De uitgestrektheid van het onbehagen

Ik benijd de nacht

de sluier van stilte en duisternis

die zich langzaam alsmaar verder uitstrekt

over ons bevattingsvermogen

Ik benijd de stilte

het ondoordringbare tapijt van zwijgzaamheid

waar enkel mijn tokkelende vingers het

onuitgesproken verbond verbreken

Ik benijd de duisternis

zwart strijk je neer over alle streken

onwelvoeglijk likkend aan fonkelende sterren

en een onzichtbare maan

Ik ben onbeslist maniakaal in mijn onvermogen

jou te controleren, het omfloerste licht

van een brutale lamp mijn enige afweer

tegen je dictatoriale alleenheerschappij

Ik probeer je te doorboren,

ik penetreer de donkerte obscuur

mijn gedachten dwarrelen als verlichte sneeuwvlokken

tegen een robijnrode muur van zorgen

 

Vannacht bereik ik geen oplossing,

zwevend over verre landerige landen

ik benijd je lieve nacht,

troosteloos zonder geweten

al doorzoek ik de uithoeken van een verloren ziel

een cynische uil op strooptocht

Ik weet wat te doen,

maar heb schrik van de causaliteit

de uitgestrektheid van het onbehagen

is me weer te vlug af, de logica zuiver

ik hul me in schaduwen en spreek met gekunstelde tong

als de realiteit me morgen in haar wurggreep houdt

Ik schrijf zoals altijd teveel woorden
om het onzegbare te verwoorden
ergens tussen mijn verzen
ligt de waarheid als een parel

Apathie.

Ik VOEL het gewoon niet.

Alleen soms wat verdriet.



De zon schijnt en de vogels fluiten,

maar het komt niet bij me binnen.

Ik kan mijn gevoel nergens meer vinden.



Vreemd, het lijkt alsof ik de dingen scherper zie

dan voorheen.

Alsof ik me meer bewust ben van iets

dat zo vanzelfsprekend leek.



Maar wat ik niet meer kan voelen

zijn de kleuren die deze wereld rijk is

Ik voel alleen een intens gemis

 

Lon Pennings