Zacht kleur ik je haar
je zachte stem
weerklinkt in mijn oren
echoot in mijn herinnering
ik kus je spiegeling
je zachte zelf
Ben jij mijn dagelijkse obsessie
mijn sine qua non
de liefde zonder dewelke ik niet kan
waarnaar ik vruchteloos zocht
en ik nu na lange tijd tevreden kan zeggen
jij bent waarnaar ik altijd zocht
De motor van mijn bestaan
de zachte dwang
de giechel in mijn oren
de vreugde in mijn ziel
mijn oren zijn bedwelmd door je zachte geur
ik zie je in mijn dromen
ik verlang naar je realiteit
je rationaliteit
je verstand, excessief in haar normaliteit
Ben jij mijn vriend,
mijn zielsverwant
begrijp jij mij in al mijn complexe transparantie
begrijp ik jouw ziel
oud als een stenen sfinx,
waar de neus is afgesloten
in een erosief ballet van perfectie
Bekras jij mijn verleden ziel
met je zachte heden,
schrijf je je in een prachtige traditie
die van een man en een vrouw
die cirkelend elkaar verkennen
besnuffeld als een inuït kus
ik proef nog je tong op mijn lippen
je zachte aanhaling
ik kuste je wild terug
ik was direct verloren,
de strijd was niet eerlijk,
dat wist je wel,
ik was als vanzelfs verloren
Voor jou geef ik mezelf op
versmelt ik tot een nieuw atoom
herenigd in verscheidenheid
wij blijven apart als twee-eenheid
mijn negatief elektron omzwerft jouw neutron
onze samenzang klinkt perfect,
ik zacht jankend, als een onvertrouwde kleine poes,
jouw hand streelt mijn zorgen weg
ik omhels je schaduw als in een droom
Kippenvel als in een zachte droom
je oogt zwijgzaam
ik stop niet met praten
ik vermijd je zachte wenkbrauw
de opgetrokken verbazing
je glimlachende ironie
ik zie de spiegeling
ik zie de sterren
ik verwacht een volle maan
ik pluk hem voor jou
te midden van de sterren
Je zachte aanraking doet mijn adem stokken
je hand glijdt over mijn huid
zo lang verstoken van genegenheid
zoveel liefde ben ik niet gewend
ik huiver
"is er iets"
vraag je zacht
"kan ik dit moment voor eeuwig bewaren"
nu te sterven geen nachtmerrie, maar een droom
Ik glijd met mijn hand over je heup
je adem stokt
ik trek langzaam aan je bruine krullen
verontwaardigd, spits je je mond
ik verlies mezelf in het moment
ik verlies mezelf in de liefde
ik verlies mezelf in jou
zachtjes in jou
in je hart
vlei ik me neer
om nooit meer
te verdwijnen
ik heb je opgesloten in mijn herinnering
je bent van mij
ik zal je nooit bezitten
je bent je eigen vrouw
maar ik bespeel je gevoelens
als een volleerde harpinist
de lier van mijn werkelijkheid
het fluisteren van de snaren
een zachte geeuw ontsnapt je perfecte mond
"tijd om te gaan slapen"
ik haal mijn schouders op, ik geniet, ik jubel,
"Ja, ben ook wat moe"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten