Een dag van onvrede

Soms begint een dag onder een fout gesternte

een ruzie, een misverstand, een foute conclusie

die je geest verlamt

Soms verloopt een dag gewoon fout

ondanks de juiste mensen

vergeet je even je zorgen

bij een zomerbarbecue

bij de juiste mensen

met de juiste wijn

met lekker eten en fantastisch vlees

Misschien was het een teveel aan rode wijn,

misschien was het gewoon een teveel aan zichtbaar geluk

misschien spookte de ochtendlijke ruzie nog door mijn hoofd

maar een tristesse overviel me die niet overging

die me voerde naar een verkeerde afslag, een verkeerde weg

Som heb je alleen een schouder nodig en wat begrip,

maar de traan hield ik niet meer tegen

een enkele traan die opwelde in mijn linkeroog

en mijn gemoed verzwaarde

De ruzie zindert na,

ik houd me voor dat alles weer goed komt,

maar ik geloof niet in mijn eigen leugens

Soms overvalt de melancholie

me zwaarder dan een zomerbui

soms is een dag niet meer te redden

ondanks de juiste mensen

Ik was blij je te horen toen ik thuiskwam

zonder jou, lieve Kim, wist ik niet wat gedaan

heb nog even geduld met een verloren ziel

Een eenvoudig verzoek, 

een oplossing van een conflict,

ik ben zo slecht in ruziemaken,

het verzwaart mijn ziel,

merci om me te vergeven, lieve Tara

zonder ongein, zonder humor,

je verzoek verlichtte mijn ziel

Had ik maar een ziel de de kwetsbaarheid beter verdroeg

zonder vrienden is een leven waardeloos,

in conflict kan ik niet leven,

mijn ego even opzijgezet voor een blog zonder snoeverij,

zonder opzichtige woorden, enkel maar puur gevoel

om een droef hart te verklaren.

In duizend verschijningsvormen

Lafhartige godin

demon van de onderwereld

droomvrouw met slome blik en gevorkte tong

slang, tang en zonder rang

rijg je mijn leven aan gorten

Slapeloos, zonder evenwicht

verlang ik naar je

je blonde haar in een paardenstaart

met zwarte lingerie op hoge hakken

Ademloos staar ik naar je wezen

je prachtige vormen

zonder jou te leven is een opgave

in de wetenschap dat je ergens zweeft

Je beweegt je voort in duizend vormen

allemaal even onbereikbaar

jou te kennen is je aanbidden

als een fantasievrouw uit een Thorgal-strip

Soms spreek ik met je

of je Isa noemt, Vina, Tara of Farah

je bezorgt me rillingen

enkel door je aanwezigheid

Duizend angsten heb ik uitgestaan,

duizend nachten heb ik rondgedwaald

tijd om thuis te komen

in je vrouwelijkheid

Verkiezingen: de epiloog

De hoogmis van de democratie is weer voorbij,

wat was aangekondigd als de moeder der verkiezingen heeft

op een haar na een dode muis gebaard.

Gedaan met übervriendelijke politici die deuren platlopen

u overvallen op de markt als u twijfelt tussen een hamburger of toch maar een wafel

de schijnvertoning van de hypocrisie mag ophouden

u hebt uw plicht gedaan, u bent gaan stemmen

maar wat u ook heeft beslist, hoe u het speelveld hebt ingericht,

binnenkort doet het er niet meer toe

als de tentakels van de particratie zich uitstrekken naar de absolute macht

Wat u heeft beslist, welke belofte u over de streep heeft gehaald,

het verbleekt in het aanschijn van de macht,

velen zijn geroepen, slechts enkelen uitverkoren....

Ach, maakt het iets uit, een eclatante overwinning van NVA

alras staan ze toch aan de kant

als de CD&V haar meelopers verkiest

U heeft het wellicht niet zo gewild,

heeft ook niet zo gekozen,

maar dat is de trieste realiteit na 25 mei.

In Antwerpen zijn de oranje heren nochtans weggevaagd,

door de koppigheid van Peeters en zijn BAM-tracé, 

misschien ligt daar wel een kans voor De Wever,

als hij vermoedelijk zowel Vlaams als federaal op het strafbankje moet,

om Peeters te kapitelen als hij het Noriant-monster

door de strot van de Antwerpenaar duwt.

Nog nooit een minister-president zo impopulair als dan,

als Peeters doordouwt voor zijn tracé,

als De Wever een groene reflex herkent, 

uit levensbehoud,

geen nood voor een grote bocht, de loyaliteit van de CD&V

toch die van een gifslang

als de absolute macht hen verblindt.

Of komt het niet zo ver en tonen de partijen nog enigszins ethisch besef,

is de normvervaging niet zozeer doorgeslagen,

bij de heren die in woord christelijke naastenliefde bedrijven.

Wat stellen ze voorop,

wat is hun keuze, 

hoe verbloemen ze de realiteit,

laten we hopen dat hun kortzichtige verblinding

en machtsgeilheid zich uitstrekt voorbij 25 mei,

dan heeft de Antwerpenaar ineens uitzicht op een groene stad,

door het gekonkelfoes en de kuiperij van de particratie.

Verbrande bruggen op verleden toekomstmuziek

Gestolen realiteit

verbrande bruggen

bloedrood in toekomstverband

De kunstenaarsgod daalt neer over mij

in de vorm Irish coffee

ben ik niet te spilziek

leef ik niet op grote voet

nu de economische realiteit me heeft achterhaald

Lanterfantend mijn schrijfsels gericht aan de grote vacatureman

word ik corrector, word ik vertaler of werk ik binnenkort op een klantendienst

de toekomst zal het wijzen

voorlopig heb ik enkel tijd om na te denken

en te piekeren op grote schaal

Levensvragen aan een oude ziel

ga je mij verlaten als ik reïncarneer als nietige mol

Niets wat me onbekend is

in een oude geest

ik heb dit al eens meegemaakt

ik heb dit al eens beleefd

gelukkiger werd ik er niet van

maar misschien wel inventiever en creatiever

laat ik het hopen,

uit ellende parels te creëren van woordsmeedkunst

al is het maar om me op te vrolijken of de realiteit van me af te schrijven

De vrijheid zo gewild en overschat

kan ik het met jou vinden

kan ik met je leven

de uitgesproken mogelijkheden

al is het dan met de knip op de portemonnee

@ Taar:  Bedankt voor de mooie muziekkeuze :)

De uitgesponnen zeemansmetafoor

Het leven spoelt voorbij

niet als een lineaire beweging

maar in een stortvloed van woeste baren en golven

die schuimkoppend en -bekkend te pletter slaan op een verlaten kust

Ik bevind mij in het oog van de storm

in een bedrieglijke griezelige rust en kalmte

die mijn onrust verbergt voor wat komen gaat

gevangen in een rimpelloze oceaan verraden door de blauwachtige schijn van een volle maan

Het leven, als ik al zo mag kijken verloopt in cycli,

de zeven vette en de zeven magere jaren zo u wil,

aanpassen mogelijk aan een veranderende realiteit

van brieven sturen in een ongunstig klimaat

laten we dan maar hopen dat NVA niet aan de macht komt

als het de rechten van werklozen beperkt

Tegenslag in het leven, rampspoed in de liefde

maar ik wanhoop niet

in jou heb ik de perfecte partner

de man of vrouw achter het scherm

die in een trage wereld

in een dans van woorden en verzen

mijn hersenspinsels najaagt

De golven verheffen zich en klotsen tegen een verlaten schip

langzaam daal ik in de golven, mijn scheepje zinkt

misschien is het dan gewoon kwestie een vissenstaart te verkiezen

boven vleugels van voorspoed

al sta ik node mijn vleugels af

met de laatste wind in de zeilen

bereik ik vast nog het vasteland

De benadeelde muze

De duidelijkheid van het bericht is ambigu

de noodzaak bepalend

zacht streel ik je haar

in een streling van woorden

Ik verlang naar je glimlach

je zachte zijn

je stralende lach om een oude grap

Buitengewone schoonheid

ik zie je in gedachten

ik hoor je eenzaamheid

je aandacht voor mijn rode ziel

Verlangen als sleutelwoord

beroert mijn dank

wat kan ik je bieden

niets tenzij mijn grote ziel

Achterhaalde waarheid

schoonheid die me aanstraalt zonder jou kan ik overleven

maar met jou wil ik leven

Zedig zoek ik naar de woorden

die te groot zijn voor mijn ziel

de benadeelde zoektocht

de begeerte onderkend

Pronkerig schrijf ik neer wat ik voel

zonder eerbied voor de waarheid

de muze, mijn metgezel

als ik enkel een beeld moet oproepen

dat gegrift is in mijn hersenpan

Mijn partner in koude dagen

mijn metgezel,

ik dans de dageraad naar de einder

enkel maar om bij jou te zijn

Zovele gezichten, zoveel pracht

maar niemand benadert jou

zoals ik jou voorstel

als de perfecte vrouw

De onbereikbaarheid van de zilte traan

Een laaiend enthousiast publiek

mooie woorden van een lieve vriend

met woorden trachten te betoveren

wat niet te veroveren valt

Ik val eindeloos, grenzeloos

in de val van mijn verbeelding

in het vuur van mijn fantasie

ik smeed het stalen ijzer tot een vorm

die me beweegt en fascineert

ik draai en keer

zonder ophouden

tot ik je vermoed

Niet te traceren eindeloosheid

val ik eindelijk van mijn stoel

hou je niet op mij te begeesteren

benader ik je ziel

De onbereikbaarheid van de zilte traan

langzaam valt ze langs mijn wangen

bungelt ze aan mijn neus

ik ben een eergierig man

zonder jou kan ik niet leven

applaus, mijn zachte eerbiedwaardige gesel

Moegestreden van een eeuwig gevecht

met zijn eigen demonen,

siert de sater zijn hals

met een parelmoerenketting

gemaakt van haaientanden en olifantenbeen.

Hij geeft niet om het succes

het is hem/haar om het even

Bourgondische straptsen,

vrijbuiter van mijn denken,

waarop wacht je nog,

tot alles is beslecht