ik ben tezeer verhard, al teveel
tranen vervloten
tenzij ik Igors eerste onzekere
pasjes zie in de sneeuw
een hoog opgeschoten kater met
witte sokjes en een ganzenpas
Lang geleden, ik vrees 20 jaar
toen Nina De Man nog gewoon
chauffeur was, en geen BV
gingen we naar de cinema,
Metropolis in Antwerpen
met een Zuid-Amerikaanse vriendin
op het late uur
Buitengekomen was de grijze
parking
omgetoverd in een prachtig
winterlandschap,
maagdelijk wit en onbetreden,
daar boven aan
de trappen van Metropolis zag
Zuid-Amerika
haar eerste sneeuw
Spontaan biggelden tranen over
zongebrande
Indiaanse wangen, een
woordenvloed verstomd
tot een stille OOOOOOH, ik keek
naar haar en
ik was even stil, een jubelmoment
daar aan de trappen
We speelden aan de trappen met
sneeuwballen,
even alleen op een onbekende
wereld, ik was ontroerd,
slechts een student in Antwerpen
in de eerste sneeuw
Nu ben in niet meer ontroerd,
door de eerste sneeuw
tenzij ik terugdenk aan
Zuid-Amerika
en haar grenzeloze verbazing en
cultuurmelancholie
dan ben ik ontroerd, getroffen
als ik ben door de eerste sneeuw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten