De
Beweging was ontstaan in de woelige jaren na 2010 en vormde een amalgaam van
bewegingen en verenigingen die niet meer onder een noemer genoemd wilden worden
met het klassieke middenveld of zo u wilt de verzuiling. Gewone burgers die zich met een duidelijke
afkeer hadden afgekeerd van de traditionele politiek van de politique
politicienne en terug wilden keren naar de grassroots politiek. Het was een merkwaardig
samengaan van links en rechts, die de politieke afkeer wilden kanaliseren met
een enkele stem. Op zijn best was de beweging in haar oorsprong schimmig te
noemen, maar niemand werd uitgesloten op basis van zijn mening. Iedereen kon
proberen de anderen te overtuigen van de grootsheid van zijn/haar idee, het
kwam erop aan zo goed mogelijk als dat kon anderen te overtuigen van zijn/haar
gelijk, en te overwinnen in de stemming die achteraf de debatten afsloot. Iedereen had zijn plaats, iedereen had zijn
stem, de Beweging was ontstaan als afscheidingsbeweging in het Antwerpse maar
opende reeds kantoren in alle provinciale hoofdsteden om haar ideeën te
verspreiden. Zij kende geen
verkiezingen, en geen verkozenen, maar wilde haar maagdelijkheid behouden om
een drukkingsmiddel te zijn, die de rol vervulde van een zweeppartij voor zover
die term niet gekaapt was door extreemlinks en extreemrechts. Zij had geleerd
uit de fouten van vorige burgerinitiatieven die werden gerecupereerd door de
politiek. Wie ook maar op een lijst
verscheen, vloog automatisch uit de Beweging, al was dit een van haar weinige
regels, logisch voor een beweging die was gegroeid uit burgeronvrede en
anarchie. Zij wilde zich inschrijven in de anarchistische rol van Antwerpen als
scherprechter en experimentenkamer van Vlaanderen, zonder zich in het keurslijf
van de partijpolitiek te wringen waar omwille van het compromis en de status
quo duivelsverbanden moesten worden gesloten.
De partij ging voor het zuivere standpunt, probeerde het perspectief te
zien van alle betrokkenen, niet enkel van haar drukkingsgroepen. In haar
aanvangsfase was de Beweging verketterd als een bende idealisten,
wereldvreemden, zelfs eco-terroristen zonder bekommernis voor de economie, de
werkende mens of de Vlaamse zaak. Maar
de grassroots Beweging overleefde deze allergische opstoot van de
traditionalisten, niet zozeer door de spreekbuis van TV of kranten, de
spreekbuis van de politieke krachten in dit land, maar leefde welig door de
kracht van het internet en de sociale media, die zij beschouwde als haar
grootste kracht. Na een tijd kon echter
niemand meer heen om het fenomeen, ook haar grootste tegenstanders niet, en
werd haar advies meer en meer een advies waar rekening mee gehouden werd, het
werd een denktank, een drukkingsgroep.
De
kracht van de Beweging was meteen ook haar zwakte, het streven naar ultieme
gelijkheid onder de sprekers, was meteen ook een uitnodiging voor de meer
populistische sprekers die de algemene ontevredenheid het beste konden
verwoorden en vatten. Zo komt dat het grote complot ontstond, waarvan ik u nu
zal verhalen als een van de bevoorrechte getuigen. Alhoewel de Beweging complete gelijkheid
onder de leden voorstond, bleek uit de moeizame vooruitgang van de beweging dat
het raadzamer was een kamer van vertegenwoordigers te installeren van de
belangrijkste strekkingen binnen de Beweging om dagelijkse vertegenwoordiging
in handen te nemen en een spreekbuis te zijn voor alle leden. Hoewel de
Beweging gruwde van de partijpolitiek en zich met hand en tand verzette tegen
de binnenkamertjespolitiek bleek al te snel dat het aloude prachtige citaat van
Orwell zich manifesteerde:
― George Orwell, Animal Farm
De beste
sprekers werden weliswaar verkozen met een stemming, die volgens alle regels
van de kunst verliep, maar de verkozenen, alhoewel onbevooroordeeld vertrokken
vanuit hun rechtvaardigheidsgevoel, werden toch gecorrumpeerd door hun macht en
het vermogen om de traditionele partijen angst in te boezemen. Een betere omschrijving heb ik niet om te
verklaren waarom de gebeurtenissen, hoe ongeloofwaardig ze u misschien ook
zullen lijken op het ogenblik van het lezen van dit verhaal, zich afspeelden in
hete verkiezingslente van mei 2014.
“...most men and women will grow up to love their servitude and will
never dream of revolution.”
― Aldous Huxley, Brave New World
― Aldous Huxley, Brave New World
De primi
inter pares van de Beweging droomden echter wel stilletjes van de kracht van de
verandering, en voornamelijk van een complete ecologische omslag, dat de
ruggengraat zou breken van het neokapitalistische denken dat de wereld
overspoelde na de val het communisme. Of liever een vereniging van het
kapitalistische denken, dat te verenigingen viel met de klimaatomzuchtingen. Allen waren ze adepten van Al Gores groene
bijbel, “An inconvenient truth”.
Zoals
dat gaat met adepten, probeerden ze allemaal de keizer naar de kroon te steken,
en gingen ze veel verder in hun ecologisch en groene denken dan de voormalige
Amerikaanse presidentskandidaat. Zo
gebeurde dat een veel radicaler groener denken ontstond, waar er men er vanuit
ging dat de groene revolutie ook economisch haalbaar zou zijn en wenselijk en
dat alle landen wel zouden volgen, als de economische gezondheid van een groene
staat kon worden aangetoond. De verkiezingskoorts
van 2014 met de voorbijgestreefde strijd tussen nationalisten tegen
traditionalisten leek het perfecte strijdtoneel om onder de radar de progressie
van hun denken populair te maken. Zij wisten als geen ander dat de traditionele
Belgische partijen in hun wanhopig streven om elke jonge stem om te buigen in
een stem voor hun partijen , bereid zouden zijn tot verregaande toegeving om de
stem van de dissonante Beweging, die de stem van de jeugd kanaliseerde, te
verleiden tot een verregaand stemadvies voor hun partijen. Aangezien de leden
van de Beweging zelf geen politieke postjes ambieerden, werden zij door de
jeugd, op handen gedragen, niet in het minst omdat de Beweging zich radicaal
afkeerde van de bestaande GAS-wetgeving, die algemeen werd gezien als een
pestwetgeving. Maar ik loop vooruit op mijn verhaal, in al mijn enthousiasme,
de tol die men draagt in een zo klein
mogelijk tijdsbestek zoveel mogelijk te zeggen.
Laten we
teruggaan naar het grote complot van de Beweging dat het land uiteindelijk op
haar politieke grondvesten zou laten donderen, al heeft u goede burger, daar
tot nu toe niets gemerkt, tenzij aan de groeiende zenuwachtigheid en het
gebekvecht van de politici.
De
analyse van het triumviraat van de Beweging was vrij eenvoudig: bij de komende
verkiezingen zou de NVA waarschijnlijk een klinkenkende overwinning behalen,
rond de
33 % als
ze op de peilingen mochten afgaan. Maar aangezien door de Waalse partijen een
nieuwerwets cordon sanitaire rond de partij van Bart De Wever werd gelegd, zou
deze haar verkiezingsuitslag nooit kunnen verzilveren. De demonisering van NVA
begon groteske vormen aan te nemen in het Waalse landsgedeelte , waarschijnlijk
omdat zij daar garen bij sponnen bij de Waalse achterban, en zij zich toch niet
moesten presenteren bij Vlaamse kiezers.
Er waren slechts twee uitwegen voor Bart De Wever:
1) een
rechtse coalitie met CD&V, Open VLD en NVA maar aangezien de post van zowel
Kris Peeters, als die van de federale premier in gevaar kwam, zou CD&V hier
nooit voor gaan gezien haar verkleind soortelijk gewicht van rond de 18 %.
Liever eerste viool spelen in Vlaanderen, dan tweede viool spelen in een
Vlaamse federale meerderheid achter NVA. De post van minister-president voor
Kris Peeters moest gevrijwaard blijven, waarschijnlijk liever dan de onzekere
post van federaal premier, waarvoor ze toch te klein waren, maar wel een
koehandel konden opzetten met de toekomstige premier. De grootste Waalse partij
zou ongetwijfeld een stuk sterker uit de stembusslag komen dan zij, en dan aan
zet zijn. Zonder partners in Wallonië was regeren in België onmogelijk.
2) Een
duivelsverbond met Vlaams Belang dat om duidelijke redenen niet wenselijk zou
zijn, zelfs al zou De Wever het hoofd van De Winter op een schotel presenteren,
na de gebeurlijke defenestratie van het voormalige kopstuk. Annemans zou de gok nooit aandurven in al
zijn politieke voorzichtigheid, met het afzweren van het immigratiestandpunt en
waarschijnlijk zou de partij als het deze koers bleef varen vanzelf uitdoven
binnen 2 verkiezingen na een weliswaar nog hevige doodsstrijd. Voor Annemans is
er geen alternatief, als hij de koers afzweert, recupereert NVA haar standpunt
vanzelfsprekend in afgezwakte vorm, wat toch de tendens was in Vlaanderen. Geen
openlijk racisme Vlaams Belang-stijl, maar verdoken en verholen binnenskamers.
Volgens
de kopstukken was de analyse duidelijk, de NVA zou nooit aan zet komen in
België, tenzij symbolisch, de volgende regering zou een voortzetting van de
huidige worden mits een uitbreiding met Groen om aan een meerderheid zou
geraken.
En net
daarin lag de gok van de Beweging, in het toegenomen gewicht van Groen, wat zou
beschouwden als salonfähige ecologisten. De Beweging zou onder het mom van
toegevingen aan Groen om het land te redden, het aloude adagio, haar veel
radicaler gedachtengoed kunnen verwezenlijken, mits zij een middel zouden
vinden waardoor de volgende regering niets anders kon dan haar standpunten
volgen, het schaamlapje was er al, alleen het drukkingsmiddel ontbrak. Binnenskamers had men er de mond van vol, van
de uitgebreide mogelijkheden van de volgende regering, mits een kleine vorm van
chantage die in hun ogen volkomen aanvaardbaar was. De Beweging kende haar
klassiekers.
“Het
doel heiligt de middelen”
Niccolo
Machiavelli
Een diabolisch plan rijpte in de hoofden: de eerste stappen naar een
ecologische revolutie waren ingezet. Een bekend melodietje spookte me door het
hoofd:
Het plan stond of viel met de aanwezigheid van de beleidsmakers bij het
ontvouwen van hun plannen, niet de luitenants, geen tweederangsfiguren, men had
de top nodig, zij die de partijpolitiek tot in de vingertoppen beheersten. Om hun komst te garanderen werd een listig
gerucht verspreid in de wandelgangen van de specifieke hoofdkwartieren. Dat de
top van de Beweging wellicht openstond om in ruil voor een aardige som haar
leden van stemadvies te voorzien, ten voordele van de traditionalisten, en
zeker ten nadeel van de grote uitdager.
Samen met de verspreiding van dit gerucht viel bij de partijen een
uitnodiging in de bus voor een exclusief copieus feestmaal, waarbij de top van
de Beweging haar beweegredenen kon uiteenzetten. Om vliegen te vangen, moet men
immers bereid zijn de stroopkwast welig te hanteren:
Het menu luidde als volgt:
1)
A slice of Sacromonte Omelet with a duck eggshell filled with salsa and a quail
egg filled with sea salt. On the side, purple baby potatoes and grilled
clementine
2) Side platter of Spanish olives, sweet tiny red
peppers, spiced almonds
3) Side platter of anchovies crawling on tomatoes and
fresh basil uprooted from black quinoa "dirt”
4) Huevos Highlife
5) Brian's absolutely gorgeous Lamb kidney and
mushroom
6) Tenderloin wrapped in clay
7) Winkle made osso buco and spinach stuffed loin
8) Stuffed loin
9) Macarons with kumquats and strawberries
De uitnodiging werd verstuurd en misschien zelfs tot de
grote verbazing van de top van de Beweging kwamen vrij snel de eerste
aanvaardingsbriefjes terug binnen met de dringende mededeling om deze
bijeenkomst in zoverre mogelijk ver verwijderd van de pers te houden, aangezien
het geheime karakter van de besprekingen dit zeker verdroeg. De top van de Beweging verheugde zich, wreef
zich in de handen, maakte zelfs een rondedans.
Het eindspel was ingezet, het welslagen van hun onderneming hing nu nog
enkel af van hun overredingskracht.
De avond van het exclusieve verkiezingsmaal brak aan,
de Amerikaanse chef hemelde de exquisiteit van zijn ingrediënten op, een droom
van elke chef aan de slag te gaan met topvoedingswaren. De top van de Beweging trok zich terug op het
kasteel van een bevriende kunstenaar, dat de uitgelezen locatie was van hun
snode plannen. Een na een verschenen de
hoge gasten op het appel, stuk voor stuk politieke dignitarissen in eigen
titel, naam en reputatie. Zij werden
verwelkomd door een schare van prachtige hostessen, waarbij het ontbreken van
elementaire kleding zeker bevorderlijk was voor de bevalligheid van hun
optreden, die de hoge gasten begeleidden naar een grote tafel, versierd met het
prachtigste servies en ragfijn tintelend
kristal.
De hoge
heren voelden zich in hun nopjes, het uiterlijk van de meisjes ging duchtig
over de tong, tot de top van de Beweging haar intrede maakte in de grote
ridderzaal:
“Heren,
u werd allemaal uitgekozen vanwege uw grote staat van verdienste voor dit land,
en groot belang voor uw eigen partij, om onze boodschap te bespreken op uw
hoofdkwartier. Maar voor zaken, eerst
plezier: Vergast uw ogen, geniet van al uw zintuigen bij het aanschouwen van de
prachtige creaties van de speciaal voor u overgevlogen Amerikaanse chef, die
werkelijk tot het uiterste is gegaan om u een onvergetelijk diner aan te
bieden. Geniet van het eten, geniet van de wijn, na de maaltijd is er nog
voldoende tijd om over te gaan tot de orde van de dag.”
En bij
het uitspreken verliet het triumviraat de kamer, afgewisseld met de schaars
geklede dames die met grote roemers wijn afkwamen, de hoge heren waren niet
opgezet met het opzet van de Beweging, maar de talrijke hoeveel heden wijn die
werden aangevoerd en telkens bijgevuld door de gezelschapsdames maakten de
tongen los. Niet dat de gesprekken
pasten bij de status van de heren, de platvloerse grollen en schunnige
opmerkingen waren dik gezaaid, af en toe gecombineerd met de occasionele aai,
wat meestal werd afgewisseld met een roffelend lachsalvo. De eerste gang verscheen, begeleid door een
luid applaus van de hoge heren, zij deden zich tegoed, eerst wat aarzelend,
maar steeds intensiever aan het wild – en vleesfestijn dat op de schotels en
prachtige borden werd getoverd. Het
prachtige eten was exclusief, dat merkten de heren wel, een dergelijke fijne
smaak van vlees hadden ze nog niet gekend.
De wijn vloeide, de dames werden aangehaald. Een diepe zucht weerklonk
toen het varkenshaasje werd opgediend versierd door de restanten klei. De kok moest ongetwijfeld van grote klasse
zijn, met zijn inventiviteit. De eerste
vragen kwamen los, over het copieuze maal en de bedoelingen van de mysterieuze
Beweging, maar de meisjes waren stoïcijns, geleerd om om te gaan met dronken
klanten en opdringerige heren van stand.
Een man blijft immers een man, de heren gaven hun ogen de kost en
genoten van het copieuze maal.
Tegen
het einde van de maaltijd verscheen een van de leden van de Beweging op het appel
met een brede glimlach. “Heren, ik hoop
dat u heeft genoten van het maal, de bedoeling was om de tongen losser te maken
en elkaar te leren kennen in andere omstandigheden dan de wandelgangen van het
parlement. Geniet nog van een pousse café
naar keuze, straks worden al uw vragen beantwoord naar ieders tevredenheid.”
De drankjes
werden genoteerd, en na een tijdje verschenen de eerste drankjes, een scherpe
espresso geur vulde de kamer en mengde zich met de reeds aanwezige
aroma’s. De leden van de Beweging
verschenen terug en rolden een groot scherm uit.
“Heren,
op dit scherm wordt nu een filmpje vertoond op vraag van de kok van dienst, die
u iets meer uitleg zal geven over de maaltijd waarvan u heeft genoten.”
“Beste
heren, ik hoop dat u heeft genoten van dit copieuze maal, u vraagt zich
misschien af waarom ik mijn identiteit verberg, ik kan u echter zeggen dat u
heeft genoten van een topchef,
U hebt
immers genoten van Piet Huysentruyt, voor u geslacht en bereid op aloude
manier. In de loop van dit filmpje kan u
dit slachtproces even volgen, gecombineerd met beelden van schransende hoge
heren.”
Een
luide oef weerklonk, gevolgd door een roffelend lachsalvo, dat echter onheilspellend
wegstierf toen een bekende kop verscheen op het scherm. “Heren, ik hoop dat u heeft genoten van mij,
het summum voor een chef is te werken met nieuwe, exclusieve ingrediënten, maar
ik heb het absolute sterrendom onder de chefs bereikt, ik was het ultieme
gerecht, en treed nu ongetwijfeld de geschiedenis in al urban legend. Geen nood tot verwijten, ik heb hier zelf om
gevraagd, en als u dit niet gelooft, kan u straks vragen om mijn hoofd”
Het
scherm werd zwart, en werd afgewisseld door een bekend lichaam, dat zich
uitstrekte op een brancard, in een kamer met jongeren met het bekende
masker. Een stem weerklonk: “Ik ga
misschien nu sterven, maar het is voor de goede zaak, een klein offer voor mij,
een groot geschenk voor de mensheid.”
Met die woorden weerklonk een luide gil toen de eerste vleeszaag werd
ingezet, en het beeld zich onheilspellend vulde met bloed.
De heren
van de Beweging verschenen weer en werden bijna aangevlogen door de heren van
stand, over het lef, over het feit dat ze voorgoed achter de tralies zouden
vliegen bij zo’n misdaad, weerzinwekkend, degoutant, de stemmen stierven uit,
de eerste storm van verontwaardiging was gepasseerd.
De leden
van de Beweging susten de gemoederen: “Heren, het lijkt vreemd, maar zelfs wij
hadden met dit concept een plan dat we zo meteen zullen verduidelijken: “Wij, van onze kant, hebben slechts
geassisteerd bij het assisteren bij een zelfmoord, u hebt zijn woorden gehoord,
Piet werd zelfs poëtisch toen hij sprak over het naderen van zijn eigen
dood. Als u ons wil aangeven, wat
natuurlijk uw goed recht is, worden wij slechts veroordeeld voor deze misdaad,
en zijn wij over enkele jaren vrij, u, echter, zal tot het einde van uw dagen
bekend staan als de Kannibaal in Vlaanderen, en vermits u geen wielrenner bent,
is dit misschien wel pejoratief en nadelig voor uw verdere carrière. Als u dit uitbrengt, is uw politieke loopbaan
effectief ten einde en wordt uw partij geruïneerd en gedecimeerd. Aan u de keuze, maar wij hebben een ander
voorstel, als u zwijgt over dit maal, die toch doorging onder de grootste
geheimhouding, kan uw verdere politieke loopbaan toch doorgaan mits het inwilligen van bepaalde keuzes.”
De heren
zwegen verstomd en vroegen bedenktijd, maar voor wat ze hebben beslist verwijs
ik u naar de groene evolutie, misschien nog net geen revolutie, die zich na 25
mei zal voltrekken. De keuze voor hun
reputatie en imago blijkbaar belangrijker dan hun morele verontwaardiging. Ik van mijn kant, wou u toch deze
geschiedenis verhalen ,hoe ongeloofwaardig ook, en zal van mijn kant nooit meer
op dezelfde manier kunnen kijken naar bepaalde heren van stand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten