Soms maak ik me zorgen
soms vraag ik me af
soms sta ik stil bij mijn eigen
mortaliteit
Maar dan besef ik niet te kunnen
vertrekken
zonder nog eens wild geluk te
hebben gekend
hoe kan je ooit een plaats
verlaten
die je niet langer mist
Enkel als de ziel doordrongen is
in je systeem
als je enkel nog wil stralen
dan kan je met een gerust gemoed
gaan als zonnestraal
Ploeteren is de boodschap
je koffers gepakt, je verleden
als bagage
je onrustige geest als
waardemeter
oude demonen drijven boven
als afschrikmiddel tegen je
melancholie
Gaan de zaken niet zoals je wil
heb je het gevoel te blijven
trappelen
geen erger gevoel dan je eigen
onkunde en mislukking
de jeugdige glimlach al lang
verdwenen
De pijn die je voelt door anderen
de zoete nasmaak van een verloren
liefde
wat rest er mij nog
dan allen ongelijk te geven
en zeker mezelf, de ergste
criticaster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten