Griekenland en het verwachte OXI

Griekenland heeft massaal OXI gestemd, het Griekse njet om in rode termen even verder te gaan.  Griekenland stemde neen tegen de austeriteit of zoals een vrouw het formuleerde, Griekenland stemde neen tegen de massale armoede, de massale werkloosheid, de zelfmoordengolf en bedankte voor verdere bedelingen van de enige bank in Griekenland, die nog naar behoren werkt, de voedselbank.  Een paar historische en semi-historische vergelijkingen dienen zich aan.  Zoals Asterix het formuleerde, of waren het Goscinny en Uderzo met wat overgebleven Frans chauvinisme, "hoe een klein Gallisch dorpje zich bleef verzetten tegen de stormtroepen van Caesar en zijn legioenen."  Een meer historische vergelijking is waarschijnlijk die met 476, toen de Vandalen en Visigoten na eerdere invallen in het sputterende Romeinse Rijk met zijn exponentiële groei aan keizers, de steven wendden naar Rome om daar de keizerskroon op te eisen, meteen de de facto einddatum van het West-Romeinse Rijk.  Toen waren het Germaanse stammen die de klassieke zuiderse archipel binnenvielen, nu is de situatie vice versa, het zijn de Griekse barbaren (van hoi barbaroi, de vreemdelingen) die het Europese neoliberale avondland binnenvielen met hun socialistische utopie.  Dat er ondertussen ook socialistische partijen (Podemos), naar aanleiding van de designados, zijn opgericht in Spanje, Portugal en Italië, (Movimento Cinque Stelle (M5S) van komiek Beppo Grillo),waar de partij eerder anarchistisch aanvoelt, is slechts een triviale bijkomstigheid voor Europa, waar de ruk naar rechts ingezet is door de toetreding van de Oost-Europese landen, waar het anarcho-kapitalisme na de val van het communisme hoogtij vierde.  Gewoon om aan te geven dat alles verloopt in concentrische cirkels van actie en reactie, u mag zelf bepalen waar de slinger van Foucault zich momenteel bevindt.

De belangrijkste vraag echter blijft, na de wat triomfalistische toespraken van Tsipras en Varoufakis, hoe moet het nu verder met Europa.  De partijen van links, die eerst nog Syriza verketterden als stalinisten, proberen een nieuwe wind in de zeilen te krijgen om het neoliberale Europa te heroriënteren met tenminste een schaamlapje aan sociale accenten.  Niet te vergeten dat Dijselbloem een Nederlandse socialist is, en Martin Schulz ook een Duitse socialist, belangrijker lijkt echter het spreekwoord, "wiens brood men eet, diens woord men spreekt".  Dijsselbloem, de mannetjesputter uit Nederland, kandideert nu openlijk voor een tweede ambtstermijn, of hoe de regentenmentaliteit, zoals De Gucht, het kernachtig uitdrukte, pogingen doet zich te verankeren.  In deze raad ik u aan deze interessante blog te lezen van Martijn Visser: Verkiezing regentus maximus.

Het worden in elk geval interessante tijden in Europa, dat gekwetst en onbemind, zijn wonden likt, gaat men verder op de ingeslagen weg??  Het meest verrassende voor de hele zaak lijkt me nog dat men blijkbaar helemaal niet twijfelde aan de absurde IMF-prognoses voor het opleven van de economie na een periode van austeriteit, de economische realiteit verraadt het tegendeel, beste Europese leiders, is er dan een alternatief, of stort u zich als de uitgestorven dodo's massaal over de klif van de afgrond, tot de Europese bevolking, waar de eerste kiemen van populair verzet tegen de hooghartige ivoren toren-politiek duidelijk worden, eindelijk in opstand komt en Europa, het hele project, het kind met het badwater, als het ware defenestreert. Is Europa dan zo verknocht aan zijn koude Europese variant van het neoliberalisme dat men in Brussel het Europese project, synoniem voor 55 jaar jaar Europese vrede en eenmaking ondergraaft, ondertunnelt en ondermijnt.  Ik zoek alvast de betere augur voor een vogelschouw of een koffiedikwichelaar.