Ik kreeg deze week een fb-vriendschapsverzoek van een mooie dame, een
natuurlijke rosse voenk. Ik kende haar niet, maar ging in op haar
voorstel, levensnoodzakelijk voor een broodschrijver zonder volgelingen
om zijn soortelijk gewicht te vergroten. Al gauw lichtte mijn
chatvenster op, de dame in kwestie aan de lijn. We raakten in gesprek,
ik dacht in haar een fan te ontdekken van mijn geschriften, en was in
mijn nopjes. Dan plots de dodelijkste vraag van allen: "Zeg, jij kent
mij niet meer eh." Ik schrok, mijn verleden had me ingehaald. Beelden
van een potentieel nageslacht mij onbekend, spookten dan ook door mijn
hoofd. Ik stond op scherp. Aarzelend het gesprek voortgezet, de dame
vertelde, "Ik studeerde vroeger in Antwerpen, op het KVH, jou toch niet
onbekend?" Ik schokschouderde, ontkennen had geen zin, dames van de
menswetenschappen waren dan ook zo appetijtelijk. Ze ging verder, "Ik
ging regelmatig naar feestjes, daar heb ik je gezien, nog met je lange
blonde haar en je onvergetelijke danspasjes." Ik kleurde rood, ik wist
dat het verhaal een vervolg had en las gespannen verder. "Daar heb ik je
ontmoet, we zijn zelfs in bed beland, maar geen echte seks, anders had
je me wel herinnerd." Ik glimlach en pijnigde mijn hersenen, haalde
gezichten tevoorschijn uit een ver verleden, naamloos en geurloos. Ik
moest bekennen, mijn geheugen was gewist, was het de alcohol, of had ik
haar verdrongen, de vrolijke rosse spring-in-'t-veld. Ik verontschuldigde
me, kon haar niet meer plaatsen, voelde me opgelaten, zij wist iets van
mij, maar ik niet van haar. Zij, mijn verwarring bemerkend, tokkelde
lustig verder, "van het weekend had ik afgesproken met vriendinnen, jij
kwam ter sprake. En by the way, ik heb je gedichten ook gelezen, ik
genoot ervan, je bent vergeven. Tot later, misschien dan nog eens in het
echt." Een totale nederlaag, mijn verleden had me ingehaald, was zij
dan technisch gesproken geen one night stand, we hadden toch het bed
gedeeld, zij was lief voor me, te lief. "Ik herinner me ook niet alles
van die tijd ze." Ik kromp verder ineen achter mijn scherm, mijn
harteloos gedrag had haar niet afgeschrikt. Er is een term die gebruikt
wordt voor de nostalgie tussen ex-geliefden op fb, hij schiet me alleen
niet te binnen, als u mij kan helpen graag. Wederom een teken van mijn
haperend geheugen. Ik sloot af, haar vriendelijkheid was een
verschrikking, zij was lichtelijk geamuseerd door mijn schaamte en
pogingen om mezelf goed te praten en te redden uit een hachelijke
situatie.
Het verleden, af en toe komt het nog eens
tevoorschijn, meestal wanneer je het minst verwacht. Wat kan ik u
verder zeggen, ik hou u op de hoogte, maar verwacht hier dat het verhaal
is afgerond. Ik droomde weg, wat exen verschenen in mijn gezichtsveld,
sommige goede herinneringen, sommige slechte, ik vermoed zoals bij
iedereen. Grote drama's hebben zich niet voorgedaan. Misschien wordt
het nog een anekdote. Misschien doe ik er goed aan mijn fb eens op te
kuisen, in het kader van een grote lenteschoonmaak, weg met alle exen,
wat ik ooit fout deed in het verleden, moet ik beslist niet herhalen in
het heden of de toekomst. Of worden exen gewoon vriendinnen, na verloop
van tijd, of blijven zij altijd ex. Ik vind het onderscheid moeilijk,
er blijft altijd een band als je ooit leven en bed hebt gedeeld, al
blijft dat misschien maar beter onbesproken.
Ik
vertelde het verhaal aan een oude vriendin, wij haalden herinneringen op
aan ons gezamenlijk wild verleden, terwijl ik haar eenjarige knuffelde
bij mij op schoot. Het leek ongepast in dit kader. Wij vertelden nog
wat, wisselden wederzijdse problemen uit als deden wij natte was in een
een droogzwierder. Ik knuffelde haar, misschien voor de goede babbel,
de eenjarige had het gezien, en waggelde in die typische eendenpas van
pas lopende dreumesen op mij af, stak haar mollige armpjes uit en gaf
mij ook een knuffel. Mijn hart en gemoed schoten vol, meer had ik
vandaag echt niet kunnen wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten