Langzaam kruipt de grote wijzer naar de 12,
de kleine wijzer lijkt wel vastgevroren op de drie,
een constante stroom van vage, banale gedachten
tikt tegen je hersenpan, de minuten rijgen zich
aan elkaar als het landschap vanuit een trage trein.
Je probeert je het monotone dokkerende geluid
van de trein voor te stellen. Een geluid waarvan je
ooit in slaap bent gevallen. Ooit, een eeuwigheid
geleden lijkt het nu. De moeheid, die al tijden onder
je lenden zit, knaagt langzaam verder aan je. Je
knikkebolt en draait je voor de zoveelste keer
op de andere zijde, terwijl je je van de indruk probeert te
ontdoen dat die achteloos neergeworpen boeken naar je
beginnen te grijnzen. Zuchtend sta je op en probeer
je je wankele grip op de realiteit te herwinnen. Het is weer ochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten