Soms denk ik aan de Vlaamse zaak,
en ik voel mij een echte Vlaming.
Ik referreer soms aan Van Ostaijen, natuurlijk
vanwege de gedichten en de Vlaamse liefde.
Waarom ben ik er zo aan verknocht,
vanwege de liefde voor de Vlaamse taal,
de afkeer voor de francofollie van de arrogante Waal,
en mijn voorliefde voor mooie Vlaamse vrouwen.
Ik doe niet mee aan dat exotisme,
hoewel ik in mijn klas andere culturen bemin,
maar bij het zien van andere waarden,
grijp ik toch terug naar de Vlaamse universaliteit.
Ik ben verknocht aan De Wever, zijn verbale
spitsvondigheid en droge humor. Toch kijk ik met
een wee gevoel naar de Vlaamse heikneuterigheid,
alsof ik sta te zingen op Vlaanderen zingt.
Mijn Vlaamse reflex is dus duidelijk ambigu,
met een voorliefde voor mooie waarden,
en een vrees voor de extremen. Het zal nog even
duren voor de leeuwenvlag wappert in mijn tuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten