De nacht, duistere bondgenoot van een vervloekte dichter
’s nachts komen melodieën tot leven als
symfonie van
een uitgesponnen verhaal, woorden vormen
een verlaten vers
Dave Gahan spint zijn neerslachtig web, ik
geniet
Mijn gedichten, de waarde ervan literair,
prozaïsch of poëtisch
vormen mijn nalatenschap voor de toekomst,
ik schrijf voor
mijn neefje, zus, ik wil ook herinnerd
worden later
niet alleen voor wie ik ben, maar door wat
ik schreef
herkenbaarheid van nachtelijke dwaasheden
van een voormalig toogfilosoof
Ik zwijg even, de synthesizer tokkelt een
herkenbaar geluidstapijt,
de cursor beweegt oneerbiedig naar het
einde van alweer een vers,
ik schaaf niet aan mijn gedichten tenzij
al te grote spellingsfouten
me tot wanhoop drijven, ik hou van de
rauwheid van het moment, niet
van de gekunsteldheid van de voortdurende
bijschaving
Mijn zorgen weerklinken door, maar ik
besef tot mijn grote geluk
dat de schoonheid van kunst ligt in het
ongeluk van de kunstenaar,
ik verwacht dan ook grootsheid op een wit
scherm zoniet verplicht
ik mij ertoe om gelukkig te worden zoals
ik meestal ben,
Ik ben niet in de wieg gelegd als
getormenteerd kunstenaar, het
leven is niet mooi meestal, maar het wordt
er niet mooier op door een
voortdurende neerslachtigheid, in al mijn
wanhoop verkies ik de
opgewektheid van een terdoodveroordeelde
die grapjes maakt tegen zijn beul,
de ongedurige en ongenaakbare, ontastbare
en verrückte realiteit
van Hesses Steppenwolf die voortdurend het
geluk zoekt, Bartje weetuwel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten