De beslissing van Pascal Smet

In september was er een donderslag bij heldere hemel,

Open School werd met een pennentrek iets meer gesloten.

Mensen zonder papieren genieten niet meer van het

recht op onderwijs.  Nu moeten ze manu militari

worden geweerd uit de klas, met de nodige drama’s tot gevolg.

Mensen zien hun kansen slinken op de gewenste documenten,

hun wil tot integratie haast onmogelijk aan te tonen.

Pascal Smet heeft zeer willekeurig beschikt zonder

raadpleging van het middenveld, sans papiers kunnen toch niet stemmen.

Pascal Smet komt niet terug op zijn beslissing, tenzij

het grondwettelijk hof anders beslist.  Spijtig genoeg

leeft dit debat niet bij het grote publiek en is elke harde

beslissing koren op de molen van een rechts kiespubliek.

Ach, een politicus leeft bij de gratie van zijn populisme,

draaiend naar de waan van de dag of andere krantenkop.

Al zei Kennedy toch wel dat het nemen van

een impopulaire beslissing het teken is van echte politieke

moed in True Faces.

Voor Pascal Smet is het nemen van een impopulaire

beslissing misschien wel politieke zelfmoord, al

besluipt me toch het gevoel dat Piqué wel eens

gelijk kon hebben toen hij Smet benoemde als onbenul.

Eulogie van een parkeerwacht

Normaal ben ik geen agressief type

assertiviteit is voor mij vaak al een brug te ver

toch droomde ik vandaag over een nette ontploffing

en fantaseerde ik over kogels keurig in het hoofd

Bij het woord parkeerwacht denk ik aan kleine

mannetjes met een mieterige snor, over gefrustreerde

vrouwen die gered worden van de werkloosheid

door het lastigvallen van burgers met een parkeerwens

Grommelend betaal ik mijn zoveelste boete, zo verdwijnt

mijn al te karig loon in de handen van Da Vinci, die me

door mijn angst van een rechtszaak dwingt tot

het uitbetalen van mijn duurverdiende centen.

Bij parkeerwachten stel ik me Nietzsches Untermenschen

voor of de bewakers van das Experiment, graag schrijf ik de

eulogie van een parkeerwacht met de woorden, hij kon er ook

niets aan doen, veel jobs zijn er niet voor iemand met zijn profiel.

Gezichtsuitdrukkingen

Soms kan ik het niet laten en bekijk ik

misschien iets te aandachtig de snoet

van al wie passeert, een heel leven

vermoedend in een vlugge oogopslag

Arrogante afstandelijkheid, hartverwarmende

vrolijkheid en soms opzichtig afstotelijke idiotie

vermoed ik bij een eerste blik, soms wil ik mijn

vermoedens bevestigen, en spreek ik hen aan in mijn gedachten

Duizenden levens wandelen voorbij met

miljoenen verhalen, een leven opgetekend

in diepe rimpels en vrolijke lokken.  Soms wil ik

hen allemaal kennen, maar veeleer ook niet.

Het vroegere buurmeisje

Vroeger woonde een meisje naast ons,

een vrolijke wildebras met als hobby turnen.

Zij toonde mij als eerste een radslag

en deed me stilletjes verlangen naar mijn eerste kus.

Tegenwoordig is zij allang verhuisd,

en hoor ik nog sporadisch over haar

zij is tegenwoordig een hoge pief

bij de regionale katern van de lokale krant

Nu heb ik haar nodig, want ik wil

publiciteit voor een actie op het werk

dus ga ik haar nog eens mailen na 20 jaar

hopelijk is zij haar turnmaatje nog niet vergeten

ik ben nu aan het twijfelen aan het formuleren

van mijn mail, welke woorden ik zal gebruiken

en of ik haar nog iets zeg omwille van vroeger

het verleden is vreemd, maar soms ook nuttig

Lina J.

Ik had ooit een vriendin

zeer blond en levensecht

die ondanks duidelijke tegenbewijzen

enkel leek te bestaan op fb en op mail

Verbonden door een gezamenlijk verleden

en een venijnige split met veel ruzies

leerden we elkaar opnieuw kennen

achter een opgewekt rechthoekig scherm.

Nu zou ik hen niet meer kunnen missen

onze dagelijkse gesprekken tijdens het werk

het zachtaardige pesten en het keuvelen

over onze voorliefde voor het einde van de dag

Ik weet dat ze bestaat,

Ze lacht me toe achter de flikkerende cursor

Ik weet dat ze daar altijd is aan de andere kant

Een rasechte vriendin met attitude

Particratie

Het was het weekend van de partijcongressen

van stalinistische scores en langdurig applaus

waar partijvoorzitters eindelijk toegejuicht werden

en zichtbaar ontroerd waren door de enorme bijval

Het is jammer genoeg geen plek voor discussie,

maar een vereniging van gelijkgestemden, met

een zichtbare verering van het verkozen opperhoofd

en een duidelijke afkeer voor andersgezinden

En toch, waar de klassieke tripartite aan Vlaamse

zijde zich hol op de borst slaat, loert het spook van

de Vlaamse oppositie al om de hoek met in een

Franstalige peiling een vooroorlogse score van 40 %

En wat zijn de vooruitzichten??  Een regering die gedomineerd

wordt door Franstaligen boezemt angst in in Vlaanderen,

getuige de overbodige maar symbolische discussie

of de regering in getalsterkte overwegend Frans spreekt.

Een Nederlandsonkundige premier, een toekomstige

koning die mateloos uitgelachen wordt in Vlaanderen,

een rits aan impopulaire maatregelen die hardnekkig

verdedigd moeten worden tot in het oneindige.

De partijcongressen van de klassieke tripartite

deden me onwillekeurig terugdenken aan het

orkest van de Titanic, dat ook bleef doorspelen

ondanks ramptijdingen in een vaste maat.

Botsing

Ik had vandaag een accident, ik stond

braafjes te wachten aan een kruispunt

om rechtsaf te slaan, tot mijn vrouwelijke

voorgangster de kolder in de kop kreeg.

Ze draaide kort rechtsaf, dan weer vooruit

om uiteindelijk snel achteruit te rijden.

Ik was verbijsterd, en was zelfs niet snel genoeg

om te claxonneren, laat staan achteruit te gaan.

Dan, de botsing zelf met een lichte deuk in

mijn nummerplaat.  Ik was kwaad en geschrokken,

maar het meisje putte zich uit in verontschuldigingen.

Gelukkig past de deuk in mijn nummerplaat perfect

Bij de een week eerder opgelopen deuk in mijn koffer,

die ik opliep bij het snel willen keren in een smalle straat.

Zodoende kan ik stellen dat de enige schade die er echt

toe doet, enkel de bluts in mijn vertrouwen en seksisme is.