Sonnet 149

Samengebald verdriet bepaalt mijn bezwaard gemoed ongezien vernietigend

likkende vingers van pijn strekken zich uit naar de leefwereld van mijn kleine zus

dromerig staren blauwgrijze vochtige ogen naar een onbekend gezichtspunt

moegestreden drukt ze nog vluchtig mijn ongeschoren kaak met een kus

de wereld is vreemd, hardvochtig en voor zachte wezens soms beangstigend

haar ziel verhardt, de realiteit heeft ook  behoeftes, en ze hervindt haar focus

ik praat aarzelend met haar zoontje over het kleine poesje, mijn geest bemoedigend

ze glimlacht met haar mond maar haar ogen vernauwen niet als een politicus

ik haal de koffie en streel zacht haar haar, gegeneerd duikt ze weg

de vriendschap tussen broer en zus heeft vanzelfsprekend haar grenzen

Daan lacht naar ons met een ongekende wijsheid, vroegrijp als een oorlogskind

ik mompel nog wat ontoereikende afscheidsformules, mijn innerlijk afwezig

ik wens dat haar auto niet zou starten, dat ik haar wat kon houden, blind

staar ik met uitgedoofde ogen naar haar vertrek, tranen verbijtend die plenzen

Sonnet 149

Samengebald verdriet bepaalt mijn bezwaard gemoed ongezien vernietigend

likkende vingers van pijn strekken zich uit naar de leefwereld van mijn kleine zus

dromerig staren blauwgrijze vochtige ogen naar een onbekend gezichtspunt

moegestreden drukt ze nog vluchtig mijn ongeschoren kaak met een kus

de wereld is vreemd, hardvochtig en voor zachte wezens soms beangstigend

haar ziel verhardt, de realiteit heeft ook  behoeftes, en ze hervindt haar focus

ik praat aarzelend met haar zoontje over het kleine poesje, mijn geest bemoedigend

ze glimlacht met haar mond maar haar ogen vernauwen niet als een politicus

ik haal de koffie en streel zacht haar haar, gegeneerd duikt ze weg

de vriendschap tussen broer en zus heeft vanzelfsprekend haar grenzen

Daan lacht naar ons met een ongekende wijsheid, vroegrijp als een oorlogskind

ik mompel nog wat ontoereikende afscheidsformules, mijn innerlijk afwezig

ik wens dat haar auto niet zou starten, dat ik haar wat kon houden, blind

staar ik met uitgedoofde ogen naar haar vertrek, tranen verbijtend die plenzen