Gisteren was een leuk experiment, een eerste
les Arabisch voor een groep van vrijwilligers en
juffen. Het ultieme doel was een oefening in
empathie, om je doen te voelen als een doorsnee student.
Problematisch voor een educatieve is een natuurlijk gevoel
van superioriteit, als enige die Nederlands begrijpt en
spreekt. Dit valse gevoel van eigen kunde is immers
nefast en overbodig om bij ons op school te zijn.
Toegegeven, gisteren voelde ik mij gelukkig heel
nederig, leren schrijven en vreemde klanken boetseren
in een onwillige mond was bovendien een opgave, die
mijn hoogmoedige geest wel eens nodig had.
Een vreemd gevoel van zenuwachtigheid plantte zich
onder mijn lenden, naast een bewondering voor de
knappe maar strenge lerares. Ik was weer heel even
een adolescent, wiens verstand duidelijk verdwenen was.
Daarna kwam een vreemde trots, een fierheid op het uitbrengen
van de juiste klanken als dit werd gevraagd door de
juf. Ach, hoe klein en vermakelijk is de menselijke trots,
als het hart verwarmd wordt door een enkele vraag.
