Sonnet 172: sonnet voor Daan

Sonnet voor een kleine man, sonnet voor Hartman Daan

trippeltrappelend op de drempel van de grens tussen kind en puber

met ongeduld groei je op, onmogelijk je te beschermen voor de achtbaan

van het leven, opgegroeid met de nodige moeilijkheden en gebibber

sinds gisteren heb je een eigen e-mail waarachter je wijsheid doet schuilgaan

 

“In leuve gaat ales goed maar ik word. Nog wel vaak boos. Maar ik probeer daar aan te werken .Dat ik rap naar huis mag .Wand ik zit er bijna.Een jaar in leuve.Want ik zit er11 maanden.En met deeze maand .Zit ik in leuven .12maanden”

In kleine woorden laat je mijn nonkelhart smelten met een liefdeselixir

“ik vind je een heele leuke nonkel xxx”

binnenkort wordt je wens vervuld, per 1 september zit je weer aan

de schoolbanken, en verwissel je werken aan jezelf weer voor verfijnder

gedrag als ondeugende belhamel, ik ben ongelooflijk trots op je, als een vulkaan

Dat je je mag gaan gedragen als een kind, als een jeugdige farizeeër

ik wou je zelfvertrouwen wat opkrikken en daarom opteerde ik voor een eerste rijles

ik moet dit zeggen voor mijn zus, die zich waarschijnlijk nu in haar koffie

 

verslikt op vakantie in Friesland, maar het was een overweldigend succes

hij heeft er in geuren en kleuren over verteld, zelfs de auto nog in symmetrie