Single column: blue hotel

Het leven als single wordt vaak benijd door vrienden in een relatie, de volkomen vrijheid om te doen wat je wil, geen verantwoordelijkheden af te leggen tegenover iemand behalve jezelf.  Is de realiteit echter zo prozaïsch.  Het lijkt me dat mensen in een relatie de vrijheid benijden, en singletijnen de intimiteit van een relatie, de knuffel, het troostend woord.  Hoe voel je jezelf compleet als single als deze maatschappij toch vooral bestaat uit de terreur of de conformiteitsdrang van de stelletjesmaatschappij. Het is een feit dat de tijden veranderen, er wordt niet meer vreemd opgekeken als je een tafeltje voor één bestelt, diepvriesmaaltijden lijken wel in het leven geroepen om de alleenstaande van dienst te zijn.  En toch, soms knaagt de eenzaamheid. Soms wil je je geluk delen, met die ene speciale vriendin, soms voel je je ongemakkelijk als je weeral eens wordt gekoppeld aan die andere alleenstaande in je vriendenkring.

Kun je je privileges nog opgeven, de bekwame routine waarin je je hebt genesteld, de totale keuzevrijheid om dan eens naar voetbal, dan naar een romantische film, of komedie met Hugh Grant uit te kijken. Hoe langer je je eigen wereld vormt, des te moeilijker nog iemand toe te laten en toegevingen te doen tenzij voor een prominente rol in fantasieën en in een verwelkomend bed.  Je aanvaardt je volkomen, met je eigen eigenaardigheden, je verandert niet meer, niet van mening, niet van houding, niet karakterieel.  Je wereld is je schelp geworden, je eigen toevluchtsoord, waar je slechts ten node iemand verwelkomen moet.  Mis je dan veel?  Het gezinsleven, misschien de vrolijkheid, maar alvast niet de ruzies, tenzij je graag bekvecht met je eigen onzekerheden en demonen.

Kan je je nog bevrijden van het juk van je onafhankelijkheid, en belangrijker je eigen comfort, of kies je ervoor om weer iemand toe te laten, misschien wel, zolang zij je innerlijke vrijheid en bewegingsruimte niet beknot.