Het nut en het doel van ISIS executies

De USA waren nooit een grote fan van de Arabische lente, tenzij in naam en theorie.  De zelfverbranding van Mohammed Bouazzi en de daarop volgende jasmijnrevolutie in 2010 was slechts een dominosteen in een massale Arabische oproer.  De Amerikaanse propaganda werd voor waar aangenomen, dat de USA in Afghanistan en vooral Irak streden voor de waarden van vrede, democratie en zelfontplooiing.  Niets is verder van de waarheid.  Afghanistan was niets meer en niets minder dan een wraakoefening, een oefening in vergelding, oog om oog tand om tand, gericht tegen Al Qaida. Irak was een oorlog omwille van fossiele brandstoffen, om de afhankelijkheid van Opec te verminderen, vooral van de zogenaamde bondgenoten Saoedie-Arabië en de Golfstaten.  Hoewel de ontdekking van schaliegassen een enorme doorbraak was voor de USA, in 10 jaar zijn de USA wereldleider geworden van de productie van schaliegassen, waarbij deze voorzien in ruim 23% van de totale Amerikaanse energieproductie.  Samen met de lucratieve oliecontracten in Irak vormt dit de basis van het Amerikaanse energiebeleid.  In elk geval was er economische ruimte genoeg om althans in naam de vrede te prediken en geldverslindende oorlogen te beëindigen.  Tot de Arabische lente roet in het eten strooide.

De USA zijn in naam een voorstander van democratie en burgerlijke vrijheden, althans waar deze de "juiste" of  te verkiezen uitslagen opleveren.  Het is altijd een moeilijke les geweest om te verteren dat de burgerbevolkingen in Tunesië, Egypte, LIbië, waar een democratische revolutie plaatsvond, kozen voor theocratische leiders, althans leiders met een Islam-signatuur.  Wat ook al bewezen werd door de verkiezingen in Algerije, waar democratische verkiezingen een overwinning opleverden voor het FIS (Front Islamique du Salut), waarna een bloedige burgeroorlog ontspon tussen 1991 en 1999 omdat deze resultaten niet gehonoreerd werden.  Het is de paradox van democratische verkiezingen in Afrika en Arabië, dat theocraten boven democraten worden verkozen.  De USA weet dat het beter is om te handelen met dictators in deze landen, omdat deze een dam vormen tegen de religieuze aspiraties van de bevolking.  Enkel een gematigde vorm van de Islam wordt getolereerd door de wereldmachten, als in Tunesië en Turkije, en slechts met een lichte vorm van afkeer.  Het is eenvoudiger om dictators te controleren voor de USA, vandaar hun voorkeur voor deze autocratische staatsvorm, tenminste tot zij zeker zijn dat democratische verkiezingen ooit het geliefde resultaat zouden opleveren.  In de ogen van de USA heeft de Arabische lente enkel onheil gebracht, met gematigde Islam-regeringen in Turkije en Tunesië, en schurkenstaten of mislukte staten in Syrië, Irak en Libië.  Vandaar dat de Arabische lente met alle middelen tot staan moest worden gebracht, waar de ambities van plaatselijke dictators en de USA weer spoorden, als in Bahrein, en Jordanië, waar democratische betogingen onderdrukt werden.  In elk geval blijft het een moeilijke evenwichtsoefening, in ongewenste Islamitische staten als Iran een verzetsbeweging steunen, in andere landen het tegenovergestelde, waarbij men in theorie en naam voor democratie en burgerlijke vrijheden strijdt, een waarachtig schizoïde spagaat.  Waarbij natuurlijk moet worden gesteld dat de opdeling tussen burgerlijke westerse vrijheden en islamitisch eergevoel ook voorkomt binnen de burgerbevolking van vele landen, maar er moet gezegd dat meestal demografisch gezien de islamrichting de bovenhand haalt. 

Al Qaida was tot voor kort de uitdrukking van het ondergrondse onderhuidse islamitische eergevoel en de strijd tegen de USA die niet verwonderlijk in de Arabische landen als de grote boeman werd gezien.  ISIS of ISIL zo u wil, heeft nu de rol van Al Qaida overgenomen.  Misschien was Obama toch iets te triomfantelijk na de dood van Osama Bin Laden.  In elk geval is ISIS veel succesvoller dan Al Qaida ooit geweest is, zij hebben manu militari een kalifaat opgericht, wat een aantrekkingspool is voor vele Arabische en ook verblinde westerse jongeren.  In het Syrië van Bashar Al Assad hebben zij een machtsbasis opgericht die nu voor de eerste keer door landen buiten Syrië wordt aangevallen.  De arbitraire grenzen tussen Syrië en Irak van 1916 (Verdrag van Sykes-Picot) zijn nu voorgoed weggevallen.  Het grensgebied is een transitzone voor jihadisten, een komen en gaan van blinde terreur en haat voor alles wat andersdenkend is.  Deze grenzen kunnen nooit meer hersteld worden, het hangt gewoon af van het resultaat van de strijd tussen de USA en ISIS, welk nieuw doel deze kunnen vormen, mijn gok is dat dit een onafhankelijk Koerdistan wordt na de opmars van de Iraakse Peshmerga, en eventueel de Turkse PKK.  In elk geval bokst ISIS boven haar gewichtsklasse, tenzij zij een een dieet begint als Matthias Schoenaerts voor zijn rol in Rundskop met een gewichtstoename van 27 kg.   Deze gewichtstoename, een toename van soortelijk gewicht, betekent voor ISIS een massale aangroei van strijdkrachten.  Voor dit doel zijn ze op zoek naar een externe vijand, de USA en Groot-Brittannië door middel van openlijke executies.  De enige zekerheid in dit conflict is de houding van de USA, door het openlijk vermoorden van Amerikaanse en Britse burgers kan je er vergif op nemen dat de USA betrokken raakt bij dit conflict, door een galvanisatie van de interne Amerikaanse interne opinie.  ISIS wil een grondoorlog uitlokken tegen de USA, waar ze volgens hen een "fighting chance" hebben door de massale steun die ze dan uit Arabische landen zullen ontvangen.  Een golf van sympathie en fondsen zal vloeien uit Arabische landen, zoals Saoedie-Arabië, dat in ISIS al lang een middel zag tegen de invloed van de sjiitische erfvijand Iran en zijn sattelietregimes in Syrië en Irak.

Dit gezegd zijnde, kan ik nooit hopen op een overwinning van ISIS, een barbaarse en misdadige beweging, ik steun de USA en zijn bondgenoten volop met mijn schrijfsels.  Omdat ik er bij de USA tenminste zeker van ben dat zij tenminste in naam de waarden van democratie en burgerlijke vrijheden propageren in Arabië, wat volgens mij de toekomst vormt van Arabië, samen met de ontvoogding van de jeugd.