Ik kreeg deze week een fb-vriendschapsverzoek van een mooie dame, een natuurlijke rosse voenk. Ik kende haar niet, maar ging in op haar voorstel, levensnoodzakelijk voor een broodschrijver zonder volgelingen om zijn soortelijk gewicht te vergroten. Al gauw lichtte mijn chatvenster op, de dame in kwestie aan de lijn. We raakten in gesprek, ik dacht in haar een fan te ontdekken van mijn geschriften, en was in mijn nopjes. Dan plots de dodelijkste vraag van allen: "Zeg, jij kent mij niet meer eh." Ik schrok, mijn verleden had me ingehaald. Beelden van een potentieel nageslacht mij onbekend, spookten dan ook door mijn hoofd. Ik stond op scherp. Aarzelend het gesprek voortgezet, de dame vertelde, "Ik studeerde vroeger in Antwerpen, op het KVH, jou toch niet onbekend?" Ik schokschouderde, ontkennen had geen zin, dames van de menswetenschappen waren dan ook zo appetijtelijk. Ze ging verder, "Ik ging regelmatig naar feestjes, daar heb ik je gezien, nog met je lange blonde haar en je onvergetelijke danspasjes." Ik kleurde rood, ik wist dat het verhaal een vervolg had en las gespannen verder. "Daar heb ik je ontmoet, we zijn zelfs in bed beland, maar geen echte seks, anders had je me wel herinnerd." Ik glimlacht en pijnigde mijn hersenen, haalde gezichten tevoorschijn uit een ver verleden, naamloos en geurloos. Ik moest bekennen, mijn geheugen was gewist, was het de alcohol, of had ik haar verdrongen, de vrolijke rosse spring-int-veld. Ik verontschuldigde me, kon haar niet meer plaatsen, voelde me opgelaten, zij wist iets van mij, maar ik niet van haar. Zij, mijn verwarring bemerkend, tokkelde lustig verder, "van het weekend had ik afgesproken met vriendinnen, jij kwam ter sprake. En by the way, ik heb je gedichten ook gelezen, ik genoot ervan, je bent vergeven. Tot later, misschien dan nog eens in het echt." Een totale nederlaag, mijn verleden had me ingehaald, was zij dan technisch gesproken geen one night stand, we hadden toch het bed gedeeld, zij was lief voor me, te lief. "Ik herinner me ook niet alles van die tijd ze." Ik kromp verder ineen achter mijn scherm, mijn harteloos gedrag had haar niet afgeschrikt. Er is een term die gebruikt wordt voor de nostalgie tussen ex-geliefden op fb, hij schiet me alleen niet te binnen, als u mij kan helpen graag. Wederom een teken van mijn haperend geheugen. Ik sloot af, haar vriendelijkheid was een verschrikking, zij was lichtelijk geamuseerd door mijn schaamte en pogingen om mezelf goed te praten en te redden uit een hachelijke situatie.
Het verleden, af en toe komt het nog eens tevoorschijn, meestal wanneer je het minst verwacht. Wat kan ik u verder zeggen, ik hou u op de hoogte, maar verwacht hier dat het verhaal is afgerond. Ik droomde weg, wat exen verschenen in mijn gezichtsveld, sommige goede herinneringen, sommige slechte, ik vermoed zoals bij iedereen. Grote drama's hebben zich niet voorgedaan. Misschien wordt het nog een anekdote. Misschien doe ik er goed aan mijn fb eens op te kuisen, in het kader van een grote lenteschoonmaak, weg met alle exen, wat ik ooit fout deed in het verleden, moet ik beslist niet herhalen in het heden of de toekomst. Of worden exen gewoon vriendinnen, na verloop van tijd, of blijven zij altijd ex. Ik vind het onderscheid moeilijk, er blijft altijd een band als je ooit leven en bed hebt gedeeld, al blijft dat misschien maar beter onbesproken.
Ik vertelde het verhaal aan een oude vriendin, wij haalden herinneringen op aan ons gezamenlijk wild verleden, terwijl ik haar eenjarige knuffelde bij mij op schoot. Het leek ongepast in dit kader. Wij vertelden nog wat, wisselden wederzijdse problemen uit als deden wij natte was in een een droogzwierder. Ik knuffelde haar, misschien voor de goede babbel, de eenjarige had het gezien, en waggelde in die typische eendenpas van pas lopende dreumesen op mij af, stak haar mollige armpjes uit en gaf mij ook een knuffel. Mijn hart en gemoed schoten vol, meer had ik vandaag echt niet kunnen wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten