Zaterdagmiddag, een luie dag
ik lig op de zetel met mijn kater
in de kom van mijn benen
een zalige loomheid verspreidt
zich door de kamer
zijn warmte is als een ouderwets
kacheltje
Vooravond, ik word langzaam
wakker
uit een verwarrende droom
de kater ligt nog altijd tegen
mijn benen
en ontwaakt ook uit de
kattenhemel
Samen rekken we ons uit, en
mijmeren na
over een onzichtbare wereld van
beelden
de wereld ziet er aangenamer uit
in de waas van de slaap
Ik geeuw nog wat na, niet bereid
te ontwaken
de werkelijkheid dringt terug
door hoewel ik probeer
te verdringen, ooit moeten we wel
opstaan,
maar nog niet nu, geef mij nog 5
minuten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten