zaterdag 31 december 2011

Oudjaar

Het is weer de tijd van het jaar
de scharnier van oud naar nieuw
een dag van exces en festiviteit
om het oude jaar een zetje te geven

Vanaf nu beschouwen we 2011
als het verleden, het heden wordt het
 verleden en de toekomst het heden,
2012 behoort niet langer tot het rijk van Nostradamus.

Vanaf nu wordt 2011 versierd met
spinnenwebben van gekleurde waarneming,
maar of het nu een topjaar of een annus
horribilis is, het is onherroepelijk voorbij.

vrijdag 30 december 2011

Het nieuwe stopcontact

Gisteren heb ik mezelf verbaasd, en niet voor het laatst
een mooie zaak als je jezelf weet te verrassen op je
misschien is er dan toch wat vanaan, aan die
mooie stelling dat je nooit te oud bent om bij te leren

Gisteren bemerkte ik tot mijn ontzetting dat
een van mijn stopcontacten er redelijk zwartgeblakerd
uitzag, met een gat dat plaatselijk geel zwart verkleurd was en
vergroot alsof een duistere natuurkracht naar buiten was geperst

Toch maar naar de Gamma getogen om een nieuw te halen alhoewel
de grote overvloed aan mij onbekende haakjes en klemmen en
geïnteresseerde klussers mij meestal herinnert aan mijn eigen
gebrek aan techniciteit en vervreemding van de mannelijke kunne

Thuis aan de slag gegaan, zonder electriciteit, want ik
ben toch wars van enig elektrocutiegevaar, met pillamp en turnevies,
bleek het plaatsen eigenlijk een kinderzaak, en kon ik na enige tijd
trots beweren "ik ben een echte man met poten aan zijn lijf"

woensdag 28 december 2011

Uitgeverij vrijdag

Vandaag iets gelezen in de krant,
iets wat me opviel, mijn aandacht wekte
niet het wereldnieuws, niet de politiek
nee, het verhaal van een 36-jarige dichter

Debuteren op je 36 is dus ook mijn droom
die door iemand anders is vervuld
misschien is het echter wel beter te zeggen
dat ook mijn droom werkelijkheid kan worden

Toch maar de naam van de uitgeverij onthouden
en ook eens polsen naar mijn poëtische mogelijkheden
al was het maar om een plaatsje te veroveren onder de
literaire lappendeken van de poëzie

zondag 18 december 2011

Iris

Zaterdagavond op bezoek bij een vriendin,
het feestje was in volle gang, uitgelaten
oude vrienden die elkaar nog eens terugzagen
na een veel te lange tijd van werk en gezin

Iris, een oudgediende van de partyscene,
nu al een tijdje moeder tegen wil en dank
straalde bij het aanzien van haar living, temidden
van opgestapelde dozen heerste nog de sfeer van toen

Toch was er wel wat veranderd, want ondanks
de losse sfeer kloeg ze over eenzaamheid die gelukkig
al snel verdween na een rake opmerking over haar
derrière en een plagerige arm rond haar middel.

Iris lachte weer en voelde zich terug het object
van mannelijke aantrekkingskracht en sexuele
verlangens, zoals vroeger kon ze kiezen uit
aanbidders met als enige wens bevrediging.

De zwarte kat die Kerstmis stal

Elke morgen kom ik naar beneden naar
een bevreemdende afgetuigde boom, de plastic
boom heeft met ruim verschil de strijd verloren
tegen de kat die ik liefkozend den duvel noem.

Takken troosteloos naar boven in een
ontnuchterende eenzaamheid, kerstbollen
overal verspreid over mijn living, wat overblijft
is een haveloze plastieken restant van de kerstgedachte.

Nu wordt het echt tijd om haar te verbannen,
voor haar is er geen plaats meer in de kerststal.
Dat ze haar strijd tegen de commercialisatie
van Kerstmis maar gaat voortzetten in de garage.

Gestolen momenten van tederheid


Elke morgen tussen zes en zeven
steel ik momenten van tederheid.
Elke morgen tussen zes en zeven
lees ik de krant met Zohra, de zwarte kat.

Routine is wel aan mij besteed,
opstaan op mijn vaste uur, zwarte koffie laten
pruttelen, de krant uithalen en de eerste
trek behoren tot mijn vaste genoegens.

Elke morgen spreid ik de krant uit op de koffietafel,
waarna ik gezelschap krijg van Zohra, lang uitgestrekt
op de kop van de dag, bekijkt ze mij quasi verwijtend
en mijmert over de waan van de dag.

De beslissing van Pascal Smet

In september was er een donderslag bij heldere hemel,
Open School werd met een pennentrek iets meer gesloten.
Mensen zonder papieren genieten niet meer van het
recht op onderwijs.  Nu moeten ze manu militari
worden geweerd uit de klas, met de nodige drama’s tot gevolg.

Mensen zien hun kansen slinken op de gewenste documenten,
hun wil tot integratie haast onmogelijk aan te tonen.
Pascal Smet heeft zeer willekeurig beschikt zonder
raadpleging van het middenveld, sans papiers kunnen toch niet stemmen.

Pascal Smet komt niet terug op zijn beslissing, tenzij
het grondwettelijk hof anders beslist.  Spijtig genoeg
leeft dit debat niet bij het grote publiek en is elke harde
beslissing koren op de molen van een rechts kiespubliek.

Ach, een politicus leeft bij de gratie van zijn populisme,
draaiend naar de waan van de dag of andere krantenkop.
Al zei Kennedy toch wel dat het nemen van
een impopulaire beslissing het teken is van echte politieke
moed in True Faces.

Voor Pascal Smet is het nemen van een impopulaire
beslissing misschien wel politieke zelfmoord, al
besluipt me toch het gevoel dat Piqué wel eens
gelijk kon hebben toen hij Smet benoemde als onbenul.

woensdag 14 december 2011

Eulogie van een parkeerwacht

Normaal ben ik geen agressief type
assertiviteit is voor mij vaak al een brug te ver
toch droomde ik vandaag over een nette ontploffing
en fantaseerde ik over kogels keurig in het hoofd

Bij het woord parkeerwacht denk ik aan kleine
mannetjes met een mieterige snor, over gefrustreerde
vrouwen die gered worden van de werkloosheid
door het lastigvallen van burgers met een parkeerwens

Grommelend betaal ik mijn zoveelste boete, zo verdwijnt
mijn al te karig loon in de handen van Da Vinci, die me
door mijn angst van een rechtszaak dwingt tot
het uitbetalen van mijn duurverdiende centen.

Bij parkeerwachten stel ik me Nietzsches Untermenschen
voor of de bewakers van das Experiment, graag schrijf ik de
eulogie van een parkeerwacht met de woorden, hij kon er ook
niets aan doen, veel jobs zijn er niet voor iemand met zijn profiel.

maandag 12 december 2011

Gezichtsuitdrukkingen

Soms kan ik het niet laten en bekijk ik
misschien iets te aandachtig de snoet
van al wie passeert, een heel leven
vermoedend in een vlugge oogopslag

Arrogante afstandelijkheid, hartverwarmende
vrolijkheid en soms opzichtig afstotelijke idiotie
vermoed ik bij een eerste blik, soms wil ik mijn
vermoedens bevestigen, en spreek ik hen aan in mijn gedachten

Duizenden levens wandelen voorbij met
miljoenen verhalen, een leven opgetekend
in diepe rimpels en vrolijke lokken.  Soms wil ik
hen allemaal kennen, maar veeleer ook niet.

vrijdag 9 december 2011

Het vroegere buurmeisje

Vroeger woonde een meisje naast ons,
een vrolijke wildebras met als hobby turnen.
Zij toonde mij als eerste een radslag
en deed me stilletjes verlangen naar mijn eerste kus.

Tegenwoordig is zij allang verhuisd,
en hoor ik nog sporadisch over haar
zij is tegenwoordig een hoge pief
bij de regionale katern van de lokale krant

Nu heb ik haar nodig, want ik wil
publiciteit voor een actie op het werk
dus ga ik haar nog eens mailen na 20 jaar
hopelijk is zij haar turnmaatje nog niet vergeten

ik ben nu aan het twijfelen aan het formuleren
van mijn mail, welke woorden ik zal gebruiken
en of ik haar nog iets zeg omwille van vroeger
het verleden is vreemd, maar soms ook nuttig

donderdag 8 december 2011

Lina J.

Ik had ooit een vriendin
zeer blond en levensecht
die ondanks duidelijke tegenbewijzen
enkel leek te bestaan op fb en op mail

Verbonden door een gezamenlijk verleden
en een venijnige split met veel ruzies
leerden we elkaar opnieuw kennen
achter een opgewekt rechthoekig scherm.

Nu zou ik hen niet meer kunnen missen
onze dagelijkse gesprekken tijdens het werk
het zachtaardige pesten en het keuvelen
over onze voorliefde voor het einde van de dag

Ik weet dat ze bestaat,
Ze lacht me toe achter de flikkerende cursor
Ik weet dat ze daar altijd is aan de andere kant
Een rasechte vriendin met attitude

zondag 4 december 2011

Particratie


Het was het weekend van de partijcongressen
van stalinistische scores en langdurig applaus
waar partijvoorzitters eindelijk toegejuicht werden
en zichtbaar ontroerd waren door de enorme bijval

Het is jammer genoeg geen plek voor discussie,
maar een vereniging van gelijkgestemden, met
een zichtbare verering van het verkozen opperhoofd
en een duidelijke afkeer voor andersgezinden

En toch, waar de klassieke tripartite aan Vlaamse
zijde zich hol op de borst slaat, loert het spook van
de Vlaamse oppositie al om de hoek met in een
Franstalige peiling een vooroorlogse score van 40 %

En wat zijn de vooruitzichten??  Een regering die gedomineerd
wordt door Franstaligen boezemt angst in in Vlaanderen,
getuige de overbodige maar symbolische discussie
of de regering in getalsterkte overwegend Frans spreekt.

Een Nederlandsonkundige premier, een toekomstige
koning die mateloos uitgelachen wordt in Vlaanderen,
een rits aan impopulaire maatregelen die hardnekkig
verdedigd moeten worden tot in het oneindige.

De partijcongressen van de klassieke tripartite
deden me onwillekeurig terugdenken aan het
orkest van de Titanic, dat ook bleef doorspelen
ondanks ramptijdingen in een vaste maat.

donderdag 1 december 2011

Botsing

Ik had vandaag een accident, ik stond
braafjes te wachten aan een kruispunt
om rechtsaf te slaan, tot mijn vrouwelijke
voorgangster de kolder in de kop kreeg.

Ze draaide kort rechtsaf, dan weer vooruit
om uiteindelijk snel achteruit te rijden.
Ik was verbijsterd, en was zelfs niet snel genoeg
om te claxonneren, laat staan achteruit te gaan.

Dan, de botsing zelf met een lichte deuk in
mijn nummerplaat.  Ik was kwaad en geschrokken,
maar het meisje putte zich uit in verontschuldigingen.

Gelukkig past de deuk in mijn nummerplaat perfect
Bij de een week eerder opgelopen deuk in mijn koffer,
die ik opliep bij het snel willen keren in een smalle straat.

Zodoende kan ik stellen dat de enige schade die er echt
toe doet, enkel de bluts in mijn vertrouwen en seksisme is.