De materies van het hart

Af en toe verstoken, meestal verdoken

af en toe genadeloos

maar altijd onverbiddelijk en definitief

altijd subjectief en arbitrair

De materies van het hart

wat het gevoel wil, en het verstand niet vermag

Betrokkene van de rode zon

fascionado

adept van seringen

Laat me gaan in al mijn eenzaamheid

naar onbekende kusten

zachte ontboezemingen

en wellustige kussen

Wat ik niet vond op de vertrouwde kunst,

de liefde voor het exotische

ach, kon ik mij maar wanen als Gauguin

op een onbekend strand

met prachtige go-go-girls

wellustig

opgedragen door hun man

om de bebaarde vreemdeling ter wille ter zijn

Want als de lichamelijke passie ontbreekt,
en alleen de geestelijke verwantschap overblijft,
dan is zelfs Tahiti een barre kust

Brokkenpiloot

Als de auto een verlengstuk is van de ziel,

dan is mijn ziel op dit moment een kneusje

een kneusje net als mijn rode wagentje,

ooit mijn trots en pracht,

nu jammerlijk bekrast

Als de auto een verlengstuk is van de penis,

dan is mijn penis op dit moment een kneusje

een kneusje net als mijn rode wagentje,

ooit mijn trots en pracht

nu jammerlijk bekrast

Gelukkig is het enkel maar een gebruiksvoorwerp,

al denken de personen die ik heb geraakt

daar wellicht lichtelijk anders over

gelukkig enkel wat schade aan de lak

en vooral een bluts in mijn ego

bij het verkeerdelijk manoeuvreren

Ben ik dan toch te vrouwelijk, 

al is dit bij voorbaat gedoemd tot hopelijk seksisme

mijn vrouwelijke kant nam wat  nadrukkelijk over

op een mooie vrijdagmiddag

Nu blijven enkel nog papieren,

verontschuldigingen,

en een gedeukt monsterwagentje

dat hopelijk zijn laatste wagen van dichtbij heeft gekust....

Bij gebrek aan een deugdelijk liefdesleven

penetreer ik nu andere automobilisten

al heeft mijn dag van verdwazing me al heel wat gekost

het zal me dagen in benarde dagen,

komt een tegenspoed waarschijnlijk nooit alleen

Maar u moet niet treuren, ik ben nog altijd mobiel,

deze keer tot grote spijt

van het merendeel van niet-brokkenpiloten

Voor het betere fotomateriaal verwijs ik u naar de betere verzekeringsmaatschappij.

Vrijheid

Ik benader de vrijheid vanuit onverdachte hoek

de schoonheid van de muze bepaalt de pracht en de kracht

van de woorden, van de verzen, van het gedicht

Wat had ik aan jou een mijlpaal,

een onverwoestbaar vuur

onverdrijfbaar in haar vurige hitte

vernietigend in haar toorn

Soms behoef je minder woorden,

soms is alles al gezegd

laat ik het zo stellen

wij is waarschijnlijk een werkwoord 

en geen gegeven dat ik onderschat

Mateloos mijn verlangen

maar ijskoud mijn hart

gedreven door destructie en zelfvernietigingsdrang

had ik geen zelf vergeten

u had kunnen zeggen wat een beginnersfout

voor een ervaren rot

maar ik hou ten minste het recht voor steeds dezelfde fouten te maken als het gaat om materies van het hart

De tandarts

Een zachte paniek

eventueel een lichte terreur

slaat me elke keer om het hart

elke keer bij het naderen van die vermaledijde dag

dat het 6 maand geleden was dat ik nog

comfortabel lag in de bekende witte doktersstoel

Ik liet het lang op zijn beloop 

u weet het wel, het angsthazige excuus

om de man in de witte jas op te zoeken

met zijn fijne verzameling van haakjes,

botte en fijne boortjes en horror, aller horror

de verdovingsspuit

een verzameling voorwaar, die niet zou misstaan in de Peterborough Chronicles

tenminste waar dit oeroude geschrift voor non-anglofielen

op een haast perverse manier middeleeuwse martelingen beschrijft

Tot ik niet meer voort kon

elke glimlach werd een calvarietocht

een afknapper voor een toekomstige ex

mijn jaloezie werd er enkel groter door

gebiologeerd was ik door soortgenoten met een mooi gebit

Vandaag toch maar door de zure appel gebeten,

en meteen gepakt door de vraag:

"Zegt u het maar als het pijn doet"

een lichtende knagende pijn later, wat vrolijk gesjerp van allerhande boren

kan ik er weer tegen,

ik keek met verbazing naar mijn eigen glimlach, 

voorheen een bron van zelfkwelling,

nu grotendeels opgeknapt

door een beul met wollen wanten

Stond zijn prijs me even tegen,

toch nog even nagedacht,

wat is immers de prijs van zelfwaarde en ego, laat staan imago

Ik glimlach nog altijd als een boer met kiespijn,

what's in a name,

maar ik ben tevreden,

een kwartiertje, niet langer, tot het verlossende,

"u bent er vanaf" weerklonk,

misschien ga ik wel wat sneller terug

perfect ben ik immers niet 

op tandelijk gebied,

laat me even stralen in mijn herwonnen vertrouwen,

misschien in de toekomst wel met gedeeltelijk geopende mond,

die niet lijkt op de glimlach van een gemartelde dolfijn.

Slapeloos

Het is nog stil in het lege huis als ik ontwaak

mijn ogen moeten nog wennen aan het schemerdonker

ik draai me zuchtend om

en vermoed een vloek

Enige activiteit ontspint zich in het schemerdonker

4 paar trippel-trappel

de eerste kat nestelt zich op mijn buik

"is-ie al wakker of zetten we de grote middelen in?"

De eerste druppels uit de percolator

een vertrouwde geur in het ochtendlicht

de katten kennen de routine

eerst de dorstige machine, dan de innerlijke kat

die wordt bijgestaan

Ik open het blik met de vertrouwde scheur van het metaal

en word begroet door een enthousiast miauw

De pijn in mijn onderrug als ik me verhef

het vertrouwde signaal

van een ouderwordend lichaam gevangen in een onvolwassen geest

Ik denk terug aan het gesprek van gisteren

met mijn Nietzsche-adept

ik hoor een nummer en neurie het instemmend:

Het gras is niet groener aan de overkant

beter te werken in een goeie sfeer

ik slurp nadenkend wat koffie

de sfeer in een school blijkbaar nog altijd een ramp

burgerlijke bekrompenheid, misplaatste autoriteit

de samenleving in een notedop

ach, ik zit goed waar ik zit

al had ik graag wat meer verdiend

maar de mensen maken veel goed

gevangenen op het schip van de eeuwige vaart

Tinne

Langzaam gleed je mijn verbeelding in

dansend in perfect evenwicht van voet op voet

met lome oogopslag en blauwe stralende kijkers

genoot ik van je heupwiegende draaibewegingen

Je danste slechts op de m²

maar goede wijn behoeft geen krans

een dansende godin schoot door mijn geest

armen beschilderd in barbaarse taferelen

Je benaderde mijn aanwezigheid

je bemonterde mijn ziel

een languine danseres

noteerde ik mentaal

tot ik moest bemerken dat dit niet behoort tot onze taal

voor jou heb ik woorden te over

al of niet gefantaseerd
jouw dansende schoonheid valt echter niet in woorden te beschrijven

Even na 12, epiloog

Langzaam strek je je uit

je poten vooruitgestrekt

je rug in die onnatuurlijke kromming waar ik enkel nog jaloers op kan zijn

je groene ogen kijken me vorsend aan

is het geen tijd voor ons midddernacht-voedermoment?

Langzaam gaan we de nacht in

de zwarte kat en ik

besluiteloos staan we aan je bak

je draait wat rond mijn benen

je weet wel wat er komt

langzaam streel je mijn aandacht

ik streel je bollende rug

je laat het gebeuren,

voor je eten heb je heel wat veil

Je bent voldaan

langzaam streel je je snor

en likkebaardt je al mijn zorgen weg

we staan even neus aan neus

een natte veeg in mijn rosse baard

Je gunt me nog even respijt

je gunt me nog mijn epiloog

mijn coda-moment

ach, wat zou ik zonder jou

mijn eigentijdse sater

Je zoekt je plaatsje op mijn kussen,

herverdeling van het land

ieder zijn kussen

ieder zijn land

mocht je niet zo spinnen

en draaien,

ik maakte me ongerust

maar je bent er weer als iedere nacht

mijn slaperige metgezel,

mijn partner in de slapeloosheid,

je ogen bekijken me uitdrukkingsloos

ik vermoed de leegte achter je blik

ach, enkel af te gaan op instinct,

wat een goddelijk geschenk

Rond Middernacht

Langzaam luister ik naar je stem

het meisje dat ik vroeger kende in een wildere periode

een andere tijd

ik geniet ervan

wat is er overgebleven van dat wilde meisje

onderhuids leeft ze nog ongetwijfeld maar gerijpt

Ik wens je succes in je nieuwe carrière

ik hoop dat je het redt

als nachtegaal

eerlijker

je zachte, kwetsbare zelf

Wat blijft er over van een feestvierder 

als we niet opgroeien

soms tegen heug en meug

langzaam rolt een traan over het gezicht van de harlekijn

Droomwereld

 In mijn droom 

had ik XTC gedaan

ik was op zoek naar jou

in een steeds vreemder wordende, maar komische wereld

in zachtroze kleuren

ergens in de buurt van Londen

Maar ik vond je niet

in mijn droom en geraakte langzaam in paniek

wakker, belde ik je snel op

om mijn onrust weg te spoelen

en me te laven aan je stem

De onrust spoelde zachtjes weg

als een vloeibaar beekje toverdrank

je timbre klonk beheerst.

Hoe kon ik zolang zonder jou, 

niet alles aan je is perfect, 

maar de pure onvolkomenheden maken je puur.

Laat me even verblijven in jouw wereld

en ik laad mijn batterijen op

voor een leven in de marge.

Ik bespeel je geweten 

ik bewijs je een dienst

kan je mij nog missen,

zoals ik verlang naar je stem,

in een onbereikbare wereld,

gevuld met vals kindergezang.

Afscheid van Jana

De oceaan is kalm, onheilspellend stil
en strekt zich in de koude nacht eindeloos
ver uit, enkel verlicht door de griezelig perfecte volle maan
en duizenden sterren, als ware het kijkgaten van de onbewogen beweger
om onze koortsachtige gejaagde realiteit met verbazing gade te slaan.
In alle windrichtingen is de oceaan vlak,
met af en toe wat rimpelende golven, omzoomd door een schuimkraag.
Het schip heeft de storm amper doorstaan,
en zoekt een veilige haven om aan te meren,
voor de broodnodige herstellingen.

Afscheid nemen valt me zwaar,
graag had ik je egoïstisch nog wat bij me gehad,
jij was en bent een vriendin,
een luisterend oor,
een baken met eeuwig vuur,
de wereld is af en toe bar en onherbergzaam,
maar jouw gezelschap deed me mijn pessimisme vergeten.

We laten je gaan,
je hebt gelijk,
zekerheid is aangenaam,
maar gun me even de tijd om stil te staan,
afscheid nemen valt me zwaar.

Met deze woorden zwaai ik je uit,
een zoekend schip in een woestijn van water,
op weg naar een exotische bestemming,
althans dat houd ik me voor,
de oase wenkt.

Geostrategisch geneuzel

Voor een militaire carrière ben ik niet in de week gelegd

de militaire brandhaarden van de wereld,

Syrië, Egypte, Israël-Palestina, Afghanistan-Pakistan en de Krim

zijn met elkaar verbonden door onzichtbare platinum kettingen,

zo haarfijn dat zelfs analisten ze niet kunnen blootleggen....

Een onaantastbaar spelletje schaak, Risk of stratego zo u wil

welke zet beweegt andere 

wie is de Demiurg, de onbewogen beweger

die de wereld schept uit ongeordende materie of bewegende chaos schept

naar het beeld van de Ideeën.

Ik kan het u niet zeggen,

laat staan voorspellen,

al ben ik meestal niet veraf van de waarheid met mijn premissen.

Ben ik dan zo arrogant, of eventueel goed geïnformeerd,

wat haalt het uit??

Ik ben besluiteloos,

het conflict in het Westen lijkt me minder veraf,

tussen altijd maar stijgende prijzen en de stagnerende lonen,

altijd maar minder mogelijk rond te komen met een karig loon.

Gingen de lonen in het nieuwe Europa niet stijgen, de evolutie in Oud-Europa

naar dalende lonen lijkt ingezet, prijzen zullen amper dalen, een golf van nieuwe armoede lijkt niet veraf.

Is dat niet de inzet van toekomstige verkiezingen, de afgunst van de massa, herverdeling van de rijkdom,

vermogensbelasting, een Zimbabwaanse landhervorming nog veraf.

Is dat niet de inzet van de nieuwe strijd,

de economische strijd,

voorafgegaan door een opkomst van nationalisten en communisten?

Ach, wat kan het een politicus schelen,

als die nog altijd gelooft dat zijn loon evenwaardig is aan zijn mogelijkheden, 

dan is een wereld van zelfoverschatting en  hautain egoïsme niet veraf.

Zolang partijen als open VLD de belangen van ondernemers verdedigen, CD&V, nou, haar eigen zuil zeker of haar eigenbelang, SPA verblind is door de macht, dan kunnen de traditionalisten nog lang regeren, tot veler verdriet.

2 poezen op een bank

2 poezen op een bank

totaal vredelievend

zij aan zij

wat een prachtig beeld

genieten van de vroege lentezon

2 poezen

 zij aan zij

wat is er in hun gedachten

misschien bereiken zij wel het boeddhistische ideaal

en denken zij aan niets

2 poezen 

zij aan zij

wat een prachtig beeld 

moeder en dochter

verenigd in de perfecte luiheid

denken zij aan niets

zij stralen schitterend op hun bank

2 poezen 

zij aan zij

niet voor de eerste keer ben ik jaloers

en benijd ik hun vermogen enkel te zijn

en te genieten van de vroege lentezon

Als ik ooit reïncarneer

lig ik daar ongetwijfeld ook

ver weg van alle aardse zorgen

denkend aan de complete leegte

stralend te schitteren in de hete middagzon

De regen blijft uit ... grotendeels

Een druilerige regenvlaag trekt over mijn hoofd voorbij

enkele druppels achterlatend

ik wandel zwijgend voort

het hoofd gebogen

Ik bepaal mijn heden aan de hand van mijn verleden

ik bespeel mijn toekomst zonder herinneringen

de zon verlicht mijn humeur

zacht fluit ik een melodie

die ik niet meer kan plaatsen

Ik wacht op je komst

zonder geduld

ik wacht op je telefoon 

zonder evenwicht

Ik kijk naar je oude foto

een pin-up avant la lettre

wat is de tijd genadeloos

voor een nostalgicus

Ik verkies het heden

al gaat het mij ook al snel

kan ik nog bijbenen voor ik een dinosaurus word

die enkel in zijn geschiedenis rondwaart

Kan ik mij nog enten op je groene tak

kan ik mij nog verplaatsen in je geest

kan ik nog beamen wat je beweert

Ik denk nog vaak aan je grap:

"Liefje, ik ga naart toilet."

"Goed, maar breng het leeggoed terug mee."

Ik vond het grappig,

situationele verbaliteit,

al ben ik niet zo objectief,

voor het minste lig ik tegenwoordig in een deuk.

 Misschien zie ik je gewoon graag.

Spreken zonder taal,

vloeken op een dondersteen,

kijken zonder zien,

zien zonder ogen,

luisteren als je zingt.

Kan ik je nog missen, ik twijfel grotendeels,

als verlangen behoefte wordt,

intimiteit transformeert.

Tijd

De tijd stond stil vandaag

niet als de ster boven de stal,

maar als experiment van zijn

De tijd vergat zijn zandloper

en vergat zijn rekentabel

tot in een verlaten droom

waar ik enkel vaststellen kon

dat de tijd vandaag niet meer werkte,

maar enkel nog vooruitging in haar achteruitgang

De seconden tikten achteruit

genadeloos

Tis om u te melden , beste werkgever

ik heb ze weliswaar nog alle 5

maar ik kom morgen niet werken om 8 uur zoals altijd,

maar binnen 6 uur, 26 minuten en een handvol seconden

waardoor ik me toch genoodzaakt zie, beste werkgever,

om het verticale te ruilen voor het horizontale,

 tenzij u mij betaalt voor enkele uren dutjestijd