Des te krampachtiger de Belgische hoerastemming, des te artificiëler de nadruk op eenheid, des te heviger mijn Republikeinse reflex. Hoezeer men ook de nadruk legt op verwantschap, duidelijker blijken de verschillen, als in Strindbergs meesterwerk, "Dance of Death" zijn de protagonisten tot op het punt van de haat van elkaar vervreemd, waarbij ze hun kinderen, in mijn analogie de Vlaamse & Waalse bevolking zo tegen elkaar opzetten tot deze het ouderlijk huis verlaten...
Een verstandelijk beperkte vorst, wereldvreemd en partijdig als cement van een duivelsverbond. Vlaanderen, een prototype van de rechtse regentenmentaliteit, zoals deze heerst in Nederland, Wallonië als socialistisch bolwerk, de evenknie van Hollandes Frankrijk. Kom me niet praten van twee volkeren in een land, met een verschillende politieke kleur, duidelijker is dat de artificiële grenzen fout liggen. De oude Latijnse grens, tussen Romaanse en Germaanse volkeren, geïllustreerd door hun politieke keuze, met Brussel als koekoeksjong en splijtzwam. De boedelscheiding is een feit, tenzij nog niet geofficialiseerd en geratificeerd. Europa heeft geen nood meer aan een buffer, de rol van België al lang uitgespeeld. Laat ons toch scheiden, allen de verdeling van de schuld staat in de weg. De geesten zijn al gerijpt, laat ons overgaan tot de transformatie voor de messen worden gewet op een ordelijke manier. Laat ons verenigen met Nederland, gaan jullie samen met de Franse leenheer, niemand laat nog een traan om het voortbestaan van België tenzij misschien het archaïsche koningshuis,
dat nooit meer een melkkoe vindt zo lucratief voor een familie met verwaarloosbaar verzameld IQ. De zegeningen van het erfrecht, man, wat een tragikomedie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten