Goddelijke inspiratie

Graag had ik gezegd dat je me inspiratie bood

vandaag op mijn gesprek bij Dupont,

maar niets van dat al.

Mijn adem stokte immers even 

bij het noemen van je naam,

midden in een Duitse uitleg over het maken van beroepskeuzes,

ongemerkt ging het allerminst voorbij.

Graag had ik vandaag afgezegd,

en me enkel maar beziggehouden met schrijven en herinneringen.

Maar het leven gaat door, de wereld draait door,

zelfs al blijft het gemis.

Kon ik maar praten als een robot,

een ziel zonder herinneringen en gevoel,

maar ik moet bekennen tot mijn spijt

dat il al lang niet meer behoor tot die categorie.

Bon, een kans verspeeld, een kans verkeken,

in de chemie nemen ze mij vast niet aan,

maar misschien is dat niet het belangrijkste vandaag,

laat me een zijn met mijn herinnering,

een zijn met mijn geheugen,

een te zijn met mijn gevoel,

verenigd in het verlies van een man met vele functies,

waarvan vader ongetwijfeld de belangrijkste was.

Een hopeloze romanticus,

die het gevoel en het woord niet schuwt,

zo ben ik geworden,

leren spreken over verlies dat niet velen is gegeven,

ik laat je en wuif je uit met zachte woorden,

tot volgend jaar als de herinnering tastbaar wordt

aan die ene fatale dag wat het einde was van jou en het begin van mijn rouw.

Afscheid van een man, afscheid van jou,

ik teken je met zachte woorden in het schetsboek van mijn hart.

Afscheid nemen valt me zwaar,

graag had ik het onvermijdbare uitgesteld,

al is het zo stilaan al lang geleden,

op onverwachte momenten spook je weer door mijn gedachten,

al vraag ik je met aandrang,

me met rust te laten als ik me probeer te meten voor een job met grote verdienste.

Ach, het is hun verlies, daar bij Dupont,

ongetwijfeld waren er welsprekender kandidaten

die niet struikelden over hun woorden,

maar ik vrees met open hart,

dat zelfs een gesprek met de melkboer me amper zal lukken,

misschien moet ik wel gaan voor wat korrel in mijn stem,

naart schijnt is een grain tegenwoordig redelijk populair.