Vandaag keek ik naar het nieuws
en liet ik me vertellen over de politieke
impasse. Toch werd er weeral gesproken
over bijeenkomsten van de laatste kans.
Een ultieme vergadering, de laatste rechte
lijn, overal synoniemen van een historische
finaliteit. Het lijkt me echter dat het belang
van de politiek schromelijk wordt overschat.
Compleet overbetaald en in stand gehouden door
de politieke media, retorica als enige verdienste.
Uiteindelijk brokkelt het vertrouwen af in de
waarde van deze zelfverheerlijkende klasse.
Stapje voor stapje evolueren de gedachten,
het taboe op de scheiding is sinds de jaren
‘60 verdwenen, maar toch lijken enkelen te
lijden aan absoluut gerechtvaardigde verlatingsangst.
Daarom verdwijnt het geloof in de politiek als
heersende klasse, en wordt er uitgekeken naar
burgerinitiatief. Toch valt het te betwijfelen wat het
gevolg is van de blinde kracht van de onverschillige massa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten