De natte droom van de ondernemingen

a.k.a. de afkeer van conservatief rechts voor progressief links en vice versa

Onlangs werd ik ontslagen

op een vrijdagnamiddag rond drie uur

vanwege kostenbesparingen

de mantra van de ondernemende wereld

waar mij het voorrecht werd gegund het laatste uur niet te moeten werken

en vroegtijdig het zinkende schip te mogen verlaten.

Helaas had ik niets in de pap te brokken,

ik werkte immers meer dan een jaar onder interimstatuut

wat in de praktijk neerkomt op geen ontslagvergoeding

voor de gewerkte tijd, wegens altijd aan de slag met weekcontracten,

waardoor het mogelijk wordt werknemers op staande voet te onslaan zonder om te kijken. 

In de praktijk, ook bekend als een groeiende flexibiliteit van werknemers,

hoe u het ook draait of keert, het is eerder asociaal,

maar wederom niets te klagen, enkel ja-knikken en een uppercut incasseren.

Onlangs zag ik een debat tussen een ondernemer (Wouter Torfs) en Yves De Smet,

waar door de ondernemingen werd gepleit voor het honoreren van de rechtmatige keuze

van de Vlamingen, dixit centrumrechts.

Het argument werd aangehaald dat de geest van de verkiezingen moest worden gehonoreerd,

de geest in de fles zijnde een centrumrechtse coalitie van CD&V, NVA en Open VLD.

Torfs hield nog een slag om de arm, al een tijdje is bekend dat de ondernemers NVA verkiezen boven

Open VLD en godbetert CD&V, die de linkse kazakkendraaiers van het ACW vertegenwoordigen,

die ondingen als de index verdigen en pleiten voor horror o horror, het invoeren van een vermogensbelasting.

Dat Koen Geens dit al ten dele heeft voorbereid door het aanleggen van een vermogenskadaster,

speelt zeker niet in het voordeel van de tsjeven, maar zij zijn in Vlaanderen 2014

hoe u het ook draat of keert een noodzakelijk kwaad.

De stelling van De Smet dat een tripartite democratisch even valabel is als de geliefkoosde

ondernemerscoalitie werd aan de overkant niet gesmaakt, ogen schoten vuur, giftige blikken werden uitgewisseld,

de heren bleven beschaafd, toch tenminste in woorden, maar in hun binnenste voerden ze een moddergevecht of

een bikkelhard straatgevecht met venijnige trekjes.  Als dit een afspiegeling is van de afkeer van links en rechts voor mekaar,

wat ook wel bleek uit de uitlatingen van de opgehitste linkse massa in Antwerpen in hun hetze tegen BDW,

of om een Amerikaans voorbeeld aan te halen het verzet van de maffe Tea Party tegen Obama waar de afbeeldingen

van Hitler om je oren werden geslagen,

of dit nu voortkwam uit racisme in het geval van de Tea Party, ongetwijfeld, maar laten we het eerder houden op het niet verwerken van een verkiezingsnederlaag, die van de republikeinen in Amerika of Patrick Janssens in Antwerpen.

What's in a name, progressieven strijden nu eerder om een behoud van de status-quo terwijl conservatieven, van oudsher behoudsgezind, strijden om de kracht van de verandering.  Misschien is het strijden om het behouden van verworvenheden inderdaad progressief, al duiden ondernemers eerder reactionair.  Of een economische afbraakpolitiek met minderbetaalde minijobs, de loskoppeling van de index, en het eisen van meer werknemersflexibiliteit dan wel progressief, voor verandering, of eerder asociaal laat ik in het midden, of tenminste voor uw rekening.

Is er dan een oplossing voor dit achterhaalde conflict, de strijd tussen links en rechts heruitgevonden, voor de politiek geen eenheidsworst tenzij na de vorming van een coalitie, al zullen zij het wel duiden als met linkse en rechtse accenten.

Al blijft de afkeer wel overeind, tussen links en rechts, tussen progressief en conservatief, tussen sociaal en asociaal.
In elk geval is de macht aan de jeugd, en wordt het tijd voor een opzijschuiven van verouderde meningen zoals bovenstaande: want voor ik het weet, bepaalt zij de macht. :)