Ik verblijf zienderogen
mijn hart verbijt de eenzaamheid
ik mis je ogen, de zachte sterren in je twinkeling
Dit verdriet is samengebald
voorspelbaar en onherroepelijk
mijn vrolijkheid, mijn masker
afgevallen
mijn tweede persona, mijn imago
verdwenen,
ik mis mijn humeur
verdwenen na die zachte traan
Het hart zegevierde,
Pyrrhus ten voeten uit
2 levensstijlen onverenigbaar
die van de slapeloze vrijgezel, onbezorgd door zijn hart
en de vrouw met het verantwoordelijke hart,
het hart doorbroken door het zwaard van Damocles
Wat mis ik je lachende ogen,
je omfloerste stem,
wat mist mijn hand je uitbundig haar,
het meisje met de prachtige reeënogen,
zacht bruin
dat soms leek weg te smelten
in die paar ogenblikken
voor je deur
toen een zachte traan welde
Hades moest je traan gezien hebben,
want de aarde nam me meteen op,
mijn hart versteend door zacht verdriet,
mijn lach onnatuurlijk,
alsof ik eerst moet huilen
voor een nieuwe lach kan doorbreken,
dit hoofdstuk nog niet afgewerkt
Overbodige woordenkramerij
slechts één sterker gevoel dan liefde en dat is
liefdesverdriet
Na een eindeloze rij luie gedichten,
nu een in een andere kleur,
de kleur van azuur, niet langer bloedrood, mijn verdriet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten