te verslinden, te verzwelgen, verzwolgen te worden door
een rode gloed die zich uitstrekt van westerpunt tot oosterpunt
van zuidelijk eiland tot noorderterras
een rode gloed die de voorbode is van een afschrikwekkende duisternis,
die zo verstikkend donker is dat mijn ogen moeite
hebben slechts enkele meters voor me uit te zien
Een voorbode van de dood,
het uitblijven van mijn creativiteit,
wanneer de verveling in alle hevigheid toeslaat
en ik berust in mijn domheid en stupiditeit.
De maan is verworden tot een zilveren schijf,
die mijn ogen maar amper soelaas biedt,
ik zit weer in een angstdroom, bemerk ik nuchter
zonder dat de werkelijkheid verandert
De verteller schreeuwt enkele dingen naar me
in een voor mij onbekende taal,
onbegrepen en onbemind,
is Poe dan toch geen ideale bedlectuur??
Ik ben oud, gerimpeld en tandeloos
maar zit gevangen in een jonge geest,
die brandend is van verlangen,
maar de fysieke kracht mist nog verder te gaan,
lange grijze haren, dun van aard, vallen neer op mijn
schouders,
ik weet niet meer wie ik ben, wie ik was, ik weet niet
waar ik ben, of ...
ik heb alles en iedereen verlaten, en ik voel me alleen,
eenzaam en gebroken zonder mijn verbeeldingskracht
Ik hoor een zachte krakende stem, die me zachtjes roept
in onbekende lettergrepen, afgemeten, hortend,
met veel S-klanken en haast zingend,
in Limburg kan ik niet zijn, daarvoor gaat het te snel, de taal is
te mooi voor Antwerpen, ik reduceer snel en overbodig,
de oude vrouw buigt zich langzaam over me heen: "Dat je uiteindelijk
toch terug naar me gekomen bent, ik heb het altijd al geweten ..."
Ik zucht en probeer radeloos haar naam te herinneren en haar
niet voor het hoofd te stoten, de enige persoon in deze zwarte
woestenij die me vriendelijk behandelt en eindelijk mompel ik:
"Tuurlijk , vriendinnetje ... " en lach naar haar als een baby die zijn
tepel vindt in een overladen landschap van de mooiste borsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten