Verwonderd kijk ik de wereld in
onbevreesd, recht in de camera
de wereld was mijn speelterrein
onbekend, mijn universum
Ergens halverwege ben ik de draad kwijtgeraakt
ik verlang naar mijn melancholie
mijn woorden klinken zacht, verstomd, soms wanhopig
Mijn hoofd zit vol van weetjes
ik ben gegroeid sinds dan
zo onschuldig nog, de onschuld ben ik kwijtgeraakt
wat kreeg ik in de plaats??
Een leven vol teleurstelling, succesjes, liefde en vriendschap
wist ik toen al dat mijn passage in het leven niet
enkel over rozen zou gaan, nee, ongetwijfeld niet
anders
had ik vast besloten nooit op te groeien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten