Iedereen herinnert zich nog wel , wie oud genoeg is tenminste, de val van de muur in november 1989, de symbolische val van het communisme.
(Exit communisme).
Maar wie herinnert zich nog mei 1981, toen
Solidarność voor de eerste keer werd geofficialiseerd. Dit wordt algemeen gezien als een van de eerste oorzaken voor de val van communisme in Europa, samen met de niet aflatende strijd van Johannes-Paulus II tegen het communisme. Uiteindelijk leidde dit tot 1991 en het uiteenvallen van de Sovjet-Unie (
Sovjet-Unie). Tenzij u het waanzinnig hermetisme van Noord-Korea nog meerekent als communistisch, is China de laatste dam tegen het oprukkende kapitalisme. Waarschijnlijk fronst u nu de wenkbrauwen en u hebt gelijk, China is een wolf in schaapskleren en heeft al langer de geneugten van het anarchokapitalisme omarmt, maar qua democratische rechten en het recht op vrije democratie is er nog altijd een eenpartijstelsel met almacht voor de communistische partij.
29 juni 2014 is ook een datum die later in de geschiedenisboeken zal komen, niet omwille van het WK, maar omwille van het referendum dat gehouden werd in
Hong Kong. Volgens mij zal deze opstoot van democratie een van de eerste oorzaken zijn van een toenemende onrust in China, die uiteindelijk zal leiden tot de val van het communisme en de transformatie van communistisch China in een regionale grootmacht, en een globale speler.
Maar, China is er ook in geslaagd de bezetting van het plein van de hemelse vrede te vergeten, geschiedenis is nu eenmaal het privilege van de overwinnaar, misschien wordt Chinees expansionisme of imperialisme wel de grootste fout van Peking met de inlijving van Hong Kong in 1997. Als het ware een democratisch paard van Troje in de volksrepubliek China.
Al zijn de eerste tekenen uit China niet hoopvol, China noemde het referendum illegaal en ongeldig. Maar als u zich herinnert, zo was ook de Oekraïense bestempeling van het referendum in de Krim, maar de realiteit is dat dit nu valt onder de invloedssfeer van Moskou, dat het Chinese succesmodel ook nauwgezet geobserveerd heeft.
Zal Peking de verzuchtingen van bijna een miljoen inwoners (780.000) van Hong Kong kunnen negeren of wordt 22 juni 2014 de eerste kiezel in de stuwdam van het Chinese communisme.
Het enige intrinsieke probleem is dat het (= Hong Kong) niet zal kunnen rekenen op de steun van het westen, dat al te zeer snakt naar het Chinese geld. Dit geldt althans voor de westerse regeringen, en vooral dan de USA, wat qua schuldbrieven helemaal in de zak zit van de CCP (Communistische Partij van China). Wiens brood men eet , diens woord men spreekt. Als de opstoot van de democratie wortel wil schieten zal het afhangen van NGO's en burgerbewegingen om de CCP onder druk te zetten.
Ik hoop alleen dat de minimale belangstelling van het westen voor de ontwikkelingen geen veeg teken is, de obsessie van de wereld met het WK is een gunstig omen voor de CPC. Als het erin slaagt ook deze storm zonder kleerscheuren te overleven en het democratisch incident in Hong Kong te transformeren in een storm in een glas water, dan voorspel ik een bloeiende toekomst voor een eindeloze stroom van zwarte anonieme maatpakken aan het hoofd van de PCP.
Veel zal afhangen van de reactie van het westen, maar dan zie ik de toekomst somber in voor de democratische opstoot in China. De internationale zal nog even weerklinken boven Shanghai, Qingdao, Peking en Tibet.
Maar als ik dan denk aan de westerse inzet voor de Tibetaanse kwestie, dan twijfel ik er ondertussen aan of mijn titel wel zin heeft. Peking stoort zich niet in het minste aan Westerse druk, en zolang de censuur nog altijd geldt in China, blijven deze kwesties onbekend in China.
Voor de gemiddelde Chinees, om deze verschrikkelijke term te hanteren, is de zoektocht naar een econisch aangenaam leven veel belangrijker dan politieke verzuchtingen. Misschien moeten we dan wel op economische rampspoed rekenen in China voor de PCP aan de kant wordt gezet.
In Europa was er ook 10 jaar tussen de oprichting van
Solidarność en de val van de Sovjet-Unie, misschien moet ik dan even geduld oefenen ondanks mijn enthousiasme.
Update: de tweede kiezel in de onderdrukkende laars: 28/9/2014
28 september, wordt een massale sit-in gehouden in Hong Kong, als protest tegen de beslissing van de CPC om de kandidaten aan te duiden die in aanmerking komen voor burgerlijke bestuursfuncties. Voorlopig houdt de CPC de lijn dat de burgerlijke overheid in Hong Kong verantwoordelijk is voor het oplossen van dit probleem. Er was dan ook een magere poging van de bestuursleden om de bevolking aan te sporen naar huis te gaan. In se zijn deze executieve machtshebbers democratisch van nature, weliswaar onder het juk van de CPC. Het valt af te wachten hoe ze zullen reageren onder de aanhoudende druk. Hoe lang zal Peking afwachten vooraleer het beslist in te grijpen. Voor de Hong Kong bestuursleden zit er niets anders op dan schipperen tussen broodheer Peking en de bevolking, die beslist meer democratischer denkt of westers zo u wil, ondanks de massale Chinese inwijking. Vast staat dat er een kloof ontstaat tussen de bevolking van Hong Kong, die zichzelf eerder omschrijft als werelds en de inheemse Chinese bevolking, die door de bewoners van Hong Kong als provincialistisch en onbeschaafd wordt gezien. De Chinezen zien met lede ogen aan, hoe Hong Kong zich verheven lijkt te voelen boven hun cultuur. Voelt Hong Kong zich nog steeds thuis binnen het strakke Chinese keurslijf, ik durf het te betwijfelen. Heeft de CPC zich misrekend met de inlijving van Hong Kong in 1997, de geschiedenis lijkt het te bewijzen, tenzij een massale Chinese inwijking de loop van de geschiedenis nog kan veranderen, trouwe partijsoldaten vooraleer ook zij besmet raken door de waarden van democratie, burgerlijke vrijheden, vrijheid van meningsuiting en inspraak. Maar Peking zal als geen ander beseffen dat de gok van Gorbatsjov, om glasnost en perestroika in te voeren, het einde inluidde van het voormalige wereldrijk van de Sovjet-Unie. Een fout die de CPC ten allen prijze zal willen vermijden.
