vrijdag 30 november 2012

Opleiding

Dan toch maar gekozen voor een opleiding van VDAB
tot toeristisch bediende, eigenlijk bedoeld voor
schoolverlaters om een beroepsopleiding te volgen,
maar de crisis slaat overal ongenadig toe

Zes maanden op de schoolbanken, het zal mij benieuwen
ondertussen solliciteer ik naarstig voort
kwestie van op twee paarden te wedden
een van hen zal binnenkort de vertrouwde haver ruiken

Financieel rondkomen wordt een ramp met mijn uitkering
maar de jobzekerheid, althans 7 op 10 trekt mij over de streep
iedereen moet inspanningen doen zeker
ik schrijf met hernieuwde moed een nieuw verhaal in mijn poëzie
tenminste gesteld dat ik tot de opleiding toegelaten word

Een werkstage wordt ook vooropgesteld, 30 dagen min of meer
met mijn talen kom ik hopelijk dan aan de bak
Duits, Engels, Frans en een mondje Russisch
al hoor ik overal dat men niemand vindt die het Teutoons
beheerst, werkgevers hebben mij tot dusver niet platgebeld

Bartje gaat terug naar school, of tenminste een variant
tijd om opnieuw te verdrinken in de knappe ogen
van een bloedmooie juf, of van medestudenten
het haalt mij minstens uit mijn isolement










 

donderdag 29 november 2012

Zus

Langzaam praten we de uren vol
in een traag ballet van woorden
de tijd bestond even niet
tenzij in klemtonen

Onderwerpen legio
meningen gewaardeerd
uitspraken ondubbelzinnig in hun eenvoud

Intimiteit ondergewaardeerd
in een snel veranderende wereld
familiebanden het cement van een leven
als de melancholie overneemt

Iedereen op zoek naar geluk
soms moet je tijd nemen om er even bij stil te staan
gaat het leven voorbij in ons zoeken
de zoektocht belangrijker dan het doel

Zoeken we voorbarig naar gelijkenissen
uit elkaar gegroeid in volwassenheid
als de menselijkheid toeslaat
zijn we weer even 12 en 6, 18 en 12,
23 en 17 toen de wereld stilstond

Waren we toen anders, gelukkiger
vast minder zorgen
tot het noodlot ongenadig toesloeg
veel te snel opgegroeid,
zij zocht haar heil in volwassenheid,
ik in het avontuur van het onbezorgde leven

Ik zie het verdriet in haar ogen,
de denkrimpel die zich lijkt vast te zetten
zij drinkt haar koffie zwart, ik met veel melk
de eeuwigheid verbindt ons bodemloos
 











 

 

Job tegen wil en dank

Vandaag werd mij een job aangeboden
maar ik weet niet of ik er blij mee moet zijn
volgende week moet ik op training,
verkoopstraining weet u wel, een moderne brainwashing

Achteraf wordt dan over het contract gepraat
ik wou wel iets meer duidelijkheid
gaat het om een minimumcontract met commissieloon
of werk ik uitsluitend als zelfstandige

Met achteraf RSZ en belastingen
ik ben al geen financiële crack
gelukkig heb ik een vriendin die het contract wil uitvlooien
vrijdag weet ik meer, u zit als vertrouwd op de eerste rij

Een vriendin stort zich in een avontuur, en vroeg aan mij
om mee te werken aan de grote uitdaging
ik had ooit al eens een zaadje geplant, nu komt ze zelf
ermee op de proppen, het plan embryonaal,
het enthousiasme groot, ook vrijdag weet ik meer
 
Week van grote veranderingen dus,
van louche zaken tot dromerige aanzet
van zakendoen, kom ik dan toch vooruit in het leven,
of haalt de realiteit me weer in, laten we hopen op het beste
en haalt de droom het van de realiteit
het concept zit al in mijn hoofd, het plan moet worden gesmeed,
buiten de waard reken ik niet, tenzij ik rondborstige pompom girls
nodig heb voor een opening, en dan reken ik misschien op u










Ontslagvergoeding

Politici zitten er vaak warmpjes bij
met een riant maandloon
hun uitleg dat ze in de privé evenveel
zouden verdienen, snijdt geen hout
ik zou het ze graag zien proberen

Het juiste signaal, weet u wel
voor zoveel werklozen die enkel met afgunst
kunnen lezen over hun schnabbels
de ontluizingsperiode, geen job vinden na een
periode als politicus is ook al zo’n drogargument

Enkel plat geldgewin lijkt hen te interesseren,
natuurlijk niet uitzonderlijk,
maar dat ze er tenminste niet zo hypocriet over doen

Het parlement is een ticket richting financieel paradijs
niet verwonderlijk als je zelf je loon mag vastleggen
522.000 € ontslagvergoeding voor een VLD’er,
ik zou er ook geen afstand van doen, tenzij gedwongen
door een ranzig figuur met revolver

Dat de klasse van politici er maar bekaaid afkomt,
zal hun een zorg zijn, afgunst zouden zij het noemen,
van mistroostige, morsige types, de politieke klasse
afstraffen is ook al niet mogelijk, want hebzucht is universeel
en strekt zich uit over de partijgrenzen heen

Peumans lijkt wel een roepende profeet in de woestijn,
met zijn vraag tot halvering van de vergoedingen, wat ik
enkel kan besluiten is, dat ze schandelijk worden overbetaald
maar dat gevoel heb ik ook bij managers en bankbobo’s

Waarschijnlijk verzandt het in een commissie tot de
storm is overgewaaid, of anders het einde van België,
wat ook het eerste komt, maar voor het zover komt, nog even snel
smullen uit de ruif als vadsige zwijntjes die alleen moeten
oppassen voor de kiezer zijn rancune











woensdag 28 november 2012

Vervreemding

 
Ik sprak vandaag met iemand
die me ongelooflijk deed terugdenken aan een oude vriendin
het kapsel, het brilletje, de prachtige tanden
ik was weemoedig, tijd is een vreemde kameraad

Ik bracht haar aan het lachen
een warme, spontane lach die klaterde
als de mooiste waterval op stenen rotsen
haar ogen twinkelden, straalden als zachte kooltjes
zij was echt als een 20–jaar oude fata morgana
die zich kristalliseert  in de mooiste synthetische diamant

En toch, ik was weer alleen in de kamer
hoewel de realiteit mijn perceptie tegensprak
ik was weer waarnemer, laat staan deelnemer
aan het gesprek, alsof een verbeterde versie van me overnam
terwijl mijn eigen koude zelf toekeek achter een doorkijkspiegel

De vervreemding is een vreemde patriot
het gevoel nooit ergens toe te behoren
slechts omstaander te zijn in een oude Griekse tragedie
alsof Sophocles mijn teksten schreef die ik enkel debiteer

Ik verwijt mezelf teveel te denken
ware het niet eenvoudiger enkel te zijn, voor ik besta
te spreken voor ik kan denken, te praten voor ik onderneem
kan het allemaal niet eenvoudiger, spontaniteit en natuurlijkheid
boven artificieel geredeneer, is de eerste gedachte niet vaak de beste,
welklinkender dan het eeuwige geschaaf en de bijtende correctie

Soms, vaak, altijd ben ik jaloers op de eenvoud, de volslagen
zelfzekerheid van brutale geesten, die zichzelf nooit in vraag stellen,
een zelfvertrouwen uitstralend dat nooit gedragen wordt door daden,
maar in hun hoofd de eeuwige waarheid is die met hand en tand
wordt verdedigd ter meerdere glorie van hun persoon, ook al leef
ik honderd jaar, die zekerheid zal ik nooit bezitten