zondag 1 juni 2014

Schipbreukeling in een oceaan van zand


Soms huilt het hart 
en komen de woorden niet
Ben je alleen in het fijnste gezelschap,
Ben je alleen met die vallende traan.
Soms schuilt het hart in een overvloed van woorden,
soms laat het hart je in de steek.


Nagelbijtend afwachten 
wat de lange nacht brengt van nieuwe inzichten
een helderheid als de diepste oceaan
een bliksem die je verlicht
de maan die je laat baden in somber licht.


Soms baten woorden niet meer
als de duisternis je hart hult in stilzwijgen
als de liefde enkel een herinnering is van andere tijden
waar je vleugels zijn gekortwiekt door een sadistische handelaar
als je voeten niet meer zweven
maar slenteren over het pad dat je duizendmaal hebt betreden.
Als een gesprek niet meer baat,
en je enige vluchtweg onbereikbaar lijkt,
dan overvalt je dat gevoel,
de draaikolk van een onderwereld
die je voert langs donkere paden
met als enige gezel een onwillige geest.
Als de vrolijkheid je verlaat,
al dan niet kortstondig,
als je jezelf tegenwerkt en in nesten werkt.


Er is dus ofwel geen enkel onderscheid tussen dwazen en wijzen of, als er toch één is, dan is het dat de dwazen gelukkiger zijn daarbij. En wel daarom dat ten eerste hun geluk nauwelijks iets kost omdat een simpele vooropgezette mening voldoende is. Ten tweede omdat zij dit geluk met ontelbare anderen delen. Er is trouwens geen gein aan, iets goeds alleen bezitten.


Bron: Lof der zotheid (1511) 


The memory of you emerges from the night around me.
The river mingles its stubborn lament with the sea.

Deserted like the wharves at dawn.
It is the hour of departure, oh deserted one!

Cold flower heads are raining over my heart.
Oh pit of debris, fierce cave of the shipwrecked.

In you the wars and the flights accumulated.
From you the wings of the song birds rose.

You swallowed everything, like distance.
Like the sea, like time. In you everything sank!

It was the happy hour of assault and the kiss.
The hour of the spell that blazed like a lighthouse.

Pilot's dread, fury of blind driver,
turbulent drunkenness of love, in you everything sank!

In the childhood of mist my soul, winged and wounded.
Lost discoverer, in you everything sank!

You girdled sorrow, you clung to desire,
sadness stunned you, in you everything sank!

I made the wall of shadow draw back,
beyond desire and act, I walked on.

Oh flesh, my own flesh, woman whom I loved and lost,
I summon you in the moist hour, I raise my song to you.

Like a jar you housed infinite tenderness.
and the infinite oblivion shattered you like a jar.

There was the black solitude of the islands,
and there, woman of love, your arms took me in.

There was thirst and hunger, and you were the fruit.
There were grief and ruins, and you were the miracle.

Ah woman, I do not know how you could contain me
in the earth of your soul, in the cross of your arms!

How terrible and brief my desire was to you!
How difficult and drunken, how tensed and avid.

Cemetery of kisses, there is still fire in your tombs,
still the fruited boughs burn, pecked at by birds.

Oh the bitten mouth, oh the kissed limbs,
oh the hungering teeth, oh the entwined bodies.

Oh the mad coupling of hope and force
in which we merged and despaired.

And the tenderness, light as water and as flour.
And the word scarcely begun on the lips.

This was my destiny and in it was my voyage of my longing,
and in it my longing fell, in you everything sank!

Oh pit of debris, everything fell into you,
what sorrow did you not express, in what sorrow are you not drowned!

From billow to billow you still called and sang.
Standing like a sailor in the prow of a vessel.

You still flowered in songs, you still brike the currents.
Oh pit of debris, open and bitter well.

Pale blind diver, luckless slinger,
lost discoverer, in you everything sank!

It is the hour of departure, the hard cold hour
which the night fastens to all the timetables.

The rustling belt of the sea girdles the shore.
Cold stars heave up, black birds migrate.

Deserted like the wharves at dawn.
Only tremulous shadow twists in my hands.

Oh farther than everything. Oh farther than everything.

It is the hour of departure. Oh abandoned one!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten