ik staar naar mijn scherm, worstenvingertjes in de aanslag
Igor bedekt half mijn toetsenbord, ik schuif hem
langzaam terzijde als hij half stikt in een haarbal
Ik overdenk mijn laatste gesprek met een vriend,
luisterend naar de verstilde wanhoop, naarmate de
fles rode wijn daalde, werd het gesprek opener,
een monoloog is ook een gesprek, maar dan van
de eenzijdige soort, ik was een goede vriend en
knikte en mompelde op de verwachte momenten
Ik wil hem wat opfleuren en vertel over mijn
sollicitatie-ervaren, niets zo opwekkend als
de dramatiek van de weigering, hij lacht,
als ik hem beschrijf dat ik in mijn uur van
wanhoop zelfs bij de flikken solliciteerde,
maar zelfs daar de virtuele deur werd gewezen
middels een e-mail die bolstond van de fouten,
“u en uw CV komen helaas te laat”
Enigszins flou weiger ik een derde glas, de rit huiswaarts
wenkt, een stille figuur in de deuropening die erop aandringt
mijn gordel toch zeker te dragen, ik geef hem een kus, en neem
plaats, hij staat daar, het hoofd gebogen, mager als een knipmes,
met gegroefd gelaat, ik wil eigenlijk niet vertrekken, maar draai
toch de sleutel om
Hij wuift, ik ook, en ik neem een te grote bocht, de melancholie
van een vriendschap speelt in mijn hoofd, ik rijd te snel met
benevelde oogleden, nochtans niet teveel gedronken, maar mijn
geest weigert dienst tot een traan traag uit mijn ooghoek komt,
een enkele maar, wispelturig maar mijn ziel verdrinkt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten