om de bevolking te dwingen anders te denken over hernieuwbare energie.  Dat Electrabel, dat ik graag omdoop in Electrabrol, hierin een vuil spel speelt, is niet verwonderlijk, zij ijveren al jaren voor het behouden van hun fenomenale kortetermijnwinsten.  De propaganda van Electrabrol en de kernlobby is ergerlijk, maar onvermijdelijk.  De houding van NVA in deze is te betreuren, en verwerpelijk.  Dat de energiereus een soort van institutionele onzekerheid veroorzaakt met haar berichtgeving over een mogelijke black-out, stoot me tegen de borst. Dat de overheid hierin meegaat, bewijst een geheime agenda waarin de bevolking moet worden rijp gemaakt om een immens impopulaire beslissing door de strot te rammen van de bevolking: het langer openhouden van de kerncentrales.

Misschien vindt u mijn mening te populistisch, dan had ik u graag om de oren geslagen met de wetenschappelijke consensus over fundamentele klimaatinzichten:

*De toename van de concentraties van broeikasgassen in de atmosfeer die gaande is sinds het begin van de industriële revolutie kan de energiebalans van de aarde zodanig wijzigen dat het klimaat erdoor verandert;
*Deze toename van broeikasgassen is hoofdzakelijk veroorzaakt door menselijk handelen en hangt in het bijzonder samen met het toenemend gebruik van fossiele brandstoffen
*Wanneer de CO2 concentatie verdubbeld is ten opzichte van het pre-industriële niveau zal de wereld gemiddelde temperatuur aan het aardoppervlak toenemen met ruwweg 1,5°C tot 4,5°C.  Scenario studies voorzien dat deze verdubbeling in de loop van de 21ste eeuw bereikt zal worden.
*Het tempo en de mate van klimaatverandering kunnen in belangrijke mate beïnvloed worden door technisch haalbare emissie reductie maatregelen voor de betreffende gassen.
(Bron: JP van der Sluijs, Onzekerheden in Risicoanalyse van Klimaatverandering)

De wetenschap mag zich bijgevolg niet meer in haar ivoren toren terugtrekken.  De klassieke vorm van wetenschappelijke analyse door wetenschappelijk experimenteren voldoet niet langer: er is maar een aarde beschikbaar, terwijl andere klimaat factoren niet permanent kunnen worden gehouden als in een laboratorium, maar onderhevig aan natuurlijke schommelingen.  Waardoor we aangewezen zijn op imperfecte simulatiemodellen.  Toekomstvoorspellingen zijn geen exacte wetenschap, maar kunnen wel een verontrustend toekomstbeeld scheppen.  De beleidsruimte ontbreekt om nu nog te aarzelen, er moeten beslissingen geworden die niet enkel de toekomst van onze generatie, maar ook die van volgende generaties bepalen.

De gevolgen van de klimaatopwarming ga ik niet langer uiteenzetten, dit is immers al veel langer en eloquenter gedaan   door Al Gore:




Ik kan alleen maar hopen dat u zich niet laat leiden door beleids- en industriële propaganda, de artificieel veroorzaakte massahysterie die enkel nog kan verergeren als we echt overgaan tot een blackout.  Als dan wordt besloten tot een uitstellen van de kernuitstap ten nadele van hernieuwbare energieën, zijn we vele jaren verder achteruit.  The captains of industry verwijzen graag naar het Duitse model in verband met loonmatiging en mini-jobs, ik zou in deze dan ook graag willen verwijzen naar de radicale kernuitstap die Duitsland zal doorvoeren in 2022, Zwitserland in 2034.  Italië is tot nu toe het enige land dat een volledige kernuitstap heeft doorgevoerd.

In 2009 ondertekenden de regering Van Rompuy en GDF SUEZ een akkoord waardoor de drie oudste reactoren een levensduur van 50 jaar zouden krijgen in ruil voor het belasten van de nucleaire rente.  Gelukkig dwarsboomde het vallen van de regering deze plannen.  In de plaats daarvan kregen we het compromisplan Wathelet, met zowel een gedeeltelijke kernuitstap als langer openhouden van de oudste centrales.  Ik vrees echter het ergste voor de toekomst, met CD&V en NVA in de regering.  Hopelijk schreeuwt de oppositie moord en brand:

Poëzie als een Deense kopstoot: introducing Yahya Hassan

Almaci on top

Verslaafd aan karamel

Cultuur

Wordt de Pyrrusoverwinning van David Cameron zijn politiek Waterloo?

Het is 6.18 u en de belangrijkste resultaten uit Schotland zijn binnengelopen.  Het is wel nog geen mathematische overwinning, maar de tendensen uit Schotland zijn duidelijk: de "No-vote" zal het halen.  Misschien is het nog te vroeg om de verkiezingsresultaten te analyseren, maar de overwinning van de nee-stem is al uitgeroepen door Britse media, waarschijnlijk tot grote opluchting van Westminster en Downing Street.

Het referendum was uiteindelijk een afspraak tussen David Cameron en Alex Salmond, die van een Schots onafhankelijkheidsreferendum zijn levenswerk had gemaakt.  Toen de beslissing in 2012 werd genomen tot het houden van een referendum, was slechts 30% van de Schotten overtuigd van de onafhankelijkheid, dit in tegenstelling tot het utopische dromen van de Scottish National Party (SNP).  Waarschijnlijk rekende Cameron erop dat hij dit Schots varkentje op deze manier kon wassen, en het onafhankelijkheidsdenken voorgoed kon begraven.  Waarschijnlijk had hij zijn eigen plaatsje in de legende van de Britse politiek gereserveerd.  Dat zal inderdaad het geval zijn, maar hij zal niet geroemd worden als de redder van het vaderlands waarop hij wellicht rekende.  Cameron zal voorgoed bekendstaan als de premier die "bijna" Schotland verspeelde, waarmee hij eveneens Europa de stuipen op het lijf jaagde.

Begin september was de situatie haast dramatisch, het nee-kamp had zijn volledige voorsprong verspeeld  ten gevolge van de positieve ja-campagne die inzette op de kracht van verandering.  "Yes, we can" als het ware om Obama te parafraseren.  De nee-campagne, geleid door Alistair Darling, kon enkel een negatief verhaal brengen.  En zoals u weet, uit binnenlandse voorbeelden, is een negatieve campagne geen recept voor succes, maar eerder een versterking van het positieve verhaal omdat dit altijd weer centraal en in de schijnwerpers staat.  Het was Gordon Brown, die voor de kentering moest zorgen.  Hoe ironisch, Gordon Brown, de oude Nemesis van David Cameron, moest de huid redden van zijn opvolger.  De impopulariteit van de conservatieven in Schotland, sinds Thatcher, is haast legendarisch.  De grap gaat rond dat er meer panda's zijn in Schotland dan conservatieve parlementsleden in Schotland (wat ook klopt, 2 panda's in Schotland, 1 conservatieve MP).
Gordon Brown, de oude Labourkrokodil moest de meubels redden met het brengen van een ultiem alternatief positief verhaal.  Het begrip federalisme is nu ook opgedoken in het Verenigd Koninkrijk.  Gordon Brown moest grote toegevingen doen aan de Schotten om hen te overtuigen van het verhaal dat ze met overdracht van bevoegdheden konden rekenen op het beste van 2 werelden.  Het beste van de beloofde autonomie en het beste van de unie met het Verenigd Koninkrijk.  Hij beloofde in 2015 nieuwe wetgeving, een zogenaamde "devolution" , i.e. een decentralisatie van bevoegdheden waarmee een tijdschema wordt afgesproken om over te gaan tot het overhevelen van bevoegdheden.  Gordon Brown en anderen gebruikten de term Devo-Max, wat een overheveling van belastinghefbomen is, waarbij bepaalde bevoegdheden nog altijd horen tot het prerogatief van de centrale regering.

Natuurlijk zijn bepaalde groeperingen niet erg gelukkig met deze tactiek die waarschijnlijk werd ingegeven door paniekvoetbal.  Deze beloftes, de negatieve berichtgeving over het al of niet behouden van de Pond Sterling, het gegeven dat vele bedrijven dreigden naar Engeland te verhuizen, een mogelijke toetreding van het afgescheiden Schotland tot de EU, gaven de doorslag.  Om  een boutade van Clinton te gebruiken, "It's the economy, stupid."  Natuurlijk is er al enige recuperatie aan de gang, enig tegenpruttelen.  Gelukkig is de verkiezingsuitslag niet zo afgetekend, dat de politici kunnen terugkomen op hun beloftes, al zullen ze dat natuurlijk wel proberen, als het stof is gevallen over dit referendum.

De gok van Cameron, is dus verkeerd uitgedraaid, de Pyrrusoverwinning zal wel eens zijn Waterloo kunnen worden.  Volgens mij staat er een nacht van de lange messen op stapel bij de conservatieven.  Tevens zijn beslissing om een populistisch referendum te houden over een mogelijke Brexit (Britse exit uit de EU naar analogie met de Grexit) speelt ook mee, in hoofden van zijn tegenstanders.  Er zijn gewoon teveel onbekenden, al zal Cameron dit wel te verkopen als een overwinning.  Ik denk dat zijn dagen geteld zijn als hoofd van de conservatieven, als hij in het kader van de referendum dramatisch nieuwe wetgeving moet invoeren om de Schotten te paaien.  In elk geval zal hij een geduchte tegenstander en onderhandelingsantagonist hebben in Alex Salmond, die om zijn politiek vel te redden maximale toegevingen zal eisen in het licht van hun beloftes.  Wie stalen zenuwen heeft, zal het waarschijnlijk redden, al is er veel mogelijk in politiek.

Scotland en rode Loubotins

Zoete appelthee en een zwarte kat

Huiswerkbegeleiding

Argentijns goud

Spel zonder grenzen

Filosoof Marshall McLuhan kwam in 1962 met de term global village op de proppen, om een samenleving te beschrijven waar de macht van de massamedia de tijds en plaatsbarrières steeds meer wegnemen, waardoor mensen op een mondiale schaal kunnen communiceren.  Hij bedacht deze term voor de opkomst van het internet, dat in de praktijk zorgde voor een daadwerkelijke voltrekking van de global village.  De wereld is inderdaad in een dorp veranderd.  Wat ik schrijf achter mijn computer in Aartselaar, Antwerpen, wordt soms tot in Rusland en Australië gelezen tot mijn grote verwondering.

Een gevolg van deze global village is de invloed van gebeurtenissen in andere landen op plaatselijke trends en de invloed van economische migranten op de plaatselijke besluitvorming.  17/9 is zo'n kantelmoment, de dag van het Schotse referendum, waar beslist wordt over het lot van de Britse Unie.  Na maandenlang op een procentuele voorsprong te hebben gestaan verliest het neekamp nu zijn momentum, het jakamp heeft de wind in de zeilen ondanks de talrijke tactieken om de Schotse kiezer de stuipen op het lijf te jagen.

De secessiebeweging in Schotland is geen alleenstaand fenomeen, het kadert in het streven van vele rijke regio's om zich af te scheiden van haar armere hinterland.  Catalonië is een vergelijkbaar verhaal, waar een rijkere regio zich wil afscheiden van haar unitaristische unie met Spanje.  9/11 is een referendum gepland in Catalonië over onafhankelijkheid, hoewel dit met alle mogelijke middelen wordt bestreden door de regering Rajoy.  Het lijkt op een achterhoedegevecht, ook al slaagt de Spaanse regering erin om dit referendum te laten verbieden, de geest van de onafhankelijkheid is uit de fles.  Als de Spaanse regering erin slaagt de nationalistische kurk op de Spaanse fles te proppen, zal dit enkel tot gevolg hebben dat de nationalistische gevoelens zich verzamelen en onder druk komen te staan, wat enkel maar kan leiden tot een onvermijdelijke ontkurking, al dan niet manu militari.

De Belgische heimat kent ook zijn nationalistische partijen, met Vlaams Belang en NVA voorop.  Hoewel we ook kunnen stellen dat met de ontbinding van de Volksunie het nationalisme ook andere traditionele partijen besmet heeft.  In elk geval is het een modus vivendi, een wet van communicerende vaten zo u wil, als de traditionele partijtop gelooft dat het nationalisme leeft in de harten van de bevolking, zullen zij dit ook in naam belijden om stemmen te oogsten.  Een als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen, dringt zich hierbij op.


De nationalisten houden elkaar ondertussen nauwgezet in de gaten, Catalonië wacht de resultaten in Schotland af om verder te gaan met beslissingen over zijn referendum, Vlaanderen houdt Schotland en Catalonië in de gaten. En volgens mij beraden de Basken zich op nieuwe stappen in hun onafhankelijkheidsstrijd na hun defenestratie van de ETA, als terroristische beweging.  Hoe valabel uw onafhankelijkheidsstreven of onderdrukking ook moge zijn, het mag nooit een excuus worden voor gewapende strijd.  We leven in een democratische cultuur, waar dergelijke tendensen moeten worden afgedwongen op het politieke slagveld, en niet ten koste van de burgerlijke beschaving en onschuldige slachtoffers.  Wat volgens mij, enkel contraproductief kan werken.

Vlaanderen, Catalonië en Schotland zijn de bekendste regio's, maar er zijn er nog andere in Europa.  Zo is er de regio Zuid-Tirol, Baskenland, Noord-Ierland, Corsica  maar ook Venetië waar nationalistische geesten rondwaren.  Hoe valabel hun onafhankelijkheidsdenken, spreekt vooral over de kracht van de interne democratie. In elk geval lijken twee op zich tegenovergestelde tendensen te bestaan binnen Europa, die van een steeds uitbreidende Europese Unie, en de tendens van onafhankelijke regio's.  In elk geval komen de naoorlogse natiestaten steeds meer onder druk te staan, met voortdurende aanvallen op hun soevereiniteit vanwege regio's en Europa.  De manier waarop zij hiermee zullen omgaan, zal een bewijs zijn van de interne Europese beschaving en cultuur.  In elk geval worden het interessante tijden voor de verschillende kampen.

In België tenslotte wordt meer en meer gesproken over twee landen binnen een staatsstructuur, de grap dat Brussel en Wallonië het meest nabije buitenland zijn, is niet volledig zonder waarheid.  Er volgen spannende tijden voor de Zweedse coalitie.  Het lijkt me de opzet van BDW om de Walen en Brusselaars economisch en sociaal zo op de kast te jagen dat hun geesten haast automatisch rijpen in de richting van Waalse onafhankelijkheid, de verrottingsstrategie als het ware.  In elk geval als de MR het sociale gezicht moet worden van het Waalse socialisme, hou ik mijn hart vast.  Misschien is de machtshonger van de liberalen wel de laatste stap in een evolutie naar het confederalisme, de logische stap voor het separatisme.  De socialisten zullen de handen in elkaar slaan met de vakbonden om voor een heet sociaal najaar te zorgen.  Welke richting het uitgaat, is koffiedik kijken voor de betere augur.

Grenzen

Een noodgenerator als krachtbron

Het nut en het doel van ISIS executies

De USA waren nooit een grote fan van de Arabische lente, tenzij in naam en theorie.  De zelfverbranding van Mohammed Bouazzi en de daarop volgende jasmijnrevolutie in 2010 was slechts een dominosteen in een massale Arabische oproer.  De Amerikaanse propaganda werd voor waar aangenomen, dat de USA in Afghanistan en vooral Irak streden voor de waarden van vrede, democratie en zelfontplooiing.  Niets is verder van de waarheid.  Afghanistan was niets meer en niets minder dan een wraakoefening, een oefening in vergelding, oog om oog tand om tand, gericht tegen Al Qaida. Irak was een oorlog omwille van fossiele brandstoffen, om de afhankelijkheid van Opec te verminderen, vooral van de zogenaamde bondgenoten Saoedie-Arabië en de Golfstaten.  Hoewel de ontdekking van schaliegassen een enorme doorbraak was voor de USA, in 10 jaar zijn de USA wereldleider geworden van de productie van schaliegassen, waarbij deze voorzien in ruim 23% van de totale Amerikaanse energieproductie.  Samen met de lucratieve oliecontracten in Irak vormt dit de basis van het Amerikaanse energiebeleid.  In elk geval was er economische ruimte genoeg om althans in naam de vrede te prediken en geldverslindende oorlogen te beëindigen.  Tot de Arabische lente roet in het eten strooide.

De USA zijn in naam een voorstander van democratie en burgerlijke vrijheden, althans waar deze de "juiste" of  te verkiezen uitslagen opleveren.  Het is altijd een moeilijke les geweest om te verteren dat de burgerbevolkingen in Tunesië, Egypte, LIbië, waar een democratische revolutie plaatsvond, kozen voor theocratische leiders, althans leiders met een Islam-signatuur.  Wat ook al bewezen werd door de verkiezingen in Algerije, waar democratische verkiezingen een overwinning opleverden voor het FIS (Front Islamique du Salut), waarna een bloedige burgeroorlog ontspon tussen 1991 en 1999 omdat deze resultaten niet gehonoreerd werden.  Het is de paradox van democratische verkiezingen in Afrika en Arabië, dat theocraten boven democraten worden verkozen.  De USA weet dat het beter is om te handelen met dictators in deze landen, omdat deze een dam vormen tegen de religieuze aspiraties van de bevolking.  Enkel een gematigde vorm van de Islam wordt getolereerd door de wereldmachten, als in Tunesië en Turkije, en slechts met een lichte vorm van afkeer.  Het is eenvoudiger om dictators te controleren voor de USA, vandaar hun voorkeur voor deze autocratische staatsvorm, tenminste tot zij zeker zijn dat democratische verkiezingen ooit het geliefde resultaat zouden opleveren.  In de ogen van de USA heeft de Arabische lente enkel onheil gebracht, met gematigde Islam-regeringen in Turkije en Tunesië, en schurkenstaten of mislukte staten in Syrië, Irak en Libië.  Vandaar dat de Arabische lente met alle middelen tot staan moest worden gebracht, waar de ambities van plaatselijke dictators en de USA weer spoorden, als in Bahrein, en Jordanië, waar democratische betogingen onderdrukt werden.  In elk geval blijft het een moeilijke evenwichtsoefening, in ongewenste Islamitische staten als Iran een verzetsbeweging steunen, in andere landen het tegenovergestelde, waarbij men in theorie en naam voor democratie en burgerlijke vrijheden strijdt, een waarachtig schizoïde spagaat.  Waarbij natuurlijk moet worden gesteld dat de opdeling tussen burgerlijke westerse vrijheden en islamitisch eergevoel ook voorkomt binnen de burgerbevolking van vele landen, maar er moet gezegd dat meestal demografisch gezien de islamrichting de bovenhand haalt. 

Al Qaida was tot voor kort de uitdrukking van het ondergrondse onderhuidse islamitische eergevoel en de strijd tegen de USA die niet verwonderlijk in de Arabische landen als de grote boeman werd gezien.  ISIS of ISIL zo u wil, heeft nu de rol van Al Qaida overgenomen.  Misschien was Obama toch iets te triomfantelijk na de dood van Osama Bin Laden.  In elk geval is ISIS veel succesvoller dan Al Qaida ooit geweest is, zij hebben manu militari een kalifaat opgericht, wat een aantrekkingspool is voor vele Arabische en ook verblinde westerse jongeren.  In het Syrië van Bashar Al Assad hebben zij een machtsbasis opgericht die nu voor de eerste keer door landen buiten Syrië wordt aangevallen.  De arbitraire grenzen tussen Syrië en Irak van 1916 (Verdrag van Sykes-Picot) zijn nu voorgoed weggevallen.  Het grensgebied is een transitzone voor jihadisten, een komen en gaan van blinde terreur en haat voor alles wat andersdenkend is.  Deze grenzen kunnen nooit meer hersteld worden, het hangt gewoon af van het resultaat van de strijd tussen de USA en ISIS, welk nieuw doel deze kunnen vormen, mijn gok is dat dit een onafhankelijk Koerdistan wordt na de opmars van de Iraakse Peshmerga, en eventueel de Turkse PKK.  In elk geval bokst ISIS boven haar gewichtsklasse, tenzij zij een een dieet begint als Matthias Schoenaerts voor zijn rol in Rundskop met een gewichtstoename van 27 kg.   Deze gewichtstoename, een toename van soortelijk gewicht, betekent voor ISIS een massale aangroei van strijdkrachten.  Voor dit doel zijn ze op zoek naar een externe vijand, de USA en Groot-Brittannië door middel van openlijke executies.  De enige zekerheid in dit conflict is de houding van de USA, door het openlijk vermoorden van Amerikaanse en Britse burgers kan je er vergif op nemen dat de USA betrokken raakt bij dit conflict, door een galvanisatie van de interne Amerikaanse interne opinie.  ISIS wil een grondoorlog uitlokken tegen de USA, waar ze volgens hen een "fighting chance" hebben door de massale steun die ze dan uit Arabische landen zullen ontvangen.  Een golf van sympathie en fondsen zal vloeien uit Arabische landen, zoals Saoedie-Arabië, dat in ISIS al lang een middel zag tegen de invloed van de sjiitische erfvijand Iran en zijn sattelietregimes in Syrië en Irak.

Dit gezegd zijnde, kan ik nooit hopen op een overwinning van ISIS, een barbaarse en misdadige beweging, ik steun de USA en zijn bondgenoten volop met mijn schrijfsels.  Omdat ik er bij de USA tenminste zeker van ben dat zij tenminste in naam de waarden van democratie en burgerlijke vrijheden propageren in Arabië, wat volgens mij de toekomst vormt van Arabië, samen met de ontvoogding van de jeugd.

Strange Fruit

Verlengdraad

Mangaten vol gewapend beton

Day break

Deken