Deze week werd door westerse leiders en opiniemakers van kranten
de koude Oorlog heruitgevonden
als waren ze nostalgisch naar de toestand van enkele decennia geleden
ook ik verwees ernaar in een eerder stuk, waar ik wel de vernieuwde strijd om invloedssferen hekelde
zonder evenwel te vervallen in oorlogsjargon:
Toen de Sovjet-Unie uit elkaar viel in 1990
en Amerika de scepter zwaaide in een unipolaire wereld met één grootmacht
was de verschrikking van oorlog ook dichtbij, met oorlogen In Irak, Afghanistan en de voortdurende bedreigingen aan het adres van Iran,
de oliemagnaten, toch de grote sponsoren van "el alcoholico" zoals wijlen
Hugo Chavez Bush Junior placht te noemen, zijn er wel bij gevaren met een opmerkelijke stijging van de olieprijzen. Toen Amerika de oorlogstrom roerde was de zogenaamde "balance of power" totaal uit evenwicht, laat ik stellen blij te zijn met een hersteld evenwicht, van unipolariteit, over duopolariteit, naar hopelijk multipolariteit.
Een nieuw fenomeen was de opkomst van de BRIC-landen, later uitgebreid to BRICS- Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Nu de wereld in enkele maanden is veranderd, de zaak Snowden en de crisis in Oekraïne, bewees het herwonnen Russische patriottisme en chauvinisme, de Russische beer staat er weer, alles voor moedertje Rusland,
schreeuwen Westerse commentatoren moord en brand. Vaak dan nog westerse spinnerij herkauwend als universele waarheden en de andere zijde afdoend als propaganda. Ik stoor mij vaak aan zoveel gebrek aan inzicht of perspectief. Laten we stellen dat beide zijden zich tevreden stellen met het spuien van spinnerij en propaganda, opgedist door judastongen, beter bekend als de spindokters op deze planeet, genre Noël Slangen, een man die waarlijk zijn naam niet heeft gestolen.
De feitelijke annexatie van de Krim door Rusland leidt tot een ander perspectief, andere inzichten. In de eerste plaats moeten we stellen dat Rusland de toewijzing van de Krim aan Oekraïne nooit heeft verteerd, dit om geopolitieke redenen, de Krim bevat de enige ijsvrije haven van Rusland, Sevastopol, een conditio sine qua non voor de uitbreiding van de Russische Realpolitik, een ander woord waarmee ik de laatste dagen om het hoofd werd geslagen. Gedwongen door de omstandigheden, of bevrijd door de omstandigheden, een vredesduif in het Witte Huis, een opstand in een buurland, lijkt de Russische kans vrijgekomen.
De opstand in Oekraïne tegen de gevallen Russische vazal Yanukovich was in elk geval legitiem, dit bewijst vooral het leeghalen van de staatskas door zijn getrouwen en zijn vlucht met liefst 70 miljard €, wat de Russen ook beweren dat deze opstand niet gewettigd was. Feit blijft dat Yanukovich een democratisch verkozen president was, en dit een feite een staatsgreep was door de oppositie. Maar het geweldadig optreden van Yanukovich tegen de eigen bevolking, bewijst de legimiteit van de coup, en het democratisch deficit van Yanukovich. Dat er ook ultranationalistische elementen in de opstand zitten, is niet meer dan normaal. Dat Rusland dit aangrijpt, als reden voor een opbouw van het leger aan de grens en in de Krim, voorlopig nog door stromannen en motorbendes, en niet met het reguliere leger, is enkel een drogreden. Rusland heeft nooit verteerd dat de Amerikanen Hitler vrij spel lieten in de Sovjet-unie, ondanks herhaalde vragen van de Sovjet-unie in 1941 reeds om een tweede front te openen. Dat Amerika dit slechts deed in 1944, toen de Sovjets feitelijk aan de winnende hand waren, lijkt ingegeven door het leedvermaak van de Amerikanen dat twee moorddadige regimes elkaar bevochten. Elke volgende aanval op Russische belangen, wordt in Rusland nu afgedaan als imperialisme of nazisme. 27 miljoen doden in WO II is onmogelijk te verteren, Poetin weet dit als geen ander, en probeert oude wonden open te rijten om zich de van de interne Russische steun te verzekeren, niets zo goed voor de eigen populariteit dan een buitenlandse agressor.
Is deze annexatie dan een gevaar voor de wereldvrede, op zijn minst een gemengd antwoord. Een andere historische vergelijking dient zich aan, met name de oorzaken van WO I en WO II. De annexatie politiek uit de 19de, en 20ste, samen met de waanzinnige herstelbetaling, waren de duidelijke aanwijsbare oorzaken van beide oorlogen. Na de Frans-Duitse oorlog van 1871 waren de Franse herstellingen een doorn in het oog van de Franse bevolking, gevoed door vaak omgekochte Franse redacteuren die het geld van de Russische tsaar zich lieten welgevallen om de haat tegen Duitsland middels spotprenten en columns te propageren. Na de aanslag van Prinzip en de reactie van de inelkaar grijpende kettingreactie was de WO I een feit. Duitsland heeft de wapenstilstand van 1918 nooit verwerkt, luidt de dolkstootlegende, de mythe dat de linkse burgerij het Duitse leger heeft gedwongen een vernederende wapenstilstand te aanvaarden. Alhoewel niet gebaseerd op feiten- Duitsland zat in een uitzichtloze situatie- heeft dit samen met de hyperinflatie door de herstelbetalingen geleid tot de opkomst van Hitler. Maar mijn punt nu de annexatiepolitiek, Frankrijk annexeerde in 1919 bij het Verdrag van Versailles feitelijk Elzas-Lotharingen, en luidde prompt een verfransing in waar het gebruik van Duits werd ontmoedigd. Duits en Frans Revanchisme. Een andere reden voor het uitbreken van WO II. Bijkomend was Hitlers annexatie van Sudetenland in het huidige Tsjechië, waar Hitler opperde dat hij de Duitsers Tsjechoslovaakse Duitsers moest beschermen tegen discriminatie en een statuut als tweederangsburger. Dit leunt heel dicht aan bij de Medvedev-doctrine, die stelt dat Rusland zich het recht toe-eigent te interveniëren in haar invloedssfeer, of als de belangen van Russen aldaar beschadigd worden. Wat een uitbreiding inhoudt van de aloude Breznjev-doctrine of Доктрина Брежнева:
"Wanneer krachten die vijandig zijn aan het socialisme een socialistisch land naar het kapitalisme willen brengen, wordt het niet alleen een probleem voor het betrokken land, maar van alle socialistische landen, oftewel broederlijke solidariteit is belangrijker dan nationale soevereiniteit."
Feit is dat de wereld Hitler niet tegenhield bij zijn inval in Tsjechoslowakije in 1938, maar slechts in 1939 in Polen. De vergelijking gaat verder: feit is dat niemand de Russen tegenhield bij hun inval in Georgië, hoewel de Russen liever spreken van een Georgische inval in Zuid-Ossetië of de afscheuring van Abchazië. Is tweemaal dan scheepsrecht, overspeelt Poetin zijn hand in Georgië als hij binnenvalt. Volgens Rik Coolsaet wil Poetin enkel de Krim behouden als pasmunt en ligt daar zijn uiteindelijke ambitie, niet in een bezetting van Oekraïne, laten we stellen dat ik die mening waardeer en respecteer, en hoop ik dat de emeritus gelijk krijgt. Feit is dat de Amerikanen veel te lang enkel de blik op het Midden-Oosten richtten, als Sauron in Tolkiens meesterwerk.
Feit is dat Rusland ongemerkt haast sluipend het evenwicht heeft hersteld, wie weet wat morgen brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten