Arjen Robben en de vallende ziekte

Waarschijnlijk is er geen groter speler in de Benelux

dan Arjen Robben,

de Nederlandse wereldspeler met het loopje van een eend.

Qua talent al veel meer bewezen dan Eden Hazard om er maar een te noemen,

haast overal geslaagd tenzij in Madrid.

Maar er is een duister randje aan de glazen man,

zoals hij ooit spottend werd genoemd,

Robben lijdt aan de vallende ziekte,

een ernstige aandoening waarvoor hij zich al heeft geëxcuseerd.

Maar de vrees in voetbalmiddens is,  dat dit pathologisch is,

epidemisch zoals bij vele vermaarde voetvallers

wier Schwalbe-techniek hun panem et circenses,
oftewel brood en spelen is.

Zal het hem nog eens lukken,
zijn uitspraak "dat hij de strafschap niet zou trappen, die hij veroorzaakt heeft"
is een lapsus linguae,
als het ware een Freudiaanse verspreking,
hij bedoelde eigenlijk
uitlokken, maar dat woord kreeg hij toch niet over de lippen.

Het zou hem anders sieren als mens,
en populair maken over de landsgrenzen heen,
want ondanks de verering in Oranje-kringen, houdt de eerbied op ongeveer bij Essen.
In Mexico moet hij alvast niet komen,
of er wacht hem een gruwelijk lot.

Ik ben geen grote fan,
dat hoorde u al uit mijn stukje,
het lachje stoorde mij mateloos,
zoveel intrinsieke oneerlijkheid.
Wie gelooft deze man nog, een Belgische boutade
als hij weer de grond opzoekt,
alvast geen enkele scheidsrechter, tenzij een die geen kranten leest of tv kijkt,
daar moet Robben alvast op hopen,
want hij is al veroordeeld tot de term Schwalbekoning.

Keizer, koning, admiraal,
vallen doen ze allemaal,
maar met zoveel theater en drama,
alsof hij wordt doodgeschopt,
moet het voor mij even niet.