Ik had vannacht een aantal dromen, zo diegene die je
achteraf reconstrueert
ik droomde vannacht over rechtszaken, waarschijnlijk het
fatum afkondigend
maar de belangrijkste was er een waar een man in een café
wijs accentueert
hoe zijn verleden eruitziet, wijs met rimpels maar ik
herkende mezelf, aanmatigend
gezeten tussen een groep medestanders, niet veel maar de
wijze evalueert
verstandig zijn leven, alleen gebleven maar getrouwd met de
muze, beangstigend
als je gelooft in het voorspellende karakter van dromen,
geëvacueerd
van verdere zorgen, zijn schrijfsels zijn herinnering, aan
het debiteren, verkondigend
hoe goed zijn leven wel is geweest tussen het verkeren van
diepe dalen en kicks
ik kon de man niet horen praten, je toekomst is onzichtbaar,
maar er hing een sfeer
gemoedelijk als in een afscheidsceremonie, goddelijk het
verlangen om je einde
te bepalen, Claus achterna, na een vol leven en met de
kolder in je kop, goedschiks
te determineren het hoe en waarom zonder je
verstandelijkheid haar gesaboteer
dromen in een zucht, die in je handpalm en achterzak passen,
het schaalverkleinde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten